Η ΤΙΜΗ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΑΝΑΓΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Στον έλεγχο αυτό του Κυρίου κατά των Φαρισαίων οφείλουμε να σκύψουμε από πάνω καλά, γιατί αποβλέπει στο λαό του Θεού σε όλες τις εποχές και τους χρόνους. Ο λαός που πιστεύει στον Θεό και είναι βαπτισμένος στο Όνομά Του έχει καθήκον να εγγίζει και να πλησιάζει τον Θεό όχι με τη γλώσσα, αλλά με την καρδιά. Ο Θεός ζητά από τον άνθρωπο την καρδιά, την αφοσίωση και ολοσχερή υπακοή. Οι Ιουδαίοι όμως έδιναν μεν στον Θεό τα χείλη και τις λέξεις, την αγάπη όμως και υπακοή στα εντάλματα των ανθρώπων. Όταν το θέλημα του Θεού γίνεται θέλημα της ψυχής μας, τότε η καρδιά είναι σε ενότητα με τον Θεό, μεταξύ, δηλαδή, σ’ εμάς και στον Θεό δεν υπάρχει χάσμα, αλλά ενότητα. Αλλά όταν στην καρδιά εισέλθει θέλημα αντίθετο τού θελήματος του Θεού, αυτό γίνεται φραγμός και πέφτουμε από τον Θεό. Η θέληση του Θεού είναι όχι μόνο ανώτατη από όλες, αλλά και η αγαθότατη, που δεν θέλει κανένα κακό. Συνεπώς, οι άνθρωποι οφείλουν να έχουν μέτρο και κανόνα της θέλησής τους τη θέληση του Θεού, ώστε και με τον Θεό και με τους άλλους να είναι ενωμένοι. Αντιθέτως δε, θα έρχονται πάντοτε σε σύγκρουση και με τον Θεό και με τους ανθρώπους και θα καταστραφούν.

Η εντολή «Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου» είναι μέσον με το οποίο επιβάλλεται σ’ εμάς ο σεβασμός του Θεού, ο Οποίος είναι αληθινός Πατέρας όλων μας. Τα παιδιά υποχρεούνται να σέβονται και να τιμούν τον πατέρα και τη μητέρα, από τους οποίους έλαβαν τη ζωή, και όταν έτσι εθιστούν μαθαίνουν να έχουν καθήκον να σέβονται και τον ουράνιο Πατέρα, στον Οποίο όλοι οφείλουμε την ύπαρξη και ζωή, γιατί όλες οι ευεργεσίες από τους γονείς μας προέρχονται από τον Θεό. Συνεπώς, από το καθήκον μας στους γονείς μας αναγόμαστε στο καθήκον προς τον Θεό. Τα δε παιδιά που βρίζουν εκείνους, από τους οποίους έλαβαν τη ζωή, είναι ανάξια της ζωής και πρέπει να τους αφαιρεθεί το δώρο αυτό. Γι’ αυτό και ο θείος νόμος αποφαίνεται, «ο ατιμάζων πατέρα αυτού ή μητέρα θανάτω τελευτάτω – αυτός που ατιμάζει τον πατέρα του ή την μητέρα οπωσδήποτε θα θανατωθεί» (Έξοδος 21:16). Σε ρωτώ – όταν κακολογούμε τον Θεό και Πατέρα μας, είτε με τα λόγια είτε με τα έργα, δεν είμαστε άξιοι θανάτου; Ναι, και μάλιστα θάνατο αιώνιο και φρικαλέο.
Το ζήτημα περί της τιμής των γονέων ενδιαφέρει όλους και συντελεί τα μέγιστα στην ευταξία [καλή τάξη] και πρόοδο της κοινωνίας. Γιατί κάθε σπίτι είναι ένα μέλος της κοινωνίας, και όταν στα σπίτια υπάρχει αγάπη και αρμονία μεταξύ γονέων και τέκνων, τότε όλη η κοινωνία είναι σε ευταξία, όπου όμως οι οικιακοί δεσμοί παραλύουν, εκεί άφευκτα [αναπόφευκτα] είναι παραλυμένοι και οι κοινωνικοί. Γι’ αυτό και οι νομοθέτες των αρχαίων εθνών φωτιζόμενοι από τον ορθό λόγο έδιναν μεγάλα δικαιώματα στους γονείς προς τα παιδιά τους, τα οποία απέναντι στους γονείς έτρεμαν περισσότερο, παρά απέναντι στους νόμους της πολιτείας. Και τέτοιος ήταν κατεξοχήν ο Ρωμαϊκός νόμος, ο οποίος υπήρξε η βάση του μεγαλείου της Ρώμης. 

Οι Δέκα Εντολές, τις οποίες ο Θεός έδωσε στον Μωυσή στις πλάκες, ήταν εγγεγραμμένες και στη φύση του ανθρώπου, και από το φυσικό αυτό νόμο φωτιζόμενα τα έθνη, όπως λέει ο Παύλος, νομοθέτησαν το σεβασμό των τέκνων προς τους γονείς, και θεωρούσαν μεγάλη κακοήθεια την ασέβεια των παιδιών προς τους γονείς. Αυτή λοιπόν την κακοήθεια, την ανατρεπτική των βάσεων της κοινωνίας, δίδασκαν οι Φαρισαίοι στα παιδιά, συμβουλεύοντας αυτά να αποκρούουν τα δικαιώματα των γονέων, λέγοντας: “Το δικαίωμα αυτό, ω πατέρα, που ζητάς, το έχω τάξιμο στον Θεό”. Το καθήκον του σεβασμού στους γονείς είναι αχώριστο από το καθήκον του σεβασμού στον Θεό. Γι’ αυτό οι διδάσκαλοι που διδάσκουν τα παιδιά να μην σέβονται τους γονείς είναι ασεβέστατοι προς τον Θεό, και τανάπαλιν [το αντίθετο] οι γονείς ή οι διδάσκαλοι που διδάσκουν τα παιδιά να μην σέβονται τον Θεό, αποβάλουν το δικαίωμα του σεβασμού εκ μέρους των παιδιών. Και αυτό το βλέπουμε στη σημερινή κοινωνία. Τα παιδιά ούτε τους γονείς σέβονται, όσο πρέπει, ούτε τους διδασκάλους. Γιατί; Γιατί δεν διδάχτηκαν να σέβονται τον Θεό.

Απόστολος Μακράκης

ΒΙΝΤΕΟ: Ο ΚΥΡΙΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΦΑΝΕΡΩΣΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΣΕ ΜΕΝΑ & ΣΕ ΣΕΝΑ ΑΝ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΑΠΟ ΔΟΞΑ ΣΕ ΔΟΞΑ!!!

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΦΑΝΕΡΩΣΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΣΕ ΜΕΝΑ & ΣΕ ΣΕΝΑ!

«Και ο Κύριος είπε: ‘Είδα, είδα την ταλαιπωρία του Λαού μου, που είναι στην Αίγυπτο, και άκουσα την κραυγή τους, εξαιτίας τ ων εργοδιωκτών τους, επειδή γνώρισα την οδύνη  τους.  Και ΚΑΤΕΒΗΚΑ για να ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΩ».  (Έξοδος 3: 7-8)

Καθένας και καθεμία μας έχουμε συγκεκριμένες ανάγκες στην καθημερινή μας ζωή. Επίσης πολλές φορές έχουμε βάρος ο ένας για τον άλλον. Για να γίνει κατανοητός ο Λόγος Του σήμερα, βάλε σε παρακαλώ στη θέση της λέξης: Λαού Μου, το δικό σου όνομα, ή το όνομα κάποιου για τον οποίον προσεύχεσαι, και μετά διάβασε με προσευχή αυτό τον ‘Λόγο’ από τον Κύριο – ‘ΚΑΤΕΒΗΚΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΩ,  Ή ΝΑΤΗΝ (ΤΟΝ) ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΩ.’

Σχετικά με την κατάστασή σου στην οποίαν χρειάζεσαι την επέμβαση του Θεού, ο Κύριος Ιησούς λέει: «ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΙΣ ΘΛΙΨΕΙΣ ΣΟΥ, ΓΙ’ΑΥΤΟ ΚΑΤΕΒΗΚΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΩ». Ο Κύριος είναι πάντα ‘ΚΑΤΩ’, καθώς είναι Πανταχού Παρών! Όμως αυτό το ‘ΚΑΤΩ’ σημαίνει κάτι πολύ περισσότερο από το ότι ο Χριστός επισκέπτεται ένα ιδιαίτερο άτομο σε ένα συγκεκριμένο μέρος.  Μα μιλάει για την άμεση επέμβαση του Κυρίου σε μια συγκεκριμένη ανάγκη, ενός συγκεκριμένου ανθρώπου!

«Εσύ όμως, όταν προσεύχεσαι, είσελθε στο απόμερό σου δωμάτιο και, αφού κλείσεις τη θύρα σου, προσευχήσου στον Πατέρα σου που είναι στα κρυφά. Και ο Πατέρας σου που βλέπει στα κρυφά θα σου αποδώσει στα φανερά!» (Ματθ. 6:6)

«Ο Πατέρας σου θα σού αποδώσει στα φανερά» Αυτό σημαίνει την επιδοκιμασία του Θεού σε σένα! Σημαίνει την προσωπική Του Χάρη να έρχεται εκεί που είσαι, στο δικό σου σημείο! O Ίδιος ο Παντοδύναμος Θεός, ο Δημιουργός του ορατού και αόρατου κόσμου, λέει: «ΚΑΤΕΒΗΚΑ…» Όταν προσευχόμαστε, ΠΡΕΠΕΙ να ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ότι, ο Κύριος είναι όχι μόνο Παρών, αλλά και ότι ακούει με μεγάλη ΠΡΟΣΟΧΗ την προσευχή μας. Πρέπει να πιστεύουμε ότι τα Μάτια Του είναι ΠΑΝΩ ΜΑΣ – «ο Πατέρας σου που βλέπει στα κρυφά» Αυτό ξεπερνάει την ικανότητά μας να καταλάβουμε, όμως μπορούμε να ζήσουμε αυτήν την εμπειρία και να βιώσουμε τον καρπό – το αποτέλεσμα αυτής της εμπειρίας ότι:

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ, Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΣΟΥ ΜΕ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΒΛΕΠΕΙ ΣΤΑ ΚΡΥΦΑ!!!

«Και χωρίς πίστη είναι αδύνατο να ευαρεστήσει κανείς το Θεό· γιατί εκείνος που προσέρχεται στο Θεό πρέπει να πιστέψει ότι υπάρχει και ότι γίνεται μισθαποδότης σ’ αυτούς που τον εκζητούν.» (Εβρ. 11:6)

ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΤΟΝ ΕΚΖΗΤΑΝΕ ΕΠΙΜΟΝΑ – ΣΥΝΕΧΩΣ ΚΑΙ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΟΝ ΠΟΘΕΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥΣ - Ο ΚΥΡΙΟΣ ΘΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΦΑΝΕΡΩΣΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ.

ΘΕΛΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΦΑΝΕΡΩΣΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΣΕ ΜΕΝΑ;

«Όποιος έχει τις εντολές μου και τις τηρεί, εκείνος είναι που με αγαπά. Και εκείνος που με αγαπά θα αγαπηθεί από τον Πατέρα μου, κι εγώ θα τον αγαπήσω και θα του εμφανίσω τον εαυτό μου». (Ιωάν. 14:21)

Η λέξη ‘ΕΜΦΑΝΙΣΩ’ σημαίνει ότι ο Κύριος θα κάνει προσωπικά τον  Εαυτό Του γνωστό σε μας, μέσω μιάς από τις πέντε αισθήσεις μας ή μέσω ενός συνδυασμού των πέντε φυσικών μας αισθήσεων: Όραση – Ακοή – Γεύση – Αφή – Όσφρηση! Αυτό επίσης εννοεί ότι θα καταλάβουμε μέσω των φυσικών μας αισθήσεων, όχι μόνο το γεγονός της Παρουσίας του Πνεύματός Του, αλλά και την αίσθηση του Προσώπου του Κυρίου Ιησού, όπως και τις σκέψεις Του!

Ο Κύριος επιθυμεί να ΕΜΦΑΝΙΣΕΙ τον Εαυτό Του σε μας! Ο Μωυσής μας δίνει ένα εξαιρετικό παράδειγμα της προσωπικής του εμπειρίας: «Ο Μωυσής έβοσκε τα πρόβατα του Ιοθόρ, του πεθερού του, ιερέα της Μαδιάμ. Και έφερε τα πρόβατα στο πίσω μέρος της ερήμου, και ήρθε στο βουνό του Θεού, το Χωρήβ.» (Έξ. 3:1)

Ο Μωυσής  είχε ανατραφεί στο παλάτι του Φαραώ, και ήξερε μέσα του το ‘ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ’ για τη ζωή του! Γι’ αυτό και όταν είδε έναν Ισραηλίτη να κακοποιείται από έναν Αιγύπτιο,  σκότωσε τον Αιγύπτιο και ελευθέρωσε τον συμπατριώτη του, επειδή: «Νόμιζε, λοιπόν, πως κατάλαβαν οι αδελφοί του ότι ο Θεός με το χέρι του θα δώσει σωτηρία σ’ αυτούς· εκείνοι (οι Ισραηλίτες!!??) δεν κατάλαβαν.» (Πράξ. 7:22-25)

Το αποτέλεσμα ήταν, ότι ο Μωυσής ξέφυγε στην έρημο όπου έβοσκε το κοπάδι του Ιοθόρ (πεθερού του), που ήταν ιερέας της Μαδιάμ. Δηλαδή δεν εξασκούσε και δεν υπηρετούσε το κάλεσμά του, εκεί στην έρημο τα 40 χρόνια, κι όμως δεν αποθαρρύνθηκε καθόλου, καθώς  προς το παρόν οδηγούσε ‘πρόβατα’ προς το όρος του Θεού.

«Και (μια μέρα) ο άγγελος του Κυρίου φάνηκε σ’ αυτόν μέσα σε φλόγα φωτιάς, από το μέσο της βάτου, και είδε, και ξάφνου η βάτος καιγόταν από τη φωτιά, αλλά η βάτος δεν κατακαιγόταν. Και ο Μωυσής είπε: ‘ΑΣ ΣΤΡΕΨΩ κι ΑΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΩ αυτό το μεγάλο ΘΕΑΜΑ, γιατί η βάτος δεν κατακαίγεται’. Και καθώς ο Κύριος είδε τον  Μωυσή ότι ΕΣΤΡΕΨΕ να παρατηρήσει, ο Θεός φώναξε σε αυτόν μέσα από την βάτο, και είπε: ‘Μωυσή, Μωυσή.’ Και εκείνος είπε: ‘ΕΔΩ ΕΙΜΑΙ’.» (Έξοδος 3:2-4)

ΑΥΤΗ ‘Η ΦΛΟΓΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΒΑΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΚΑΙΓΟΤΑΝ΄, ΜΑΣ ΜΙΛΑΕΙ ΚΑΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ  ΤΗΝ «ΕΜΦΑΝΙΣΗ» ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΘΕΣΙΜΗ ΚΑΙ ΣΕ ΜΑΣ, ΣΗΜΕΡΑ!

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ: Η ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΟΥΜΕ –

Η ΑΝΑΓΚΗ ΠΟΥ ΕΧΩ ΚΙ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΣΤΡΕΨΩ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΩ, ΝΑ ΣΤΡΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ!

Αν καταλάβουμε και εξασκηθούμε στο ΠΩΣ ΝΑ ΣΤΡΕΦΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΕΚΖΗΤΑΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΑΥΤΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΦΕΡΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΠΛΟΥΣΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΖΩΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΣΧΕΣΗΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ! Αν δούμε προσεχτικά το Λόγο του Θεού, βλέπουμε ότι: Ο Κύριος δεν μίλησε στον Μωυσή, μέχρι που αυτός ΕΣΤΡΕΨΕ και ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕ. Ο Κύριος περίμενε τον Μωυσή να ΔΕΙ, να ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙ την ΕΜΦΑΝΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ, ΣΤΗΝ ΚΑΙΓΟΜΕΗΝ ΒΑΤΟ, και να ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΕΙ σε ΑΥΤΗΝ!

Εκείνη την περίοδο της ζωής του, ο Μωυσής βρισκόταν στην έρημο για 40 χρόνια! Δεν ήταν και λίγα, σαράντα ολόκληρα χρόνια στην έρημο!!! Αυτή η καιγόμενη βάτος, θα ήταν εκεί για πολλά χρόνια, όμως ο Μωυσής ήταν τόσο απορροφημένος με το να κινείται προς το όρος του Θεού (την θρησκευτική του δραστηριότητα δηλαδή), που ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΔΕΙ την βάτο – δηλαδή την ΦΩΤΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Τελικά, κάποια στιγμή άδειασε από την ικανότητα του εαυτού του, κι έτσι μπόρεσε να την ΔΕΙ και τότε ΗΤΑΝ ΠΡΟΘΥΜΟΣ ΝΑ ΣΤΡΑΦΕΙ και ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙ!

Αυτή η βάτος που καιγόταν, αλλά δεν κατακαιγόταν, κατακαίει ακόμα και σήμερα! Αντιπροσωπεύει την Φανέρωση της ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΟΤΑΝ ΑΥΤΟΣ ΕΠΕΜΒΑΙΝΕΙ. Σήμερα, πολλοί Χριστιανοί έχουν την αντίληψη ότι η Παρουσία του Θεού, μπορεί να βρεθεί μόνο όταν κάνουν το έργο και τα πράγματα του Θεού. Όμως ο Κύριος έχει πολύ περισσότερα πράγματα να μας προσφέρει. Επιθυμεί να μας φέρνει σε μια στενή ΣΧΕΣΗ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΣ και ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ, στην ΟΠΟΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ!

Επομένως, ο Κύριος ζητάει από εμάς να φτάσουμε στο τέλος της δικής μας δύναμης, και να ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΗ – ΘΕΪΚΗ – ΔΥΝΑΜΗ. Γιατί, ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ ΑΥΤΟΣ ΘΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΝΕΡΓΗΣΕΙ!

Η δήλωση, ‘ΘΑ ΣΤΡΕΨΩ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΩ’, είναι το ΚΛΕΙΔΙ ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΝΕΡΩΘΕΙ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΕΚΕΙ! ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΕΔΩ!

Συνήθως λέμε, ότι περιμένουμε τον Κύριο. Όμως η αλήθεια είναι ότι, Ο ΚΥΡΙΟΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΓΙΑ ΕΜΑΣ!

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΕΣΕΝΑ ΚΙ ΕΜΕΝΑ ΝΑ ΣΤΡΕΨΩ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΡΕΨΕΙΣ, ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΩ – ΝΑ ΠΡΟΣΕΞΩ, ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΞΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΙ ΕΝΔΟΞΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ!!!

Είναι πάρα πολύ σημαντικό, να αναγνωρίζουμε και να ανταποκρινόμαστε στο ΠΛΗΣΙΑΣΜΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣ ΕΜΑΣ. ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΝΟΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΕΚΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΤΩΡΑ, ΤΟΤΕ, ΟΤΑΝ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΞΑΝΑ, ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΟΥΜΕ ΕΠΙΣΗΣ. ΕΙΝΑΙ, ΕΠΟΜΕΝΩΣ, ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΟΤΙ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΤΩΡΑ, ΣΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΜΕΤΡΟ ΚΑΙ ΒΑΘΜΟ, Ο ΘΕΟΣ ΕΠΙΘΥΜΕΙ ΝΑ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΕ ΜΑΣ!

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Η ανταπόκριση του Κυρίου ήταν: ‘ΚΑΤΕΒΗΚΑ’. Από τη στιγμή που είναι Θεός, είναι και Πανταχού Παρών. Όμως ο Λόγος Του: ‘ΚΑΤΕΒΗΚΑ’ μιλάει για ΜΙΑ ΦΑΝΕΡΩΣΗ, ή ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΞΕΛΙΣΣΟΜΕΝΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΦΑΝΕΡΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ. Καθώς ο Μωυσής έστρεψε, ο Κύριος είπε: «ΜΗΝ ΠΛΗΣΙΑΣΕΙΣ ΕΔΩ, ΛΥΣΕ ΤΑ ΥΠΟΔΗΜΑΤΑ ΣΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΟΥ, ΕΠΕΙΔΗ Ο ΤΟΠΟΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΣΤΕΚΕΣΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΓΙΑ ΓΗ» (Έξοδος 3:5)

Προηγουμένως την πρωτοβουλία την είχε πάρει ο Μωυσής. Τώρα, επειδή σταμάτησε και στράφηκε να δει, ο ΚΥΡΙΟΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ. Πολλοί οι οποίοι αγαπούν και υπηρετούν τον Κύριο Ιησού Χριστό, έχουν επίσης πάρει την πρωτοβουλία να εκζητούν τα Θέλημά Του και την Παρουσία Του.

ΕΙΘΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΙΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ, ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΡΑΦΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ. ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ, Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΖΗΤΗΣΕΙ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ – ΔΗΛΑΔΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ!

Αυτό όμως απαιτεί το να ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ και να ΔΙΑΚΡΙΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, κι επίσης απαιτεί την ΠΡΟΘΥΜΗ ΥΠΑΚΟΗ ΜΑΣ ΣΤΟ ΝΑ ΕΚΤΕΛΟΥΜΕ Ο,ΤΙ ΑΚΟΥΣΑΜΕ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΛΕΕΙ! Κι αυτό γίνεται με έναν προοδευτικό τρόπο: Καθώς προχωράμε στην προσωπική μας σχέση με τον Χριστό, θέλουμε όλο και περισσότερο να Τον αγαπάμε, να Τον εκζητάμε, ΝΑ ΣΤΡΕΦΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ, κι έτσι Ο ΚΥΡΙΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙ ΤΗΝ ΦΑΝΕΡΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ!

Λίγοι είναι αυτοί που αναγνωρίζουν την αξία ενός Ουρανού που ανοίγει, από όπου ο Υιός του Θεού μπορεί πραγματικά να ΛΑΜΨΕΙ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΛΑΟ ΤΟΥ. Ο Ανοιχτός Ουρανός, δεν είναι κάτι που έτσι απλά συμβαίνει. ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΝΑ ΤΟΝ ΖΗΤΑΝΕ ΜΕ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΘΥΜΙΑ!

ΠΩΣ ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΑΠΟ ΔΟΞΑ ΣΕ ΔΟΞΑ

«Όλοι εμείς, λοιπόν, αντικατοπτρίζουμε τη δόξα του ΚΥΡΙΟΥ με ακάλυπτο πρόσωπο και μεταμορφωνόμαστε στην ίδια την εικόνα του από δόξα σε δόξα καθώς ακριβώς γίνεται από τον ΚΥΡΙΟ, το Πνεύμα» (Β’ Κορινθ. 3:18)

Είναι η εμφανιζόμενη Δόξα του Θεού η οποία μας αλλάζει, μας μεταμορφώνει από δόξα σε δόξα. Έχεις ποτέ νοιώσει το Χρίσμα σε ένα συγκεκριμένο Χριστιανικό τραγούδι, ή ύμνο ή κήρυγμα, καθώς άκουγες; Πως αυτό το Χρίσμα μεταφέρθηκε μέσα στο CD; Η μηχανή ξέρετε δεν είναι ευαίσθητη στο Χρίσμα, όμως υπάρχει εξήγηση! Το Χρίσμα έχει ένα ηλεκτρικό χαρακτηριστικό το οποίο συλλέγεται από το μικρόφωνο και καταγράφεται στο CD. Έτσι, αν ένα πρόσωπο είναι χρισμένο, αυτό το Χρίσμα του μεταδίδεται και μέσα από τα ηλεκτρονικά μέσα.

Υπάρχει ένα ηλεκτρικό χαρακτηριστικό μέσα στην φυσική μας ύπαρξη. Όλοι μας έχουμε πειραματιστεί κάπου, κάποια στιγμή να μας κτυπάει λίγο ή περισσότερο ηλεκτρισμός. Το ίδιο επίσης, όταν βρισκόμαστε μέσα την Παρουσία του Χρίσματος, γινόμαστε ‘φορτισμένοι με το Πνεύμα του Θεού’, το Οποίο ενεργεί σε όλη μας την ύπαρξη. Και όταν αγγίζουμε κάποιον άλλον, μπορεί αυτό το Χρίσμα να μεταδοθεί.

Όταν καθόμαστε κάτω από μία Χρισμένη διακονία, αυτό που συμβαίνει είναι πολύ περισσότερο από το να ευλογούμαστε από ένα μήνυμα ή κήρυγμα. Μεταδίδονται σε μας μέσω του Χρίσματος πρώτα και κύρια οι αρετές του Κυρίου, τα Χαρίσματά Του και εμπνεόμαστε να ακολουθήσουμε το Παράδειγμά Του και να εκτελούμε Όλες τις Εντολές Του.

ΤΟ ΧΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΕΝΑ ΧΩΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ, Η ΟΠΟΙΑ ΜΑΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΕΙ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ, ΕΦΟΣΟΝ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ ΔΙΨΑ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ.

ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ Ο ΜΩΥΣΗΣ ΕΓΙΝΕ ΙΚΑΝΟΣ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ – ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ ΓΙΑ 40 ΧΡΟΝΙΑ – ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΠΕΙΔΗ ΣΤΑΘΗΚΕ ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΚΑΙΓΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΚΟΥΣΕ ΝΑ ΤΟΥ ΜΙΛΑΕΙ!

Καθώς στρεφόμαστε και συγκεντρωνόμαστε στην Παρουσία του Θεού, υπάρχει μία επακόλουθη επανατοποθέτηση του εαυτού μας, η οποία μας ευθυγραμμίζει με ό,τι είναι πνευματικό. Γι’ αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό να είμαστε κάτω ή δίπλα από έναν Χρισμένο εργάτη και κάτω από μία χρισμένη διακονία!

Μια Εκκλησία μπορεί να έχει πολλή καλή διδασκαλία του Λόγου του Θεού, όχι όμως και έντονη την Παρουσία του Θεού. Μία άλλη Εκκλησία μπορεί να στερείται την καλή και διδασκαλία του Λόγου, αλλά να έχει όμως έντονη την Παρουσία του Θεού. Ο σοφός Χριστιανός, που πεινάει πνευματικά θα πρέπει να επιλέξει το να μείνει κάτω από το Χρίσμα, γιατί αυτό είναι πιο σημαντικό. Αν όμως μπορεί να βρει και τα δύο, τότε ο Ουρανός είναι κάτω στη γη γι’ αυτόν!

ΟΤΑΝ ΕΙΣΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΑΙΣΘΗΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΔΟΜΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΜΑΣ, ΤΑ ΚΥΤΤΑΡΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΧΙΛΙΟΣΤΟ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΜΑΣ ΑΛΛΑΖΕΙ! ΚΑΙ ΚΑΘΩΣ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΙ ΣΤΗΝ ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ, ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ, Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΕΙ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΟΥ! ΚΑΙ ΞΕΡΕΤΕ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΟΥΜΕ ΠΩΣ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΕΡΓΟ ΤΟ ΘΕΟΥ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ!!!

«Επειδή αυτούς που προγνώρισε, και τους προόρισε να είναι σύμμορφοι με την εικόνα του Υιού του, για να είναι αυτός πρωτότοκος μεταξύ πολλών αδελφών.» (Ρωμ. 8:29)

ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ, ΟΤΑΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΝΟΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕ, ΚΙ ΑΝΟΙΓΟΥΜΕ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΜΑΣ ΝΑ ΛΑΒΟΥΜΕ ΑΠ’ ΤΟΝ ΘΕΟ, ΠΟΥ ‘ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ’ ΝΑ ΕΚΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΜΑΣ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ Ο ΘΕΟΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΑΠΟ ΜΑΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΕΡΓΑΣΤΟΥΜΕ: ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΠΟΥ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑ ΤΟΣΟ ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΑ Ι! 

Η ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΑΙ

«Δια τούτο λέγω υμίν• Πάσα αμαρτία και βλασφημία αφεθήσεται τοις ανθρώποις, η δε του Πνεύματος βλασφημία ούκ αφεθήσεται. Και ός αν είπη λόγον κατά του Υιού του ανθρώπου, αφεθήσεται αυτώ• ός δ’ αν είπη κατά του Πνεύματος του Αγίου, ούκ αφεθήσεται αυτώ εν τούτω τω αιώνι, ούτε εν τω μέλλοντι – Γι’ αυτό σας λέω, κάθε αμαρτία και βλαστήμια θα αφεθεί [συγχωρεθεί] στους ανθρώπους, αλλά η βλαστήμια στο Πνεύμα δεν θα αφεθεί [συγχωρεθεί]. Και σ’ όποιον πει λόγια κατά του Υιού του ανθρώπου, θα αφεθεί [συγχωρεθεί] σ’ αυτόν• σ’ όποιον όμως πει κατά του Πνεύματος του Αγίου, δεν θα αφεθεί [συγχωρεθεί] σ’ αυτόν σε τούτον τον αιώνα ούτε στο μελλοντικό» (Ματθαίος 12:31-32).
«Ούκ αφεθήσεται αυτώ εν τούτω τω αιώνι, ούτε εν τω μέλλοντι – Δεν θα αφεθεί [συγχωρεθεί] σ’ αυτόν σε τούτον τον αιώνα ούτε στο μελλοντικό».
Αφού ο Κύριος απέκρουσε με αυτά που είπε παραπάνω τη συκοφαντία και τη διαβολή, τώρα παίρνει τη θέση του κατήγορου και χαρακτηρίζει ποιοι είναι εκείνοι, από τους οποίους εξήλθε ο βλάσφημος λόγος. Τους χαρακτηρίζει ως βλάσφημους όχι σύμφωνα με τους ανθρώπους, αλλά σύμφωνα με τον Θεό, το αμάρτημα δε τούτο είναι τέτοιας φύσης, ώστε ουδέποτε μπορούν να λάβουν συγχώρεση, ούτε στον παρόντα αιώνα ούτε στο μελλοντικό. Θα ρωτήσουμε λοιπόν, γιατί ο Κύριος χαρακτηρίζει το λόγο των Φαρισαίων ως αμάρτημα κατά του Αγίου Πνεύματος; Γιατί έλεγαν ότι το Πνεύμα της Δυνάμεως, μέσω του Οποίου ο Χριστός εδίωκε τα δαιμόνια, ήταν του Βεελζεβούλ, ότι, δηλαδή, το Πνεύμα το Άγιο είναι πνεύμα ακάθαρτο, και λέγοντας αυτά, δεν προσέβαλλαν την ανθρώπινη φύση και αρετή του Χριστού, αλλά το Ίδιο το Άγιο Πνεύμα, το Οποίο μέσω του Χριστού ενεργούσε την απέλαση των δαιμόνων. Και ρητά αυτό λέει ο Ευαγγελιστής Μάρκος, ότι, δηλαδή, οι Φαρισαίοι έλεγαν ότι ο Χριστός έχει πνεύμα ακάθαρτο. Ώστε, βλασφημούσαν όχι κατά της ανθρωπότητας, αλλά κατά της Θεότητας. Αλλά ελάτε να εξετάσουμε πλατύτερα τους λόγους αυτούς του Χριστού από θρησκευτική και θεολογική άποψη.
Ρωτάμε – γιατί αυτός που βλασφημεί κατά του Υιού του ανθρώπου συγχωρείται, ο δε κατά του Αγίου Πνεύματος δεν συγχωρείται; Κατεβάζει άραγε ο Χριστός με τα λόγια αυτά τον Εαυτό Του και τον ονομάζει κατώτερο του Πνεύματος, όπως φλυαρούσαν οι άφρονες που έλεγαν τον Χριστό απλό άνθρωπο, που ενεργεί μέσω του Αγίου Πνεύματος όπως και οι Προφήτες; Ο Χριστός λέγεται [αποκαλείται] Υιός του Θεού και Υιός του ανθρώπου• και Υιός μεν του Θεού είναι από αιώνος αΐδια, Υιός δε του Ανθρώπου έγινε μέσα στο χρόνο. Εδώ λοιπόν ο Χριστός κρίνει αμάρτημα που συγχωρείται όχι το αναφερόμενο στον Υιό του Θεού, αλλά στον Υιό του ανθρώπου, δηλαδή, στην ανθρώπινη θέληση και φύση Του. Γιατί δεν είπε “όποιος αν βλασφημήσει κατά του Υιού του Θεού θα συγχωρεθεί”, αλλά είπε, “όποιος αν βλασφημήσει κατά του Υιού του ανθρώπου”. Γιατί ο άνθρωπος που δεν γνωρίζει ότι ο Χριστός είναι και Θεός και βλασφημεί εναντίον Του, απευθύνει τις ύβρεις του σαν σε άνθρωπο• αυτός όμως που έχει λάβει επίγνωση ότι ο Χριστός είναι και Θεός, και βλασφημεί εναντίον Του, αυτός βλασφημεί κατά του Αγίου Πνεύματος και δεν συγχωρείται σ’ αυτόν η βλασφημία. Οι Φαρισαίοι στους οποίους αναφέρεται, δεν απέδωσαν κακία στον άνθρωπο Χριστό, αλλά στο Πνεύμα του Θεού που ενοικεί σ’ Αυτόν. Γιατί γνώριζαν ότι τα θαύματα δεν ενεργούνται από ανθρώπινη, αλλά από θεία δύναμη. Συνεπώς, λέγοντας ότι ο Χριστός έχει πνεύμα ακάθαρτο και ότι μέσω αυτού εκβάλλει τα δαιμόνια, βλαστήμησαν κατά του Αγίου Πνεύματος. Ιδού λοιπόν ο λόγος για τον οποίο αυτή η βλασφημία δεν έχει άφεση [συγχώρεση].
Και ο άνθρωπος που έχει το Πνεύμα του Θεού μπορεί πολλές φορές να αμαρτάνει. Αλλά δεν αμαρτάνει το Πνεύμα, αλλά αυτός. Γιατί το Πνεύμα το Άγιο φωτίζει μόνο και προτρέπει, αλλά δεν παραβιάζει την ελεύθερη θέληση του ανθρώπου. Παράδειγμα έχουμε τον Ανανία και τη Σαπφείρα, οι οποίοι ως Χριστιανοί έλαβαν το Πνεύμα το Άγιο όπως ακριβώς και όλοι οι άλλοι πρώτοι Χριστιανοί. Αλλά όταν ρωτήθηκαν από τον Πέτρο αποκρίθηκαν άλλα παρά όσα το Πνεύμα το Άγιο μαρτυρούσε. Γιατί το μεν Πνεύμα ενδόμυχα μαρτυρούσε το αληθές, η δε θέλησή τους μαρτυρούσε το ψεύδος.[1] Οπότε, αν κάποιος αποκαλούσε αυτούς ψεύτες, δεν αμάρτανε, γιατί δεν προσέβαλλε το Πνεύμα το Άγιο που ήταν μέσα τους, αλλά τα πρόσωπα που μιλούσαν από μόνοι τους. Εάν όμως, κατά την ώρα που μιλούσε καθ’ υπαγόρευση του Αγίου Πνεύματος, ο πνευματέμφορος [γεμάτος από Πνεύμα] Προφήτης Ησαΐας, έλεγε κάποιος σ’ αυτόν, “ψευδή είναι αυτά που μιλούνται από εσένα”, η βλασφημία αυτή αποδίδετε στο Άγιο Πνεύμα. Αυτή λοιπόν τη διάκριση κάνει εδώ ο Χριστός. Δηλαδή λέει: “Όποιος αποδίδει ύβρη στην ελεύθερη θέλησή Μου ως ανθρώπου, και Με αποκαλεί, για παράδειγμα, φιλόδοξο, εγωιστή, κακό κλπ., αυτός βλασφημεί κατά του Χριστού ανθρώπου, και αυτές οι βλασφημίες έχουν άφεση [συγχώρεση]. Αλλά αυτός που βλασφημά κατά του Θεού Λόγου-[Χριστού] και του Αγίου Πνεύματος, που είναι αχώριστο από Αυτόν, όπως οι Φαρισαίοι, αυτός είναι ασυγχώρητος, γιατί το Πνεύμα το Άγιο το αμίαντο, το αμόλυντο, το αποκαλεί πονηρό και ακάθαρτο”.
Από τα ανωτέρω λόγια του Χριστού, διακρίνονται αμαρτήματα αφέσιμα [που συγχωρούνται], και ότι υπάρχουν και αμαρτήματα που είναι αφέσιμα [που συγχωρούνται] και στον μελλοντικό αιώνα. Γιατί όταν λέει: «Ούκ αφεθήσεται αυτώ εν τούτω τω αιώνι, ούτε εν τω μέλλοντι – Δεν θα αφεθεί [συγχωρεθεί] σ’ αυτόν σε τούτον τον αιώνα ούτε στο μελλοντικό», εννοεί ότι και στο μελλοντικό αιώνα γίνονται αφέσεις [συγχωρήσεις] αμαρτιών αφέσιμων [που συγχωρούνται]. Δεν πρέπει όμως να συγχέουμε τα αφέσιμα [που συγχωρούνται] αμαρτήματα του μελλοντικού αιώνα με τη μετάνοια του ανθρώπου. Γιατί στο μελλοντικό αιώνα δεν υπάρχει μετάνοια, άφεση [συγχώρεση] όμως υπάρχει και εδώ και εκεί. Γιατί η μεν μετάνοια είναι αλλαγή και διόρθωση γνώμης, η δε άφεση [συγχώρεση] είναι δικαίωμα του δικαστή, ο οποίος μπορεί και εδώ και εκεί να χορηγήσει άφεση [συγχώρεση]• αλλά ο αμαρτωλός δεν έχει στο μέλλον το δικαίωμα της μετανοίας, γιατί εκεί καταργείται η πίστη με τη δύναμη της οποίας συγχωρούνται τα αμαρτήματα, και άρχεται η πληροφορία. Προσέχουμε λοιπόν μήπως υπολάβουμε ότι και στο μελλοντικό αιώνα υπάρχει μετάνοια. Άφεση [συγχώρεση] όμως υπάρχει. Αν κάποιος πεθάνει με αφέσιμες [που συγχωρούνται] αμαρτίες, έχει το δικαίωμα ο Δικαστής να δώσει εκεί την άφεση [συγχώρεση]. Την αλήθεια αυτή είπε ο Χριστός και στους μαθητές Του, λέγοντας:
«Εν εκείνη τη ημέρα όσα αν αιτήσητε τον Πατέρα εν τω Ονόματί Μου δώσει υμίν – Εκείνη την ημέρα όσα αν ζητήσετε από τον Πατέρα στο Όνομά Μου, θα σας τα δώσει» (Ιωάννης 16:23).
Ό,τι, δηλαδή, ζητήσουμε την ημέρα εκείνοι οι άγιοι του Θεού υπέρ αυτών που έχουμε συμπάθεια, θα το λάβουν. Επί των αληθειών αυτών του Κυρίου στηρίζονται τα υπέρ των τεθνεώτων [αυτών που έχουν πεθάνει] μνημόσυνα και οι δεήσεις της Εκκλησίας, τα οποία γίνονται όχι μήπως μετανοήσουν οι τεθνεώτες [αυτοί που έχουν πεθάνει] και συγχωρεθούν, αλλά για να τους ελεήσει ο Δικαστής και να παράσχει σ’ αυτούς άφεση [συγχώρεση] στα αφέσιμα [που συγχωρούνται] αμαρτήματα. Κάμπτεται δε η θεία δικαιοσύνη και κινείται προς έλεος ιδίως μέσω της αναίμακτης θυσίας, την οποία προσφέρουν οι ιερουργοί Του στο άγιο Θυσιαστήριο. Γι’ αυτό ο Κύριος συμβουλεύει τους πλεονέκτες και άδικους να κάνουν φίλους δικούς τους από τον Μαμμωνά της αδικίας, να κάνουν, δηλαδή, εδώ αγαθοεργίες, ευεργετώντας και υποχρεώνοντας άγιους και δίκαιους άνδρες που έχουν παρρησία [θάρρος] και δύναμη ενώπιον του Θεού να αιτούνται υπέρ αυτών εκείνη την ημέρα άφεση [συγχώρεση] για τις αφέσιμες [που συγχωρούνται] δικές τους αμαρτίες.

Απόστολος Μακράκης

 

Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΤΑΙ!

«Από δε των ημερών του Ιωάννου του Βαπτιστού έως άρτι η Βασιλεία τον ουρανών βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν – Και από τις ημέρες του Ιωάννη του Βαπτιστή ως τώρα η Βασιλεία των ουρανών παραβιάζεται και βίαιοι την αρπάζουν» (Ματθαίος 11:12).

     Ο λόγος αυτός του Κυρίου απαιτεί προσοχή για να νοηθεί και από εμάς με ακρίβεια όπως τον εννοεί ο Κύριος. Το Ιουδαϊκό έθνος είχε φραγμό από το νόμο και δεν μπορούσε να εισέλθει σε επικοινωνία και επιμιξία [διασταύρωση φυλών ή λαών με επιγαμία] με τα άλλα έθνη. Ο φραγμός δε αυτός ίσχυε μέχρι τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Μέχρι την εμφάνιση του Ιωάννη η αληθινή γνώση του Θεού ήταν αποκλειστική μόνο μέσω των Ιουδαίων και κρυμμένη για τα άλλα έθνη. Όταν όμως ο Ιωάννης εξήλθε στην έρημο και κήρυξε μετάνοια και άφεση [συγχώρεση] αμαρτιών και οδήγησε το λαό στον Χριστό, από τότε έπεσε το μεσότοιχο του φραγμού και ο Θεός δεν είναι Θεός μόνο των Ιουδαίων, αλλά και των εθνών, γιατί μεταδόθηκε η θεογνωσία σε όλα τα έθνη. Λέει λοιπόν ο Κύριος, ότι από τις ημέρες του Ιωάννη η Βασιλεία των ουρανών ανοίχτηκε σε όλο τον κόσμο και όλοι καλούνται να εισέλθουν σ’ αυτήν. Γιατί όμως μεταχειρίζεται τη λέξη «βιάζεται; – παραβιάζεται;» Γιατί άφησε μεν ο Θεός τη Βασιλεία Του ελεύθερη στα έθνη, αλλά άφησε συνάμα και καθέναν από τους ανθρώπους ελεύθερο να νικήσει όλα τα προσκόμματα [εμπόδια] όσα εγείρονται μπροστά του από τον εχθρό και τότε να εισέλθει στη Βασιλεία των ουρανών. Μόνο λοιπόν οι βίαιοι εισέρχονται στη Βασιλεία του Θεού, αυτοί, δηλαδή, που έχουν ισχυρή θέληση και παλεύουν και νικούν τα σκάνδαλα. Ώστε ο Θεός αφήνει ελεύθερη την είσοδο, αλλά αφήνει και την προαίρεση ελεύθερη ν’ αγωνιστεί. Προανάγγειλε λοιπόν ο Χριστός ότι από τις ημέρες του Ιωάννη του Βαπτιστή αλλάζουν τα πράγματα και αρχίζει νέα εποχή συναγωνισμού όλων των εθνών για να εισέλθουν στη Βασιλεία του Θεού με αγώνες και εργασίες.

     Η βία αυτή με την οποία αρπάζεται η Βασιλεία των ουρανών είναι διττή [διπλή], εσωτερική και εξωτερική, γιατί διττά [διπλά] είναι και τα εμπόδια που κωλύουν [εμποδίζουν] τον άνθρωπο να εισέλθει σ’ αυτήν – πρώτα εσωτερικά και ύστερα εξωτερικά. Και αν αγωνιστούμε και νικήσουμε αμφότερα [και τα δύο] εισερχόμαστε στη Βασιλεία του Θεού. Η εργασία δε αυτή της παραβίασης δεν γίνεται μόνο ατομικά, αλλά και συστηματικά με αρχηγό τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, ο οποίος έχει έργο να κλωτσήσει τα προσκόμματα [εμπόδια] και να εξομαλύνει και να κάνει ευθεία την οδό του Κυρίου μπροστά στους ανθρώπους, ώστε ακώλυτα [ανεμπόδιστα] να εισέρχονται στη Βασιλεία του Θεού. Τον Βαπτιστή Ιωάννη διαδέχτηκε το σώμα της Εκκλησίας των ειλικρινών και συνειδητών πιστών, το οποίο καλείται “Ιωάννης”, ως έχον το έργο του Ιωάννη, να κάνει ευθεία, δηλαδή, πάντοτε την οδό του Κυρίου μπροστά στους ανθρώπους. Ο Χριστός δεν άφησε τον καθένα να εργάζεται μόνος του και μόνο για τον εαυτό του για να εισέλθει στη Βασιλεία του Θεού, αλλά θέλησε η εργασία αυτή να γίνεται με σύστημα. Και πρέπει να διακρίνουμε σε δύο είδη τη βία που ανοίγει την οδό της Βασιλείας του Θεού – σε βία ατομική, την οποία εργάζεται καθένας που είναι μαθητευόμενος από τον “Ιωάννη”, και σε βία κοινωνική, την οποία εργάζεται ο “Ιωάννης” οδηγώντας τους άλλους και κάνοντας ευθεία την οδό τους. Κάθε Χριστιανός έχει δύο καθήκοντα να εκτελέσει απέναντι στον εαυτό του και στον πλησίον. Πρώτο, να νικήσει τα προσκόμματα [εμπόδια] στον εαυτό του, και αφού ελευθερωθεί από τα πάθη και τις αμαρτίες να εξομαλύνει την οδό και μπροστά στους άλλους, δηλαδή, να οδηγήσει και τους άλλους να νικήσουν. Αυτός που αμελεί το διπλό αυτό καθήκον γίνεται παραίτιος [συνεργός, συνένοχος] της βλάβης [ζημιάς] όχι μόνο του εαυτού του, αλλά και των άλλων. Είναι καιρός λοιπόν τώρα εύθετος [κατάλληλος] να συσσωματωθεί [να συνεργαστεί στενά για κοινό σκοπό] ο συνειδητοποιημένος Χριστιανικός λαός και να παραβιάσει την είσοδο της Βασιλείας του Θεού, για τον εαυτό του πρώτα, και έπειτα να εξομαλύνει την οδό και για τα άλλα έθνη, τα οποία βαδίζουν έξω από τη θεία οδό που αντί για την αλήθεια κατέχουν το ψεύδος. Κατά καιρούς γίνονται πολλές απόπειρες για την ένωση Εκκλησιών, αλλά δεν τελεσφορούν [δεν φέρνουν αίσιο αποτέλεσμα] εξαιτίας των προσκομμάτων [εμποδίων] που είναι μπροστά μας. Είναι ανάγκη λοιπόν εμείς οι συνειδητοί Χριστιανοί να εξομαλύνουμε για τον εαυτό μας πρώτα την οδό του Θεού, και τότε θα επιτευχθεί και η ένωση. Οφείλουμε εμείς πρώτα να ενωθούμε με τον Θεό, δηλαδή, να γνωρίσουμε την οδό της Βασιλείας Του και να εισέλθουμε και να περπατήσουμε αυτή την οδό, και τότε να οδηγήσουμε και τους άλλους να εισέλθουν σ’ αυτήν, όπως έκαναν οι Απόστολοι.

Απόστολος Μακράκης