Λόγε Θεού και Λόγε μου, είσαι η αληθινή μερίδα η προκειμένη [που βρίσκεται μπροστά]
στην εκλογή κάθε
ελεύθερου ανθρώπου, και γίνεσαι απόκτημα αναφαίρετο αυτών που εκλέγουν Εσένα,
όμοια με την Μαρία [την αδελφή του Λαζάρου].
Και εγώ Σε εξέλεξα,
έτρεξα πίσω Σου, κάθισα παρά τους πόδας Σου, Σε ακροάστηκα, Σε εννόησα, Σε
αγάπησα, Σε οικειοποιήθηκα και δικαιούμαι να θεωρώ δικά μου όλα τα δικά Σου.
Δικαιούμαι να επαινούμαι στο Όνομά Σου το άγιο, όχι για να τιμηθώ και να δοξαστώ
από τους ανθρώπους… (γιατί Εσύ μού είσαι αυτάρκης τιμή, αλλά για να τιμηθείς και
να δοξαστείς από τους ανθρώπους, όχι ότι χρήζεις [έχεις
ανάγκη]
την τιμή από τους
ανθρώπους, Εσύ που είσαι το Κεφάλαιο των δύο κόσμων τού Πατέρα Σου, Εσύ ο Θεός
και ο Άνθρωπος, Εσύ ο Βασιλεύς των άνω και των κάτω, Εσύ το κέντρο τού Ουράνιου
και του επίγειου κόσμου. Εσύ ο απόλυτος Κύριος και Δεσπότης όλης της ορατής μας
και αόρατης κτίσης) …αλλά γιατί δεν θέλεις το θάνατο των αμαρτωλών, μέχρι να
επιστρέψουν σ’ Εσένα και να ζουν μ’ Εσένα τον Αρχηγό της ζωής.
Ποιος Λόγε μου, μπορεί να υπάρχει δίχως Εσένα, και να ζει έξω από Εσένα, και να ευδαιμονεί χωρίς Εσένα; Γι’ αυτό ο Ζωντανός έγινε νεκρός, για να μεταδώσει τη ζωή σ’ εμάς τους νεκρούς. Γι’ αυτό και εμείς που ζούμε μέσω Εσένα, οφείλουμε να Σε επαινούμε και να επαινούμαστε σ’ Εσένα, για να Σε γνωρίσουν οι αγνοούντες, για να ζήσουν οι νεκροί μέσα στα παραπτώματα και να μην εμβληθούν [πεταχτούν μέσα] στην κάμινο τού πυρός την καιομένη εν τω θείω.
Αυτά σ’ Εσένα τον Αγαθό Λόγο που λέει
τα αληθή και δίκαια προσφώνησα, ώστε όλο το έθνος μου να Σε νοήσει καθώς Σε νοώ,
να Σε αγαπήσει καθώς Σε αγαπώ, να Σε οικειοποιηθεί καθώς Σε οικειοποιούμε, να Σε
ομολογήσει καθώς Σε ομολογώ, και να Σε δοξάσει καθώς Σε δοξάζω. Αυτή μου δε η
επιθυμία και ευχή είναι για όλα τα έθνη της γης, γιατί σ’ Εσένα, που είσαι η
μακαριότητα πάντων, φθόνος ουδείς υπάρχει. Θεέ της σοφίας, αποκάλυψε στους
οφθαλμούς όλων, για να δουν και να γνωρίσουν πώς πρέπει να ζουν σ’ Εσένα, μέσω
Εσένα και για Σένα. Γένοιτο.
Απόστολος Μακράκης
