ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ - ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΡΧΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

            Πιστεύω εις ένα Θεό, Πατέρα παντοκράτορα, ποιητήν ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων.

            Και εις ένα Κύριο Ιησούν Χριστόν, τον Υιόν του Θεού τον μονογενή, τον εκ του Πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων. Φως εκ φωτός, Θεόν αληθινόν, εκ Θεού αληθινού, γεννηθέντα ου ποιηθέντα, ομοούσιον τω Πατρί, δι’ ου τα πάντα εγένετο.

Τον δι’ ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν κατελθόντα εκ των ουρανών και σαρκωθέντα εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της παρθένου και ενανθρωπήσαντα.

Σταυρωθέντα τε υπερ ημών επί Ποντίου Πιλάτου και παθόντα και ταφέντα.

Και αναστάντα τη τρίτη ημέρα κατά τας Γραφάς.

Και ανελθόντα εις τους ουρανούς΄ και καθεζόμενον εκ δεξιών του Πατρός.

Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς΄ ου της βασιλείας ουκ έσται τέλος.

            Και εις το Πνεύμα το Άγιον, το Κύριον, το ζωοποιόν, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον, το συν Πατρί και Υιώ συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον, το λαλήσαν δια των προφητών.

            Εις μιαν, αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν.

            Ομολογώ εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών.

            Προσδοκώ ανάσταση νεκρών.

            Και ζωήν του μέλλοντος αιώνος.

                                                                                          Αμήν.

Το ανωτέρω είναι η περίληψη του ζωτικού δόγματος της Χριστιανικής πίστης.

            Καμία ‘σωστή’ θεολογική μελέτη δεν θα μπορούσε να αντικαταστήσει τη ζωτική πνευματική πείρα….

Και καμία εκκλησία δεν θα διατηρήσει την πνευματική της ζωή, αν δε διδάσκει τις αλήθειες της Αγίας Γραφής …και μόνο.

Για την ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ότι, «Όλη η Γραφή είναι θεόπνευστη και ωφέλιμη για διδασκαλία, για έλεγχο, για επανόρθωση, για παιδεία που γίνεται με δικαιοσύνη, για να είναι άρτιος (ολοκληρωμένος) ο άνθρωπος του Θεού, για κάθε έργο αγαθό καταρτισμένος.»

 (Β΄ Τιμόθεου 3 : 16)

Πιστεύουμε ότι η Αγία Γραφή είναι ο τελικός κι ολοκληρωτικός Λόγος του Θεού. Κι αυτό δεν είναι ‘Βιβλιολατρεία’. Δε λατρεύουμε, ούτε προσκυνούμε τη Βίβλο.

                Αυτό μας προστατεύει από το ‘Μυστικισμό’, που διδάσκει ότι οι άνθρωποι καθοδηγούνται από ‘ένα εσωτερικό φως’, κάνοντας τον καθένα να είναι ‘βίβλος’ για τον εαυτό του.

                Πιστεύοντας ότι η Αγία Γραφή είναι ο τελικός και ολοκληρωτικός Λόγος του Θεού προς το ανθρώπινο γένος, η θέση μας είναι αντίθετη στον ‘Ορθολογισμό’. Ανθρώπινοι λόγοι, αιτίες και κρίσεις δεν είναι επαρκείς να κρίνουν το Λόγο του Θεού. Ο Λόγος του Θεού κρίνει εμάς.

«Γιατί ζωντανός είναι ο Λόγος του Θεού και ενεργητικός και κοφτερότερος περισσότερο από κάθε δίστομη μάχαιρα και διεισδύει μέχρι το χωρισμό ψυχής και πνεύματος, αρθρώσεων και μυελών των οστών, και κρίνει σκέψεις και στοχασμούς της καρδιάς. Και δεν υπάρχει κτίσμα αφανές (κρυφό) μπροστά Του, αλλά όλα είναι γυμνά και φανερωμένα στα μάτια Του, προς Αυτόν εμείς θα δώσουμε λόγο.» (Εβραίους 4: 12-13)

Ο Ορθολογισμός δικάζει το Θεό και το Λόγο Του στο δικαστήριο της ανθρώπινης λογικής, κι αυτό είναι ανόητο.

                Απορρίπτουμε κάθε νέα διδασκαλία ότι η Αγία Γραφή ‘περιέχει’ το Λόγο του Θεού, κι ότι ο Λόγος Του είναι διαφορετικός για κάθε άνθρωπο. Πιστεύουμε ότι η Αγία Γραφή ‘είναι’ ο Λόγος του Θεού, και είναι ο ίδιος για κάθε άνθρωπο.

                Δεν μπορούμε να παραδεχτούμε πρόσθετες ‘εξουσίες’ είτε είναι παραδόσεις ανθρώπινες, είτε απόκρυφα βιβλία, ή θρησκευτικά διατάγματα, ή εκφράσεις των δώρων της προφητείας ή ‘νέες βίβλους’, ή οτιδήποτε άλλο γραπτό ή προφορικό λόγο που δεν συμφωνεί με την Αγία Γραφή ή αντιβαίνει σ’ αυτήν.

                ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ στην «Πίστη που μια φορά για πάντα παραδόθηκε στους αγίους.» (Ιούδας 3)

                ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ότι ο Θεός δια του Αγίου Πνεύματός Του χρησιμοποίησε άγιους ανθρώπους να γράψει τη Βίβλο Του. Φύλαξε και προστάτεψε τα γραμμένα από λάθη ή ανθρώπινες ζημιές και προκαταλήψεις…όμως χρησιμοποίησε το λεξιλόγιο και το χαρακτήρα του συγγραφέα. 

ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ότι ‘κάθε λέξη’ ήταν εμπνευσμένη, κι όχι μόνο οι έννοιες ή τα πνευματικά μηνύματα. Γιατί, «Από το Πνεύμα το Άγιο κινούμενοι μίλησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού.» (Β΄ Πέτρου 1 : 21)

«Γιατί αλήθεια σας λέω: ωσότου παρέλθει ο ουρανός και η γη, ένα γιώτα ή ένα σημείο στίξης δε θα παρέλθει από το νόμο, ωσότου όλα γίνουν.» (Ματθαίος 5 : 18)

«Ερευνάτε τις Γραφές, γιατί εσείς νομίζετε ότι μέσω αυτών έχετε ζωή αιώνια. Εκείνες είναι που μαρτυρούν για Μένα.» (Ιωάννης 5 : 39)

«Δεν δύναται να καταλυθεί η Γραφή.» (Ιωάννης 10 : 35)

Η Βίβλος περιέχει και λόγια του Σατανά΄ καλές και άσχημες συμβουλές΄ καταγράφει την αμαρτία, καθώς και τη δικαιοσύνη. Η καταγραφή είναι εμπνευσμένη.

«Φρόντισε να παρουσιάσεις τον εαυτό σου δόκιμο στο Θεό, εργάτη που δεν ντρέπεται, που ορθοτομεί το λόγο της αλήθειας.»

(Β΄ Τιμόθεου 2 : 15)

                Είναι επικίνδυνο το να βγάζουμε εδάφια έξω από το κείμενό τους, ή να βασίζουμε δόγματα σε μεμονωμένα εδάφια.

                Η αποτυχία διατήρησης απλών Βιβλικών ερμηνειών έχει οδηγήσει απλούς ανθρώπους σε κάθε είδους λανθασμένες θέσεις και αντιλήψεις.

                Επάνω σε κάθε σελίδα της Αγίας Γραφής υπάρχει το ‘Ιερό Φως’ του Αγίου Πνεύματος, κι έτσι αυτός που με ευλάβεια και προσευχή μελετά τον Άγιο Λόγο Του, μπορεί να εννοήσει την αγγελία της Βίβλου… με τη βοήθεια Αυτού που την έγραψε.

                Πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι η Βίβλος είναι ο Λόγος του Θεού;

Α.           Με την ιστορική απόδειξη:

Γράφηκε από περίπου 40 συγγραφείς, σε μια περίοδο άνω των 55 γενεών. Προστατεύτηκε στο πέρασμα των αιώνων, παγκοσμίως φημισμένη, μιλά με συνεχή πνευματική δροσερότητα και φρεσκάδα. 66 βιβλία, τόσο ενωμένα, μια αγγελία, μια τέλεια γνώση εγκυκλοπαιδική και όχι μόνο, δίχως άλλη παρόμοια!

Β.           Με την εσωτερική απόδειξη:

Περισσότερες από 2.500 φορές στην Παλαιά Διαθήκη υπάρχουν φράσεις όπως, «ούτω λέγει Κύριος».

Η απόδειξη των ήδη εκπληρωμένων προφητειών. Η μαρτυρία του Ίδιου του Κυρίου μας και η αποδοχή Του της Παλαιάς Διαθήκης. Η δογματική, οικοδομητική, προφητική και πνευματική αρμονία της Βίβλου.

Γ.              Με την πειραματική απόδειξη:

Η μαρτυρία της δύναμης της Βίβλου, να σώσει, να υψώσει τον χαμένο κι αμαρτωλό άνθρωπο, αλλά και να τον διαφυλάξει  στον Ιησού Χριστό…είναι μοναδική και χωρίς συναγωνισμό!

                Ο Ίδιος ο Θεός λοιπόν είναι ο Συγγραφέας της Αγίας Γραφής.

Δεν παραδεχόμαστε ότι η απιστία στην Αγία Γραφή είναι θέμα διανοητικότητας. Οι άνθρωποι που αρνούνται τη Βίβλο, το κάνουν για πνευματικούς και ηθικούς λόγους και ποτέ για διανοητικούς λόγους.

                Υπάρχουν τέσσερις κατηγορίες ανθρώπων σύμφωνα με τη στάση τους ως προς τη Βίβλο και την αξία της:

1.       Αυτοί που παραδέχονται τις παραδόσεις και αρνούνται την Αγία Γραφή, ή παραδέχονται και τα δύο, μόνο που αφήνουν τις παραδόσεις τους ν’ ακυρώνουν βασικά και θεμελιώδη δόγματα της. Κι έτσι είτε προσθέτουν, είτε αφαιρούν από αυτήν.

2.       Οι Μυστικιστές, οι οποίοι αντικαθιστούν την Αγία Γραφή με την ‘εσωτερική φωνή’.

3.       Οι Ορθολογιστές, οι οποίοι κάνουν τη διεστραμμένη σε πάρα πολλά σημεία της ανθρώπινη λογική, κριτήριο της πνευματικής αλήθειας του Θεού.

4.       Οι πιστοί Του, οι οποίοι πιστεύουμε ότι:  ΟΛΗ η αποκάλυψη του Θεού είναι για τη σημερινή εποχή. Η Αγία Γραφή περιλαμβάνει 66 βιβλία, την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη. Τίποτα δεν μπορεί να προστεθεί και τίποτα δεν μπορεί ν’ αφαιρεθεί από την αποκάλυψη του Θεού, το Λόγο Του. Είναι ο τελικός κι ολοκληρωτικός Λόγος του Θεού υπεράνω όλων. Σε αυτόν είναι η πίστη μας «Η οποία μια φορά για πάντα παραδόθηκε στους αγίους (πιστούς).» (Ιούδας 3)

Για την οποία πίστη πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι, και μέσω της οποίας μπορούν οι άνθρωποι να σωθούν από την αμαρτία, τον Διάβολο και την αιώνια τιμωρία και καταδίκη τους στην κόλαση.

Για το ΘΕΟ

1. Πιστεύουμε ότι ο ΘΕΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ.

Πουθενά  η Αγία Γραφή δεν προσπαθεί να αποδείξει ότι ο Θεός υπάρχει.

Η ύπαρξή Του είναι καταφανής. 

Πιστεύουμε ότι ο Θεός είναι Πρόσωπο΄ όχι μια δύναμη, ή κάτι άλλο.

2. Πιστεύουμε ότι ο Θεός είναι ‘Πνεύμα, αγάπη, άπειρος, αιώνιος και αμετάβλητος στην ύπαρξη, σοφία, δύναμη, αγιότητα, δικαιοσύνη, καλοσύνη και αλήθειά Του’.

Στην Αγία Γραφή, πολλά ονόματα χρησιμοποιούνται για να προσδιορίσουν τον Θεό. Το καθένα έχει την ίδια ισχύ΄ και αποκαλύπτουν το χαρακτήρα του Θεού: ΕΛΟΧΙΜ, ΙΕΧΩΒΑ, συνδυασμός με Ιεχωβά, (π.χ. ΙΕΧΩΒΑ – ΡΑΦΑ ερμηνεύεται «Κύριος ο θεραπεύων σε» ( Έξοδος ιε΄: 26), Πατέρας, κ.λ.π

Πιστεύουμε ότι ο «Θεός είναι Πνεύμα» (Ιωάννης δ΄: 24)

Πιστεύουμε ότι ο Θεός δεν περιορίζεται από το χρόνο ή το χώρο.

Πιστεύουμε ότι ο «Θεός είναι Ένας.» (Δευτερονόμιο ς΄: 4, Έξοδος κ΄: 3)

Πιστεύουμε ότι ο Θεός είναι Παντοδύναμος, Πανταχού Παρών, Παντογνώστης, Πάνσοφος, Κυρίαρχος.

Πιστεύουμε ότι ο Θεός είναι Αγάπη, Άγιος, Δίκαιος, Πιστός, Εύσπλαχνος, Καλός, Αγαθός.

3. Πιστεύουμε ότι ο Θεός είναι ΤΡΙΑΔΑ.

Δεν πιστεύουμε σε ‘τρεις θεούς.’ Υπάρχει ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ, αιωνίως φανερωμένος σε τρία Πρόσωπα.

Όταν ένας δίχως πείρα (άσχετος) άνθρωπος προσπαθεί να εννοήσει τη φύση του Παντοδύναμου και μη περιοριζόμενου από χρόνο και χώρο Θεού, καταλήγει σε μυστήριο και συγχέεται περισσότερο. Η λέξη ‘ΤΡΙΑΔΑ’ δεν υπάρχει στην Αγία Γραφή. Η αλήθεια όμως για την Τριάδα περιγράφεται και διδάσκεται παντού μέσα στη Βίβλο.

                Ορισμένοι διδάσκουν ότι Πατέρας, Υιός και Άγιο Πνεύμα είναι μόνο τρία ονόματα του Θεού, κι όχι τρία Πρόσωπα. Διαβάζοντας το ιζ΄ κεφάλαιο του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου αποκαλύπτεται η μωρία και αφροσύνη αυτής της διδασκαλίας. Άλλοι αρνούνται την θεότητα και την προσωπικότητα του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. 

Βιβλική απόδειξη της ΤΡΙΑΔΑΣ:

                Κάθε Πρόσωπο της Τριάδας αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη:

ΠΑΤΕΡΑΣ:   «Συ βεβαίως είσαι ο Πατήρ ημών» (Ησαΐας ξγ΄: 16)

ΥΙΟΣ: «Έχρισέ Σε ο Θεός σου…υπέρ τους μετόχους σου.» (Ψαλμός με΄: 7)

ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ: «Πνεύμα Θεού εφέρετο…» (Γένεση α΄:2)

                Η Αγία Γραφή απονέμει την ιδιότητα της Αγιοσύνης σε καθένα από τα Πρόσωπα του Θεού. Π.χ. :

Δημιουργός:

ΠΑΤΕΡΑΣ: «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός….» (Γένεση α΄: 1)

ΥΙΟΣ: «Πάντα δι Αυτού έγιναν.» (Ιωάννης α΄:3)

ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ: «Το Πνεύμα του Θεού με έκαμε.» (Ιώβ λγ΄:4)

                Πανταχού Παρών:

ΠΑΤΕΡΑΣ: «Δύναται τις να κρυφθεί εν κρυφίοις τόποις, και Εγώ να μη ίδω αυτόν;» (Ιερεμίας κγ΄: 24)

ΥΙΟΣ: «Και όλα τα υπέταξε κάτω από τα πόδια Του…» (Εφεσίους α΄: 22)

ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ: «Που να υπάγω από του Πνεύματός Σου; …Εάν αναβώ εις τον ουρανό, Είσαι εκεί΄ εάν πλαγιάσω εις τον άδη, ιδού Συ».  (Ψαλμός ρλθ΄: 7-8)

                Πηγή Ζωής:

ΠΑΤΕΡΑΣ: Διάβασε Δευτερονόμιο κεφ. Λ΄και κεφ. Κ΄

ΥΙΟΣ: «Ο Χριστός …είναι η ζωή μας.» (Κολοσσαείς γ΄: 4)

ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ: «Το Πνεύμα… είναι η ζωή». (Ρωμαίους η΄: 10)

                Ο άνθρωπος είναι τρισυπόστατος. Είναι πλασμένος ‘καθ’ ομοίωσιν’ του Θεού.

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ …αγάπησε κι έστειλε.

Ο ΥΙΟΣ…ήρθε.

Το ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ …ο ‘άλλος Παράκλητος.’

Για τον ΑΝΘΡΩΠΟ

1.       Η προέλευση του ανθρώπου:

                Πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος ‘βγήκε από τα Χέρια του Θεού.’

«Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον.» (Γένεση α΄: 27)

Η Αγία Γραφή διδάσκει ξεκάθαρα ότι «ο Θεός εποίησε τα πάντα΄ ζώα, ερπετά, πουλιά, φυτά…κατά το είδος αυτών.»    Και ότι «Εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπο κατ’ εικόνα Εαυτού΄ κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν.» (Γένεση α΄: 27)

Επομένως, δεν δεχόμαστε καμία άλλη θεωρία που προσπαθεί να εξηγήσει την προέλευση του ανθρώπου. Δεν πιστεύουμε στην μετενσάρκωση ή μετεμψύχωση. Δεν πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος υπήρχε στον ουρανό πριν γεννηθεί στη γη.

2.      Η φύση του ανθρώπου:

     α)       Πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος είναι τριάδα.

                Σώμα, ψυχή και πνεύμα. (Α΄Θεσσαλονικείς ε΄: 23 & Εβραίους δ΄: 12)

                Το σώμα είναι υλικό. Είναι το ‘όχημα’, ή το ‘κατοικητήριο’ του  ανθρώπινου πνεύματος.

‘Το επίγειο σπίτι μας, το σώμα μας.’ (Β΄ Κορινθίους ε΄: 1)

                Το πνεύμα είναι η αληθινή προσωπικότητα. Το πνεύμα δεν είναι υλικό. «Κύριε… δέξου το πνεύμα μου.»
                (Πράξεις ζ΄: 59)

                Η ψυχή είναι το ενσωματωμένο πνεύμα.«…Και ενεφύσησεν (ο Θεός) εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, 
               και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν.» (Γένεση β΄: 7)

Συχνά στην Αγία Γραφή η λέξη ‘ψυχή’ χρησιμοποιείται με την έννοια, ‘φυσική ζωή’. Με αυτό το νόημα, τα ζώα έχουν ψυχή.

(Διάβασε Γένεση α΄: 20) Όμως δεν έχουν πνεύμα όπως ο άνθρωπος, δεν μπορούν να γνωρίσουν το Θεό, ούτε μπορούν να Τον λατρεύσουν  όπως ο άνθρωπος.

Επίσης δεν βρίσκουμε καμία αναφορά ή πληροφορία στην Αγία Γραφή ότι οι άγγελοι έχουν ψυχή.  

   β)         Η ψυχή έχει συναίσθηση του κόσμου μέσω του σώματος.

Τα ιερά δώρα των πέντε ενστίκτων (διατήρηση, απόκτηση, λήψη τροφής, αναπαραγωγή, κυριαρχία) εγγυώνται την επιβίωση.

Η ελεύθερη θέληση κάνει τον άνθρωπο ηθικά υπεύθυνο.

Η συνείδηση είναι το αποτέλεσμα της διανοητικής αναγνώρισης του ανθρώπου περί του Άγιου Νόμου του Θεού. Μέσα από τη συνείδηση ο Θεός – το Άγιο Πνεύμα ελέγχει τον κόσμο «Περί αμαρτίας, περί δικαιοσύνης και περί κρίσης» (Ιωάννης ις΄: 8)

Αμαρτία λαμβάνει χώρα, όταν η ψυχή εν γνώσει χρησιμοποιεί το σώμα για να αψηφήσει το άγιο και τέλειο και ευάρεστο θέλημα του Θεού.

Ο συνδυασμός της αμαρτωλής ψυχής και του σώματος, καλείται ‘σάρκα’. (Διάβασε Γαλάτες ε΄: 24)

Η κλίση (τάση) προς την αμαρτία είναι το ‘σαρκικό φρόνημα’.

(Διάβασε Ρωμαίους η΄: 7)

Αμαρτία είναι η διαστροφή, είναι η κατάχρηση των δυνάμεων που ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο.

γ)        Η ψυχή είναι «νεκρή μέσα(εξαιτίας) στα παραπτώματα και στις αμαρτίες» (Εφεσίους β΄: 1), όταν η κοινωνία με τον Θεό έχει χαθεί εξαιτίας της ‘βρώμικης’ συνείδησης.

            Η αμαρτία φέρνει:            1) Ενοχή

                                                      2) Μόλυνση

            Η θεραπεία :

            ΕΞΙΛΕΩΣΗ-ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ  – Για την αφαίρεση της αμαρτίας και της ενοχής της.

            ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – Η απάντηση για την ‘άρρωστη’ ηθική κατάσταση.

3.      Η εικόνα του Θεού στον άνθρωπο:

                Αυτό δεν εννοεί τη φυσική ομοιότητα, γιατί «ο Θεός είναι Πνεύμα» (Ιωάννης δ΄: 24)

Η ομοιότητα Θεού κι ανθρώπου είναι στην ηθική ικανότητα, στη λογική κρίση, στην ικανότητα για αθανασία και στην ικανότητα του ανθρώπου να κυβερνά και να διοικεί.

Το αποτέλεσμα της ‘πτώσης’ των πρώτων γονιών μας (Αδάμ και Εύα), δηλαδή το προπατορικό αμάρτημα, έφερε (κόστισε) την εξάλειψη της ‘άγιας εικόνας’ του Θεού από τον άνθρωπο. Και αυτό σημαίνει την απώλεια της αθωότητας και της ηθικής ακεραιότητάς του. 

Για την ΑΜΑΡΤΙΑ

                Ο Δημιουργός, με μια ιδιαίτερα χαρακτηριστική πράξη της δημιουργίας Του, έπλασε τον άνθρωπο «κατ’ εικόνα…καθ’ ομοίωσιν» Του.

                Στον άνθρωπο δόθηκε κυριαρχία, «Τώρα όμως δεν βλέπουμε ακόμα σ’ Αυτόν τα πάντα υποταγμένα.» (Εβραίους β΄: 1)

               

Είναι λοιπόν φανερό ότι μια τραγωδία συνέβη στο ανθρώπινο γένος. Πως μπορούμε να εξηγήσουμε το θάνατο, την αρρώστια, τον πόλεμο, τη βία, τα δεσμά, το φόβο, την εξαχρείωση, το ξέπεσμα, την κατάντια του ανθρώπου; Η απάντηση είναι μία: ΑΜΑΡΤΙΑ.

1.                   Το γεγονός του κακού:

                Ο κόσμος τώρα είναι το πιο κατάλληλο μέρος που φαίνεται το φυσικό και το ηθικό κακό. Είναι τόσο φανερό το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι πολύ πιο μακριά απ’ το να είναι αγγελικός, απ’ ό,τι δηλαδή ο Δημιουργός τον έπλασε. Στο τέλος της δημιουργίας Του «Είδεν ο Θεός πάντα όσα εποίησε΄ και ιδού, ήσαν καλά λίαν.» (Γένεση α΄: 31)

2.                  Η προέλευση της αμαρτίας:

Ο Σατανάς, (ο άγγελος που ‘έπεσε απ’ τον ουρανό’, την ιστορία του τη βρίσκουμε στη κη΄ κεφάλαιο του Ιεζεκιήλ και στο ιδ΄ κεφάλαιο του Ησαΐα), άρχισε και καθοδήγησε μια ανταρσία εναντίον του Θεού και διώχθηκε (διάβασε Λουκάς ι΄: 18). Αυτός εξαπάτησε τους προπάτορές μας (Αδάμ και Εύα) , προκαλώντας την επιθυμία των ματιών τους, της σάρκας τους και της υπερηφάνειας τους. Αυτοί αμφέβαλαν στο Λόγο του Θεού, και άκουσαν το ψέμα του Σατανά. Σαν αποτέλεσμα αμάρτησαν, και έτσι έχασαν την αθωότητα, την ηθική ακεραιότητα, την επικοινωνία (ζωή με τον Θεό, την κυριαρχία τους στον Παράδεισο, και η ‘εικόνα του Θεού’ εξαλείφτηκε απ’ αυτούς (διάβασε Γένεση κεφ. γ΄). Η ελευθερία της θέλησης του ανθρώπου, έκανε την αμαρτία πιθανή.

3.            Η φύση της αμαρτίας:

                Αμαρτία είναι η ΠΡΑΞΗ απείθειας προς το γνωστό θέλημα του Θεού. Καθένας που πράττει την αμαρτία πράττει και την ανομία, και η αμαρτία είναι η ανομία.» (Α΄ Ιωάννου γ΄: 4)

Αμαρτία είναι ΜΟΛΥΝΣΗ. Είναι ‘δηλητήριο’, χυμένο μέσα στο αίμα του ανθρώπινου γένους. «…Στον Αδάμ όλοι πεθαίνουν.» (Α΄ Κορινθίους ιε΄: 22)

Όλοι οι άνθρωποι αμαρτάνουν γιατί είναι αμαρτωλοί. Αυτό είναι ο ‘φυσικός καρπός’ της αμαρτωλής ανθρώπινης φύσης. Υπάρχει μια διαστροφή, μια κλίση, μια ροπή, μια τάση προς το κακό μέσα στον άνθρωπο. Δεν είναι ανάγκη να διδάξεις ένα παιδί πώς να είναι εγωιστής ή απειθής.

Αμαρτία, είναι το όνομα που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε την κληρονομική αμαρτωλή φύση του ανθρώπου. Αμαρτία, είναι η ανταρσία εναντίον του νόμου του Θεού. Είναι η αχαριστία ως προς την πρόνοια και φροντίδα του Θεού, όταν η θέληση του ανθρώπου αψηφά και δεν υπολογίζει καθόλου τη θέληση του Θεού. Είναι η καχυποψία και η προσβολή του χαρακτήρα του Θεού΄ κι όπως είπε κάποιος είναι «η μεγάλη προδοσία εναντίον της Κυβέρνησης του Ουρανού.»

4.            Η πτώση:

                Πιστεύουμε ότι η αμαρτία του Αδάμ και της Εύας, απομάκρυνε τον άνθρωπο από το Θεό. Ο άνθρωπος είναι απλώς μια ‘σκιά’ – φυσικά, διανοητικά και πνευματικά – απ’ ό,τι αρχικά δημιουργήθηκε να είναι. Η πτώση στην αμαρτία έφερε κατάρα στον άνθρωπο, στο ‘φίδι’ και σ’ όλη την κτίση. Λοιμοί, επιδημίες, καταστροφές, άχρηστα φυτά, ατμοσφαιρικές και κλιματολογικές ταραχές, όλα αυτά είναι αποδείξεις της κατάρας πάνω στη φύση. «Γιατί ξέρουμε ότι όλη η κτίση στενάζει μαζί και αγωνιά μέχρι τώρα.» (Ρωμαίους η΄: 22)

5.            Θάνατος:

                Η Εντολή του Θεού ήταν: «Καθ’ ήν ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει.» (Γένεση β΄: 17)  Κι έτσι έγινε…Ο άνθρωπος πέθανε τη στιγμή που αμάρτησε. Θάνατος σημαίνει διαχωρισμός, όχι εκμηδένιση. Ο άνθρωπος πέθανε πνευματικά: «…Νεκροί στα παραπτώματα και στις αμαρτίες σας.» (Εφεσίους β΄: 1) Και επακολούθησε ο οφειλόμενος φυσικός θάνατος. «Βασίλευσε ο θάνατος.» (Ρωμαίους ε΄: 14)

                Ο ΧΡΙΣΤΟΣ όμως, μια μέρα θα καταργήσει το θάνατο. Αλληλούια! «Ο τελευταίος εχθρός που θα καταργηθεί είναι ο θάνατος.» (Α΄ Κορινθίους ιε΄: 26). Ο φυσικός θάνατος δεν είναι η τελική ‘πληρωμή’ της αμαρτίας. Υπάρχει και δεύτερος θάνατος. «Και ο θάνατος και ο Άδης ρίχτηκαν στη λίμνη της φωτιάς. Αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος: η λίμνη της φωτιάς. Και αν κάποιος δεν βρέθηκε γραμμένος στη βίβλο της ζωής, ρίχτηκε στη λίμνη της φωτιάς.» (Αποκάλυψη κ΄: 14, 15)

6.            Η θεραπεία για την αμαρτία:

                Κάθε αμαρτία είναι έγκλημα πρώτου βαθμού. Η ποινή της είναι θάνατος. «Γιατί ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος.» (Ρωμαίους ς΄: 23) Η οργή του Θεού παραμένει στον άνθρωπο. «Η οργή του Θεού μένει πάνω του.»             (Ιωάννης γ΄: 36) Γι αυτό, κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να σώσει τον εαυτό του. Το θέμα της Αντικαταστατικής Εξιλέωσης εισηγήθηκε από τον Ίδιο το Θεό, την ημέρα που ο άνθρωπος αμάρτησε.

ΜΟΝΟ τέλεια ζωή μπορεί να λυτρώσει αμαρτωλή ζωή. «Διότι η ζωή της σαρκός είναι εν τω αίματι΄κι Εγώ (ο Θεός) έδωκα αυτό εις εσάς, δια να κάμνητε εξιλέωσιν υπέρ των ψυχών σας …το αίμα τούτο κάμνει εξιλασμόν υπέρ της ψυχής.» (Λευιτικό ιζ΄: 11).

Η αλήθεια αυτή είναι σαν μια ‘κόκκινη κλωστή υφασμένη’ από την αρχή μέχρι το τέλος της Αγίας Γραφής.

Η ΑΜΑΡΤΙΑ, είναι μέσα στον άνθρωπο.

Η ΤΙΜΩΡΙΑ, είναι θάνατος.

Η ΣΩΤΗΡΙΑ, είναι δια  Χ Α Ρ Ι Τ Ο Σ.

«Γιατί όλοι αμάρτησαν και στερούνται τη δόξα του Θεού, και δικαιώνονται δωρεάν με τη χάρη Του μέσω της απολύτρωσης που είναι στο Χριστό Ιησού. Αυτόν προκαθόρισε ο Θεός μέσο εξιλέωσης, με την πίστη στο Αίμα Του, προς ένδειξη της δικαιοσύνης Του…» (Ρωμαίους γ΄: 23-15)  «Αυτόν που δεν γνώρισε αμαρτία έκανε για χάρη μας αμαρτία, ώστε εμείς να γίνουμε δικαιοσύνη Θεού μέσω Αυτού.» (Β΄ Κορινθίους ε΄: 21)

Για το ΧΡΙΣΤΟ

Για το ΣΩΤΗΡΑ μας ΧΡΙΣΤΟ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ:

1.                   Η φύση του Ιησού Χριστού:

Πιστεύουμε ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι ο μη δημιουργημένος, αιώνιος Υιός του Θεού. Αυτός «Στην αρχή ήταν ο Λόγος, και ο Λόγος ήταν προς το Θεό, και Θεός ήταν ο Λόγος.» (Ιωάννης α : 1)

«Γιατί με Αυτόν (μέσω Αυτού) κτίστηκαν τα πάντα στους ουρανούς και πάνω στη γη, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι, είτε κυριότητες, είτε αρχές, είτε εξουσίες. Τα πάντα μέσω Αυτού έγιναν και γι Αυτόν είναι κτισμένα. Και Αυτός είναι πριν απ’ όλα και τα πάντα με Αυτόν συγκρατιούνται.» (Κολοσσαείς α:  16-17)

«Γιατί μέσα σε Αυτόν κατοικεί όλο το πλήρωμα της Θεότητας σωματικά.» (Κολοσσαείς β΄: 9)

«…Θεός Ισχυρός, Πατέρας του μέλλοντος αιώνος.» (Ησαΐας θ΄: 6)

Πιστεύουμε ότι, Αυτός όταν ήρθε στη γη ήταν τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος. Δηλαδή πιστεύουμε στην αληθινό ανθρωπισμό και στην αληθινή Θεότητα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Το Φιλιππησίους β΄: 5-11 απεικονίζει τη θαυμάσια ενανθρώπιση και υπηρεσία του Υιού του Θεού, γινόμενος Υιός του Ανθρώπου. Ο Ίδιος ο Ιησούς φανέρωσε τα Θεία Του προνόμια. Ολόκληρη η Καινή Διαθήκη είναι μάρτυρας της πίστης της Εκκλησίας Του στη Θεότητά Του. (Διάβασε Α΄Ιωάννης κεφ. α΄) Τα ονόματα που έχουν δοθεί στον Κύριό μας, συνοψίζουν την πίστη μας σ’ Αυτόν:

ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ: Θεότητα.

Ο ΛΟΓΟΣ : Αποκάλυψη του Θεού

ΚΥΡΙΟΣ : Κυριαρχία

ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ : Ενανθρώπιση

ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΔΑΒΙΔ:Βασιλική επίγεια γενεαλογία και Μεσσίας των Εβραίων.

ΙΗΣΟΥΣ : Σωτήριο έργο. (Διάβασε Εβραίους κεφάλαιο α΄, είναι μια ωραιότατη συμπύκνωση πολλών για τον Ιησού Χριστό).

2.                  Τα αξιώματα του Ιησού Χριστού: 

Ο Ιησούς ήταν Προφήτης στη διδασκαλία Του, στα κηρύγματά Του και σε όλο το έργο Του. (Ησαΐας ξα΄)

Ο Ιησούς είναι ιερέας στο παρόν έργο μεσολάβησής Του,  (Διάβασε Εβραίους β΄: 14-18),                            «Επειδή λοιπόν έχουμε Αρχιερέα που έχει διαπεράσει τους ουρανούς, τον Ιησού τον Υιό του Θεού…»     (Διάβασε Εβραίους δ΄: 14-16)

Ο Ιησούς θα είναι ο Βασιλιάς στη διάρκεια της Χιλιετηρίδας και αιώνια.  «Η βασιλεία του κόσμου έγινε του Κυρίου μας και του Χριστού Του, και θα βασιλέψει στους αιώνες των αιώνων» (Αποκάλυψη ια΄: 15)                                                                                     Το τρίπτυχο αυτό έργο του Ιησού περιγράφεται καθαρά στο Εβραίους θ΄: 24-28΄ διάβασέ το.

3.                  Το έργο του Χριστού:

Η θεμελιώδης βάση του Ευαγγελίου της Καινής Διαθήκης είναι ο θάνατος, η ταφή, η ανάσταση και η ανάληψη του Ιησού. «…Το Ευαγγέλιο …που παραλάβατε, στο οποίο και έχετε σταθεί, μέσω του οποίου και σώζεστε, …ο Χριστός πέθανε για τις αμαρτίες μας κατά τις Γραφές και ότι τάφηκε και ότι έχει αναστηθεί την τρίτη ημέρα κατά τις Γραφές και ότι εμφανίσθηκε…» (Α΄ Κορινθίους 15 : 1-5)   

Φυσικά, η Θεότητά Του και η ενανθρώπισή Του, Τον καθιστούν ικανό και αρμόδιο να είναι ο ‘Συγγενής – Λυτρωτής’ Η αναμάρτητη ζωή Του, Τον έκανε ικανό να γίνει ο Αντικαταστάτης για τους αμαρτωλούς. «Επειδή λοιπόν τα παιδιά έχουν συμμετάσχει σε αίμα και σάρκα, και Αυτός παραπλήσια μετείχε από τα ίδια, ώστε μέσω του θανάτου να καταργήσει αυτόν που έχει το κράτος του θανάτου τουτέστι το διάβολο.»  (Εβραίους β΄: 14)

        Α)  Η Υπακοή Του.

        Τήρησε και τίμησε το Νόμο. «…Αμνός χωρίς μώμο ή κηλίδα…» (Α΄ Πέτρου α΄: 19)

        Β)  Ο Θάνατός Του.

        Ήταν αντικαταστατικός, αναπληρωματικός, εξιλεωτικός. «Ο Κύριος έθεσεν επ’ Αυτόν την ανομίαν πάντων ημών.» (Ησαΐας νγ΄: 6) Το «…Για να γευθεί θάνατο για κάθε άνθρωπο…» (Εβραίους β΄: 9), ήταν κάτι παραπάνω από απλώς φυσικό θάνατο.  Υπέφερε την οργή του Θεού. Έγινε αμαρτία για μας. Δοκίμασε το διαχωρισμό από τον Θεό…φθάνοντας μέχρι τον Άδη (Α΄Πέτρου γ΄: 19)

        Γ)  Η Ανάστασή Του.

Ήταν κυριολεκτική και σωματική. Είναι το πιο καλύτερα πιστοποιημένο γεγονός της ιστορίας. Η ανάστασή Του είναι η του Θεού δικαίωση για τον Υιό Του…και για ΟΛΟΥΣ που εμπιστεύονται τον Υιό Του για Σωτήρα και Κύριό τους. «Ο Οποίος ορίστηκε (διακηρύχθηκε) Υιός Θεού με δύναμη κατά το Πνεύμα της αγιοσύνης με την ανάστασή Του από τους νεκρούς: ο  Ιησούς Χριστός ο Κύριός μας.» (Ρωμαίους α΄: 4)  Αυτός είναι ο Πρωτότοκος από το θάνατο. «Η αρχή είναι ο Χριστός…» (Α΄ Κορινθίους ιε΄: 23)

        Δ)  Η Ανάληψή Του.

Επιβεβαιώθηκε με τον ερχομό του Αγίου Πνεύματος. «Αφού λοιπόν υψώθηκε με το δεξί Χέρι του Θεού και έλαβε από τον Πατέρα την επαγγελία του Πνεύματος του Αγίου, εξέχυσε αυτό που εσείς βλέπετε και ακούτε.» (Πράξεις β΄: 33)

Η Ανάστασή Του και η Ανάληψή Του στα Δεξιά του Θρόνου του Θεού, διορίζει τον Χριστό, Μεσίτη μας, Μεσολαβητή μας, Αρχιερέα μας, Συνήγορό μας. «Έτσι, δύναται και να σώζει ολοτελώς εκείνους που προσέρχονται μέσω Αυτού στο Θεό, ζώντας πάντοτε για να μεσιτεύει υπέρ αυτών.» (Εβραίους ζ΄: 25)

ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΤΟΥ:

«…Και να αναμένετε τον Υιό του από τους ουρανούς, τον οποίο έγειρε από τους νεκρούς, τον Ιησού, που μας σώζει από την οργή που έρχεται.» (Α΄ Θεσσαλονικείς α΄: 10)

ΕΙΝΑΙ Ο ΓΑΜΠΡΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ:

«…ο Χριστός αγάπησε την εκκλησία και παράδωσε τον εαυτό Του υπέρ αυτής, για να την αγιάσει, αφού την καθάρισε στο λουτρό του ύδατος με το λόγο, για να παρουσιάσει Αυτός την εκκλησία ένδοξη στον Εαυτό Του, χωρίς να έχει ρυτίδα ή κηλίδα ή κάτι τέτοιο, αλλά να είναι αγία και άμωμη.» (Εφεσίους ε΄:25-27)

ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ:

«Και ο Κύριος θα είναι Βασιλεύς εφ’ όλην την γην΄εν τη ημέρα εκείνη θέλει είσθαι Κύριος εις, και το όνομα Αυτού έν.» (Ζαχαρίας ιδ΄: 9)                      

Για τη ΣΩΤΗΡΙΑ

                Ο Θεός είναι Άγιος. Ο άνθρωπος είναι αποξενωμένος από τον Θεό, λόγω της αμαρτίας που υπάρχει σ’ αυτόν, και λόγω των φαύλων, αισχρών, κακών κ.λ.π έργων του. Ο Θεός είναι επίσης Δίκαιος. Για αυτό, κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να σταθεί ενώπιόν Του. «Τις δύναται να σταθή ενώπιον του Κυρίου, του Αγίου τούτου Θεού;» (Α΄ Σαμουήλ ς΄: 20).

                Αλλά ο Θεός είναι επίσης ελεήμων, εύσπλαχνος και γεμάτος συμπόνια. «Αλλά Συ Κύριε, είσαι Θεός οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος, και αληθινός.» (Ψαλμός πς΄: 15)

                Γι αυτό, ο Θεός έχει σχεδιάσει να λυτρώσει και να επαναφέρει τον άνθρωπο. «Δεν έκαμεν εις ημάς κατά τας αμαρτίας ημών, ουδέ ανταπέδωκεν εις ημάς κατά τας ανομίας ημών. Διότι όσον είναι το ύψος του ουρανού υπεράνω της γης, τόσον μέγαν είναι το έλεος Αυτού προς τους φοβουμένους Αυτόν. Όσον απέχει η ανατολή από της δύσεως, τόσον εμάκρυνε αφ’ ημών τας ανομίας ημών.» (Ψαλμός ργ΄: 10-12) «Έλεος και αλήθεια συναπαντήθησαν΄ δικαιοσύνη και ειρήνη εφιλήθησαν.» (Ψαλμός πε΄: 10)     

                Το σχέδιο της Σωτηρίας διατυπώθηκε πριν δημιουργηθεί ο κόσμος. «Καθώς μας εξέλεξε μέσω αυτού πριν από τη δημιουργία του κόσμου…» (Εφεσίους α΄: 4) Το σχέδιο της σωτηρίας είναι απόλυτα Θείον. «Των δικαίων όμως η σωτηρία είναι παρά Κυρίου.» (Ψαλμός λζ΄: 39) Πως μπορεί ο Θεός να είναι Δίκαιος και να δικαιώνει άδικους αμαρτωλούς; «…ώστε να είναι Αυτός Δίκαιος και να δικαιώνει όποιον ζει με πίστη στον Ιησού.» (Ρωμαίους γ΄: 26)

                Πως είναι δυνατόν ο μισθός της αμαρτίας να είναι θάνατος και αμαρτωλοί να ζούνε στην παρουσία του Θεού; «…ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος…» (Ρωμαίους ς΄: 23)  Πως είναι δυνατόν, η ενοχή και το ‘λέρωμα’ της αμαρτίας να αφαιρεθούνε από τον αμαρτωλό; (Διάβασε Α΄ Ιωάννης α΄: 9) Πως ο ένοχος μπορεί να γίνει δίκαιος και μάλιστα …υιός και κληρονόμος του Θεού; (Διάβασε Ρωμαίους ε΄: 17)

                Η απάντηση αυτών των ερωτήσεων είναι μια και είναι η εξής:

ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟ ΕΞΙΛΕΩΤΙΚΟ, ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟ, ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΕΠΙΘΕΤΕΙ ΤΙΣ ΑΡΕΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΣΟΝΤΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΥΤΡΩΤΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ …ΣΕ ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΨΥΧΕΣ.

                Ο Θεός δεν μπορεί έτσι απλά και μόνο να συγχωρέσει τον αμαρτωλό άνθρωπο. Δεν μπορεί να κάνει συμβιβασμούς με τον Άγιο Νόμο Του. Δεν μπορεί να πράξει ενάντια στις απαιτήσεις της Άγιας φύσης Του.                                                                                                                                           
Ο  ΣΤΑΥΡΟΣ  ΠΑΡΕΧΕΙ  ΤΗΝ  ΑΠΑΝΤΗΣΗ……

Α.            Όταν ο Χριστός πέθανε για τους αμαρτωλούς ήταν ο ‘αντικαταστάτης’ μας. «Αυτόν που δεν γνώρισε αμαρτία έκανε για χάρη μας αμαρτία.» (Β΄ Κορινθίους ε΄: 21) Πήρε τη θέση μας στην κρίση. «Γιατί το Πάσχα θυσιάστηκε για μας ο Χριστός.» (Α΄ Κορινθίους ε΄: 7)  Ο Θεός έβαλε πάνω σ’ Αυτόν την ανομία όλων μας. «Ο Κύριος έθεσεν επ’ Αυτόν την ανομίαν πάντων ημών.» (Ησαΐας νγ΄: 6)

Μας ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΕ στον Θεό και για τον Θεό. «Μέσω Αυτού έχουμε την απολύτρωση διαμέσου του Αίματός Του…» (Εφεσίους α΄: 7) Δηλαδή, Αυτός ο Ιησούς ‘πλήρωσε’ τα ΛΥΤΡΑ για να μας ελευθερώσει, για να μας εξαγοράσει, από τη σκλαβιά της αμαρτίας και του Σατανά.

Μας ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΕ με τον Θεό. «…Συμφιλιωθήκαμε με τον Θεό μέσω του θανάτου του Υιού Του…» (Ρωμαίους ε΄: 10) Δηλαδή νίκησε την εχθρότητά μας, με τον γεμάτο αγάπη θάνατό Του.

Αυτός ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΕ τον Πατέρα. Δηλαδή ο Ιησούς ευχαρίστησε κάθε απαίτηση της άγιας φύσης και του άγιου χαρακτήρα του Θεού, προς τον άνθρωπο. «Αυτός είναι ο ιλασμός των αμαρτιών μας … και όλου του κόσμου.»                         (Α΄ Ιωάννης β΄: 2)

Β.            Αυτό το ΤΕΛΕΙΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΕΓΙΝΕ ΓΙΑ ΜΑΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΡΕΧΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ  ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΕΙ:

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ: Είναι το έργο του Αγίου Πνεύματος, κάνοντας έναν αμαρτωλό ενήμερο της αμαρτωλής του κατάστασής του και της ανάγκης του για σωτηρία. «Και όταν έρθει Εκείνος, θα ελέγξει τον κόσμο για αμαρτία και για δικαιοσύνη και για κρίση.» (Ιωάννης ις: 8)

ΜΕΤΑΝΟΙΑ: Είναι δώρο του Θεού, έργο του Αγίου Πνεύματος μέσα στην καρδιά του αμαρτωλού, έτσι που αυτός επιστρέφει από τις αμαρτίες του με θεϊκή λύπη και ταπεινότητα στο Θεό. «Γιατί η κατά Θεό λύπη εργάζεται μετάνοια για σωτηρία αμεταμέλητη.» (Β΄ Κορινθίους ζ΄: 10)

ΣΩΤΗΡΙΟΣ ΠΙΣΤΗ: Είναι δώρο του Θεού και καθιστά ικανό τον άνθρωπο να δεχτεί τον Ιησού Χριστό για Σωτήρα του και Κύριό του, με απόλυτη υποταγή σ’ Αυτόν. «Γιατί με τη χάρη είστε σωσμένοι μέσω της πίστης. Και αυτό δεν είναι από σας, του Θεού είναι το δώρο΄ όχι από έργα για να μην καυχηθεί κανείς.» (Εφεσίους β΄: 8, 9)

ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ: Είναι η Νέα Γέννηση (διάβασε Ιωάννης γ΄: 3-8). Είναι το ανακαινίσιμο έργο του Αγίου Πνεύματος, δια μέσω του καθαρισμού αμαρτιών μέσω του Αίματος του Ιησού Χριστού. Κι έτσι ο μετανοημένος αμαρτωλός λαμβάνει μια ‘νέα καρδιά’. «Ώστε αν κάποιος είναι στον Χριστό, είναι καινούργια κτίση.»                            (Β΄ Κορινθίους ε΄: 17)

ΔΙΚΑΙΩΣΗ: Είναι το να δηλωθείς δίκαιος ενώπιον του Θεού. «Δικαιωθήκαμε λοιπόν από την πίστη και έχουμε ειρήνη με το Θεό μέσω του Κυρίου μας Ιησού Χριστού…» (Ρωμαίους ε΄: 1) «Για να δικαιωθούμε με τη χάρη Εκείνου και να γίνουμε κληρονόμοι κατά την ελπίδα της αιώνιας ζωής.» (Τίτος γ΄: 7) Δικαίωση είναι να γίνεις γνώστης της Θείας Δικαίωσης και να δηλωθείς δίκαιος. Μόνο ο Θεός μπορεί να δικαιώσει τον αμαρτωλό, και αυτό μόνο διαμέσου του Ιησού Χριστού, «Ο Οποίος παραδόθηκε για τα παραπτώματά μας και αναστήθηκε για τη δικαίωσή μας.» (Ρωμαίους δ΄: 25)

ΑΛΛΑΓΗ: Δηλαδή αλλαγή ζωής. Τέλεια επιστροφή από την ‘παλαιά πορεία’ τον ‘παλαιό τρόπο ζωής’. «Αλήθεια σας λέω, αν δεν επιστρέψετε και δεν γίνετε σαν τα παιδιά, δεν θα εισέλθετε στη Βασιλεία των Ουρανών.» (Ματθαίος ιη΄: 3)

ΒΕΒΑΙΩΣΗ – ΑΣΦΑΛΕΙΑ: Είναι η εμπιστοσύνη, είναι η πεποίθηση, είναι η σιγουριά ότι ο Θεός σε δέχτηκε, ότι ο Θεός συγχώρεσε τις αμαρτίες σου. Μερικές αποδείξεις:

Δ υ ν α μ ι κ ή  μ α ρ τ υ ρ ί α  τ ο υ  Λ ό γ ο υ  τ ο υ  Θ εoύ:                                                                          
«Και αυτή είναι η μαρτυρία: ότι ζωή αιώνια έδωσε σε μας ο Θεός, και αυτή η ζωή είναι μέσα στον Υιό Του. Όποιος έχει τον Υιό έχει τη ζωή΄ όποιος δεν έχει τον Υιό του Θεού τη ζωή δεν την έχει. Αυτά έγραψα σε σας, για να ξέρετε ότι έχετε ζωή αιώνια, όσοι πιστεύετε στο όνομα του Υιού του Θεού.» (Α΄ Ιωάννης ε΄: 11-13)

Μ α ρ τ υ ρ ί α   τ ο υ  Α γ ί ο υ  Π ν ε ύ μ α τ ο ς:                                                                                 
«Αυτό το Πνεύμα μαρτυρεί μαζί με το πνεύμα μας ότι είμαστε παιδιά του Θεού.» (Ρωμαίους η΄: 16)

Μ α ρ τ υ ρ ί α  τ η ς  Ν έ α ς  Ζ ω ή ς:                                                                                                            
«Ώστε αν κάποιος είναι στο Χριστό είναι καινούργιο κτίσμα.» (Β΄Κορινθίους ε΄: 17)

ΥΙΟΘΕΤΗΣΗ: Είναι η νόμιμη τοποθέτηση στην Οικογένεια του Θεού, όπου είμαστε νόμιμα παιδιά Του.  
«Και αν είμαστε τέκνα Του, είμαστε και κληρονόμοι Του. Αφενός κληρονόμοι Θεού, αφετέρου συγκληρονόμοι Χριστού…» (Ρωμαίους η΄: 17)

ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΗ: Εννοεί να είσαι χωρισμένος από τον κόσμο, κι αυτό για το έργο του Θεού. Πως γίνεται;

Μέσω του Λ ό γ ο υ:                                                                                                                                                         «Αγίασές του μέσω της αλήθειας΄ ο Λόγος ο δικός σου είναι αλήθεια.» (Ιωάννης ιζ΄: 17)

Μέσω του Π ν ε ύ μ α τ ο ς:                                                                                                                             «Ιερουργώντας το Ευαγγέλιο του Θεού, για να γίνει η προσφορά των εθνών ευπρόσδεκτη, αγιασμένη με Πνεύμα Άγιο.» (Ρωμαίους ιε΄: 16)

Μέσω του Α ί μ α τ ο ς:                                                                                                                                    
«Ο Ιησούς για να αγιάσει μέσω του δικού Του Αίματος το λαό, έπαθε έξω από την πύλη.» (Εβραίους ιγ΄: 12)

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ: Είναι η αξία, είναι η αρετή του Ιησού Χριστού δοσμένη σε μας. Ο Χριστός είναι η δικαιοσύνη μας. «Από Αυτόν λοιπόν είστε εσείς μέσα στο Χριστό Ιησού, ο οποίος έγινε σοφία για μας από το Θεό και δικαιοσύνη και αγιασμός και απολύτρωση…» (Α΄Κορινθίους α΄: 30)  Υπάρχει επίσης και η πρακτική πλευρά της δικαιοσύνης που είμαστε καλεσμένοι. «Γιατί δικό Του πλάσμα είμαστε, που δημιουργηθήκαμε μέσω του Χριστού Ιησού για έργα αγαθά τα οποία προετοίμασε ο Θεός, για να περπατήσουμε σ’ αυτά.» (Εφεσίους β΄: 10)  «Εκείνοι που έχουν πιστέψει στο Χριστό, να προΐστανται σε καλά έργα.» (Τίτος γ΄: 8)  Η δικαιοσύνη του Νόμου μπορεί να εκπληρωθεί σ’ εμάς, με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. «Για να εκπληρωθεί η δίκαιη απαίτηση του Νόμου μέσα σ’ εμάς, οι οποίοι δεν περπατάμε κατά σάρκα, αλλά κατά το Πνεύμα.» (Ρωμαίους η΄: 4)

Πιστεύουμε ότι η ΣΩΤΗΡΙΑ είναι δια Χ ά ρ ι τ ο ς,  δια της Π ί σ τ η ς, συν ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ.

Ο Ιησούς Χριστός είναι ο Μ Ο Ν Ο Σ   Σ Ω Τ Η Ρ Α Σ.

Η Αιώνια Ζωή είναι ΔΩΡΟ του Θεού, δια μέσω του Ιησού Χριστού.

Οι ΠΑΝΤΕΣ, ΟΛΟΙ οι άνθρωποι μπορούν να σωθούν, αν το θελήσουν! «Γιατί δεν υπάρχει διάκριση…γιατί Αυτός είναι Κύριος όλων, πλούσιος σε όλους όσους Τον επικαλούνται.» (Ρωμαίους ι΄: 12)

Πιστεύουμε ότι ο Χριστιανός χρειάζεται τη δύναμη του Θεού, για να διατηρηθεί στην πίστη. «Σε Αυτόν που δύναται να σας φυλάξει άπταιστους και να σας στήσει μπροστά στη δόξα Του άμωμους με αγαλλίαση.» (Ιούδας 24)

Πιστεύουμε ότι είναι προσωπική ευθύνη μας να μείνουμε στην αγάπη και στην πίστη του Θεού. «Τους εαυτούς σας μέσα στην αγάπη του Θεού να τους διατηρήσετε, περιμένοντας το έλεος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού για ζωή αιώνια.» (Ιούδας 21)

Πιστεύουμε ότι η Χάρη Του μπορεί να βρίσκει αντίσταση από τον άνθρωπο, ή μάλλον να γίνεται ‘κενή’ σ’ αυτόν. «…η χάρη Του που είναι σ’ εμένα δεν έγινε κενή…» (Α΄Κορινθίους ιε΄: 10)

Δεν πιστεύουμε στην ‘περιορισμένη εξιλέωση’, δηλαδή ότι μόνο ‘μερικοί θα σωθούν’. Δεν πιστεύουμε στον ‘άνευ όρων προορισμό’, δηλαδή ότι ‘είσαι σωσμένος και προορίζεσαι για την αιωνιότητα, άσχετα με τη δική σου θέληση.’

ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΕΘΑΝΕ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ… και ΟΛΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΩΘΟΥΝ ΑΝ ΕΠΙΚΑΛΕΣΤΟΥΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ. «Γιατί καθένας που θα επικαλεστεί το Όνομα του Κυρίου θα σωθεί.» (Ρωμαίους ι΄: 13)

ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ ΣΤΗΝ ΚΑΘΕ ΑΜΑΡΤΩΛΗ-ΧΑΜΕΝΗ ΨΥΧΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ, ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΔΕΧΤΕΙ ΤΟ ΣΩΤΗΡΙΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ, ΝΑ ΟΔΗΓΕΙΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΙ ΕΚΕΙ ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ – ΥΓΙΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΞΗΣΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΔΟΜΗ ΤΗΣ.

Για το ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ

Το Σύμβολο της Πίστης λέει: «…εις το Πνεύμα το Άγιον…». Θα περιγράψουμε λοιπόν τι πιστεύουμε σχετικά με το Άγιο Πνεύμα, το Πρόσωπο και το έργο Του.

1.       Το Πρόσωπο και η Θεότητα του Αγίου Πνεύματος:

Το Πνεύμα το Άγιο είναι ΘΕΟΣ, τόσο όσο είναι ο Πατέρας, και ο Υιός. Είναι Πρόσωπο, κι όχι απλώς ένας επηρεασμός ή μια δύναμη.

Στην Αγία Γραφή, απονέμονται σ’ Αυτόν θεϊκές ιδιότητες όπως, αιώνιος, παντοδύναμος κ.λ.π. «…Μέσω του αιώνιου Πνεύματος…»  (Εβραίους θ΄: 14)                                                                                                                                     «Γιατί ποιος από τους ανθρώπους ξέρει τα του ανθρώπου παρά μόνο το πνεύμα του ανθρώπου που είναι μέσα του; Έτσι και τα ιδιαίτερα του Θεού κανείς δεν τα έχει γνωρίσει παρά μόνο το Πνεύμα του Θεού.»                                         (Α΄ Κορινθίους β΄: 10-11)

Αυτός δημιουργεί, αναγεννά, ανασταίνει από τους νεκρούς, κ.λ.π. Μόνο ο Θεός μπορεί να κάνει τέτοια πράγματα…

Προσωπικές δραστηριότητες αποδίδονται σ’ Αυτόν. «Και Αυτός που ερευνά τις καρδιές ξέρει ποιο είναι το φρόνημα του Πνεύματος, γιατί μεσιτεύει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού υπέρ των αγίων.»   (Ρωμαίους η΄: 27)             
«Και επειδή είστε γιοί, ο Θεός έστειλε το Πνεύμα του Υιού Του στις καρδιές μας, που φωνάζει Αββά Πατέρα.» (Γαλάτες δ΄: 6)  «Για αυτό σας λέω, κάθε αμαρτία και βλαστήμια θα αφεθεί στους ανθρώπους, αλλά η βλαστήμια στο Πνεύμα δεν θα αφεθεί. Και σε όποιον πει λόγια κατά του Υιού του Ανθρώπου θα του αφεθεί. Σε όποιον όμως πει κατά του Πνεύματος του Αγίου, δεν θα του αφεθεί, ούτε σε τούτον τον αιώνα, ούτε στο μελλοντικό.» (Ματθαίος ιβ΄: 31-32)      «Αλλά ο Παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιο, που θα στείλει ο Πατέρας στο όνομά Μου, Εκείνος θα σας τα διδάξει όλα και θα σας υπενθυμίσει όλα όσα σας είπα εγώ.» (Ιωάννης ιδ΄: 26)  «Και Εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα και άλλον Παράκλητο θα σας δώσει, για να είναι μαζί σας στον αιώνα.» (Ιωάννης ιδ΄: 16)                                                                                 

2.      Το Άγιο Πνεύμα στην Παλαιά Διαθήκη:

Ο Θεός – το Πνεύμα – ήταν Αυτός μέσω του Οποίου ‘Ο Παλαιός των ημερών’  δημιουργούσε.  «Και Πνεύμα Θεού εφέρετο επί της επιφανείας των υδάτων.» (Γένεση α΄: 2)

Αυτός – το Πνεύμα – ενέπνευσε και έχρισε ανθρώπους όπως ο Μωυσής. «…και θέλω λάβει από του Πνεύματος του επί σε…» (διάβασε Αριθμοί ια΄: 16-17), ο Γεδεών: «…και το Πνεύμα του Κυρίου περιεχύθη επί τον Γεδεών…        (Κριτές ς΄: 34)

Αυτός -  το Πνεύμα -  ενέπνευσε την Αγία Γραφή. «Γιατί δεν ήρθε ποτέ προφητεία από θέλημα ανθρώπου, αλλά φερόμενοι από Πνεύμα Άγιο μίλησαν άγιοι άνθρωποι από το Θεό.» (Β΄ Πέτρου α΄: 21)                                        
Οι προφήτες μίλησαν για τη μελλοντική (παρόν δικό μας)  άφθονη έκχυση του Αγίου Πνεύματος. «…και θέλω δώσει εις εσάς καρδίαν νέαν΄ και Πνεύμα Άγιον θέλω εμβάλει εν υμίν…θέλω εμβάλει εν υμίν το Πνεύμα Μου…» (Διάβασε Ιεζεκιήλ  λς΄: 25-29)  «…Και μετά ταύτα θέλω εκχέει το Πνεύμα Μου επί πάσα σάρκα…εν ταις ημέραις εκείναις θέλω εκχέει το Πνεύμα Μου…» (Διάβασε Ιωήλ β΄: 28-32)   

3.      Το έργο (η διακονία) του Αγίου Πνεύματος:

Α.  Το Άγιο Πνεύμα ελέγχει τον κόσμο περί της αμαρτίας, περί της δικαιοσύνης και περί της κρίσης.          
«Και όταν έρθει Εκείνος, θα ελέγξει τον κόσμο για αμαρτία, για δικαιοσύνη και για κρίση.» (Διάβασε Ιωάννης ις΄: 8-11)                             

Το Άγιο Πνεύμα δίνει μετάνοια, πίστη και αναγέννηση στον αμαρτωλό.

Το Άγιο Πνεύμα καθοδηγεί, εξουσιοδοτεί και διδάσκει εμπιστοσύνη και σιγουριά στους πιστούς.                       
«Όταν όμως έλθει Εκείνος, το Πνεύμα της αλήθειας, θα σας οδηγήσει σε όλη την αλήθεια. Γιατί δεν θα μιλήσει από τον εαυτό Του, αλλά όσα ακούσει θα μιλήσει και τα ερχόμενα θα σας αναγγείλει.» (Ιωάννης ις΄: 13)

Β.  Το Άγιο Πνεύμα είναι ο ‘Ουράνιος Ελιέζερ’ που ψάχνει για Νύφη στο Νυμφίο Ιησού Χριστό, όπως ο Ελιέζερ για τον Ισαάκ. (Διάβασε Γένεση κδ΄: 1-67). Δηλαδή ελκύει τους ανθρώπους στον ερχόμενο Νυμφίο τον Κύριο Ιησού.  

«Ο Συμεών διηγήθηκε πως αρχικά ο Θεός επισκέφτηκε τον κόσμο, για να λάβει από τα έθνη λαό για το όνομά Του.» (Πράξεις ιε΄: 14)

Το Άγιο Πνεύμα βαπτίζει στο Σώμα του Κυρίου – στην Εκκλησία. «Και πράγματι, όλοι εμείς βαφτιστήκαμε μέσα σε ένα Πνεύμα σε ένα Σώμα …»  (Α΄ Κορινθίους ιβ΄: 13)

Ο ερχομός του Αγίου Πνεύματος την Πεντηκοστή εγκαινίασε την Εκκλησία.

Το Άγιο Πνεύμα έρχεται και πληρώνει – βαπτίζει – γεμίζει τους πιστούς που Το ζητάνε. «…και γέμισαν όλοι Πνεύμα Άγιο και άρχισαν να μιλούν άλλες γλώσσες καθώς το Πνεύμα τους έδινε να εκφράζονται.» (Πράξεις β΄: 4)                   «Τότε έθεσαν τα χέρια πάνω τους και λάβαιναν Πνεύμα Άγιο.»  (Πράξεις η΄: 17)          

4.      Η εξάρτηση του Ιησού Χριστού από το Άγιο Πνεύμα:

Η σύλληψη του Ιησού στην κοιλιά της παρθένου Μαρίας ήταν έργο του Αγίου Πνεύματος. Χρίστηκε από το Άγιο Πνεύμα στον Ιορδάνη ποταμό. Έκανε το θαύματά Του με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Θυσίασε τον Εαυτό Του στο Θεό με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Αναστήθηκε από τους νεκρούς με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Πόσο μάλλον  εμείς χρειαζόμαστε το Άγιο Πνεύμα!

5.      Το Βάπτισμα στο Άγιο Πνεύμα:

Αυτό είναι μια ιδιαίτερη διακονία (έργο) του Αγίου Πνεύματος. Η υπόσχεση (επαγγελία ) του Κυρίου προς όλους τους πιστούς Του είναι:  «Θα λάβετε δύναμη όταν έλθει το Άγιο Πνεύμα πάνω σας και θα είστε μάρτυρές Μου…μέχρι τα πέρατα της γης.» (Πράξεις α΄: 8)  «Και γέμισαν όλοι Πνεύμα Άγιο…» (Πράξεις β΄: 4)  Είναι δύναμη για την υπηρεσία στο έργο Του. Είναι για όλους. Για μας και τα παιδιά μας και για τα παιδιά τους…                             
«Γιατί για σας είναι η επαγγελία και για τα τέκνα σας και για όλους όσους είναι μακριά, όσους προσκαλέσει Κύριος ο Θεός μας.» (Πράξεις β΄: 39)

Πιστοποιείται με υπερφυσική φανέρωση. «Και έμειναν εκστατικοί οι πιστοί από την περιτομή, όσοι ήρθαν μαζί με τον Πέτρο, γιατί και πάνω στους εθνικούς η δωρεά του Αγίου Πνεύματος έχει χυθεί. Γιατί τους άκουγαν να λαλούν γλώσσας και να μεγαλύνουν το Θεό. (Πράξεις ι΄: 45-46) «Και αφού επέθεσε σ’ αυτούς ο Παύλος τα χέρια, ήρθε το Πνεύμα το Άγιο πάνω τους και λαλούσαν γλώσσες και προφήτευαν.» (Πράξεις ιθ΄: 6)                                                                        Πρέπει καθαρά να διακρίνουμε το Βάπτισμα αυτό, από το Βάπτισμα στο Σώμα του Ιησού, δηλαδή στην Εκκλησία Του, που συμβαίνει με την αναγέννηση του ανθρώπου.

6.      Ο Καρπός του Αγίου Πνεύματος: 

«Ο καρπός όμως του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθοσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια.» (Γαλάτες ε΄: 22)

Όταν αυτές οι ‘χάρες’ υπάρχουν στον πιστό Χριστιανό, είναι η απόδειξη ότι το Άγιο Πνεύμα ελέγχει, εξουσιάζει και καθοδηγεί τη ζωή του. Και όσο περισσότερο μένει το αναγεννημένο παιδί του Θεού στο Χριστό, στο Λόγο Του, στην Παρουσία Του,  στην Εκκλησία Του, τόσο γεμίζει με το Άγιο Πνεύμα, και τόσο περισσότερο αυξάνει σ’ αυτόν τον καρπό του Αγίου Πνεύματος.  

7.       Τα  δώρα – χαρίσματα  του Αγίου Πνεύματος:

«Διαιρέσεις λοιπόν χαρισμάτων υπάρχουν, αλλά το ίδιο Πνεύμα΄ και διαιρέσεις διακονιών υπάρχουν, αλλά ο ίδιος Κύριος΄ και διαιρέσεις ενεργειών υπάρχουν, αλλά ο ίδιος Θεός που ενεργεί τα πάντα σε όλους. Σε καθέναν, λοιπόν, δίνεται η φανέρωση του Πνεύματος για το συμφέρον. Γιατί σε έναν μέσω του Πνεύματος δίνεται λόγος σοφίας, σε άλλον όμως λόγος γνώσης κατά το ίδιο Πνεύμα, σε άλλον πίστη με το ίδιο Πνεύμα και σε άλλον ιαματικά χαρίσματα με το ένα Πνεύμα και σε άλλον ενέργειες θαυματουργικών δυνάμεων, και σε άλλον προφητεία και σε άλλον διακρίσεις πνευμάτων, σε άλλον ξένη γλώσσα και σε άλλον ερμηνεία γλωσσών.

 Όλα λοιπόν αυτά τα ενεργεί το ένα και το αυτό Πνεύμα διαιρώντας ιδιαιτέρως σε καθέναν καθώς θέλει.»  (Α΄ Κορινθίους ιβ΄: 4-11)

Αυτά είναι τα εννέα ‘δώρα’ που χαρίζονται όπως τότε την ημέρα της Πεντηκοστής, αλλά και από τότε μέχρι και σήμερα, από τον Θεό Πατέρα μέσω του Κυρίου Ιησού Χριστού δια του Αγίου Πνεύματος, στους πιστούς της εκκλησίας ανεξάρτητα φύλου ή ηλικίας ή επιπέδου μόρφωσης, ή κοινωνικής – επαγγελματικής – οικονομικής κατάστασης, που είναι βαπτισμένοι στο Άγιο Πνεύμα, και ζουν μια άγια και καθαρή ζωή.           

Ο λόγος που δίνονται είναι για τον αγιασμό, την πνευματική οικοδομή, την αύξηση και την πρόοδο της Εκκλησίας, αλλά και για τη δυναμική της μαρτυρία μέσα στην κοινωνία όπου βρίσκεται, έτσι ώστε οι αμαρτωλοί άνθρωποι να ευαγγελίζονται και να δέχονται τον Σωτήρα Χριστό και ‘ο Θεός να τους προσθέτει στους σωζόμενους’.  Είναι δυνατό το ίδιο πρόσωπο να διαθέτει ένα ή και περισσότερα χαρίσματα.

Τα χαρίσματα αυτά φανερώνουν επίσης την Παρουσία και το έργο του Θεού μέσα στην εκκλησία, όμως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ενεργούνται για την εξύψωση του ‘εγώ’, ακόμα κι όταν εμφανίζονται μπροστά στους άπιστους. (Δες Α΄ Κορινθίους ιδ΄: 22, Μάρκος ις΄: 17 και Πράξεις κη΄: 3-6)

Κακή χρήση των χαρισμάτων επιφέρει ανωμαλία ή και ζημιά στην ζωή της Εκκλησίας, επομένως είναι υποχρέωση της Εκκλησίας να διακρίνει το κάθε πνευματικό φαινόμενο και να εξακριβώνει εάν έγινε από το Θεό.                                     Ας δούμε όμως αναλυτικά αυτά τα χαρίσματα:

1^ο Χάρισμα - Λ Ο Γ Ο Σ  Σ Ο Φ Ι Α Σ:

Ο λόγος σοφίας ως χάρισμα, είναι ιδιαίτερη χορήγηση θείας σοφίας, κατά ορισμένα διαστήματα, σε πρόσωπα αφιερωμένα στο Θεό, με σκοπό να δώσουνε συμβουλές, νουθεσίες, οδηγίες κ.λ.π σε άλλα πρόσωπα που έχουν ιδιαίτερη και απόλυτη ανάγκη.

Το χάρισμα του λόγου σοφίας δεν καθιστά σοφό αυτόν που το λαμβάνει, αλλά καθιστά το λόγο που βγαίνει απ’ αυτόν σοβαρό, θετικό, εποικοδομητικό και σύμφωνο με τις απόψεις του Θεού, ώστε να μην υπάρχει ούτε η ελάχιστη πιθανότητα αποτυχίας.

Ο λόγος σοφίας είναι δυνατός να ελέγξει για αμαρτία, να σηκώσει τον πεσμένο, να παρηγορήσει σε περίπτωση βαθιάς θλίψης, να συγκλονίσει τον αδιάφορο, να ξυπνήσει το νωθρό στην ακοή, να αναζωπυρώσει και οικοδομήσει τον χλιαρό Χριστιανό, να αποστομώσει τον ενάντιο κι εχθρικό, και να κατευθύνει αυτόν που αγνοεί στο τι να πράξει.

2^ο Χάρισμα – Λ Ο Γ Ο Σ  Γ Ν Ω Σ Η Σ:

Το Χάρισμα αυτό διαφέρει από το προηγούμενο στο ότι αυτός που το λαμβάνει δεν γίνεται απλώς σοφός κατά την περίσταση και την ανάγκη, αλλά γίνεται βαθύς γνώστης των αληθειών του Ευαγγελίου, και φορέας των θείων απόψεων του Θελήματος και του Σχεδίου του Θεού. Γνωρίζει τις αλήθειες και διακρίνει τις πλάνες, και έτσι μπορεί να μεταχειρίζεται επωφελώς – ανάλογα με την περίπτωση – το Λόγο του Θεού, γιατί κατοικεί πλούσια μέσα στην καρδιά του.

Διαφέρει με το Χάρισμα της διάκρισης των πνευμάτων, στο ότι αυτό διακρίνει όχι τα πνεύματα, αλλά τις γνώσεις, ποιες είναι δηλαδή κατάλληλες προς οικοδομή της Εκκλησίας και ποιες είναι προς ζημιά της. Πολλοί αναγεννημένοι Χριστιανοί, που γνωρίζουν το Ευαγγέλιο, δεν μπορούν να πλησιάσουν ψυχές που έχουν ανάγκη τις συμβουλές τους, γιατί στερούνται τις κατάλληλες γνώσεις, που πρέπει να τεθούν σε λειτουργία, για να επιφέρουν τη λύση των διαφόρων προβλημάτων. 

3^ο Χάρισμα – Τ Η Σ  Π Ι Σ Τ Η Σ:

Ενώ απαιτείται λίγη πίστη για να αναγεννηθεί από το Θεό ο πνευματικά νεκρός άνθρωπος («Πίστεψε στον Κύριο Ιησού Χριστό και θα σωθείς εσύ και ο οίκος σου.» (Πράξεις ις΄: 31) ), καθώς και μεγάλη δόση πίστης – εμπιστοσύνης στον Θεό - για την καθημερινή ζωή, ο Θεός δίνει ιδιαίτερο Χάρισμα πίστης σε ορισμένα άτομα, προκειμένου να την χρησιμοποιήσουν σε εξαιρετικές περιπτώσεις, στις οποίες χρειάζεται να υψωθούν πέρα απ’ τα ανθρώπινα όρια, σε έργα αξιομνημόνευτα.

Δεδομένου ότι τα έργα του Θεού είναι ανάλογα  με την πίστη που δείχνει ο άνθρωπος, ο Θεός χαρίζει ιδιαίτερη δόση πίστης όταν πρόκειται να κάνει θαυμαστές κι ευλογημένες ενέργειες κι επεμβάσεις στο λαό Του!   

4^ο Χάρισμα – Τ Ω Ν  Ι Α Μ Α Τ Ω Ν:

Αυτό αφορά αποκλειστικά το ανθρώπινο σώμα όταν πάσχει από οποιαδήποτε ασθένεια. Στην Επιστολή του Ιακώβου κεφάλαιο ε΄ κι εδάφια 14-15, αναφέρεται η περίπτωση του πιστού που ασθενεί. Αυτός προσκαλεί τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας, οι οποίοι τον αλείφουν με λάδι και προσεύχονται στον Κύριο για τη θεραπεία του. Ο Θεός ακούει και θεραπεύει τον άρρωστο από απλές ή σοβαρές ασθένειες, και ακόμα συγχωρεί και τις ενδεχόμενες αμαρτίες του.         Όμως το Χάρισμα των ιαμάτων επεκτείνεται ακόμα πιο πέρα και σε πιο σοβαρές περιπτώσεις όπως είναι οι ανίατες αρρώστιες ή οι εκ γενετής σωματικές ανωμαλίες!                                                                                                                            

Όταν αυτό συμβαίνει, παρατηρείται πλήρης και ολοκληρωμένη ίαση (θεραπεία). Δεν νοείται Χάρισμα ιαμάτων χωρίς την άμεση και πλήρη θεραπεία του πάσχοντος. Ο Θεός το δίνει δια του Αγίου Του Πνεύματος, όπως Αυτός θέλει.  Διενεργείται είτε με την επίθεση των χεριών πάνω στον άρρωστο, είτε χωρίς αυτήν, απλά και μόνο μέσω της προσευχής, είτε μέσα στα όρια της Εκκλησίας, είτε εκτός. Επίσης δεν στηρίζεται πάντοτε στην πίστη του αρρώστου,  ενώ πάντοτε αποβαίνει για τη Δόξα του Θεού!  

5^ο Χάρισμα – Ε Ν Ε Ρ Γ Ε Ι Ε Σ  Θ Α Υ Μ Α Τ Ω Ν:     

Το Χάρισμα αυτό περιλαμβάνει πολλές περιπτώσεις και δίνεται από τον Κύριο για την πραγματοποίηση έργων ασυνήθιστης μορφής. Θαύμα λέγεται κάποιο έργο του Θεού που ξεπερνάει τους φυσικούς νόμους, ανερμήνευτο και ανεπανάληπτο, που σκοπό έχει να φανερώσει την αγάπη, τη δύναμη και τη δόξα του Θεού. Θαύματα έγιναν και στην Παλαιά Διαθήκη και στην Καινή Διαθήκη, με κοινό τους χαρακτηριστικό την άμεση υπερφυσική επέμβαση του Θεού για λογαριασμό και για ωφέλεια του λαού Του Ισραήλ και της Εκκλησίας Του.

Στην Παλαιά Διαθήκη: Η διάβαση της Ερυθράς θάλασσας, οι πληγές της Αιγύπτου, η χορήγηση του μάννα για 40 χρόνια κατά την πορεία του Ισραήλ στην έρημο, η αναχώρηση του Ενώχ στον ουρανό, η ακινητοποίηση του Ήλιου και της Σελήνης με εντολή του Ιησού του Ναυή, η πτώση των τειχών της Ιεριχούς, τα θαύματα του Ηλία, του Ελισσαιέ.

Στην Καινή Διαθήκη: Η απελευθέρωση του απόστολου Πέτρου από τη φυλακή στους Φιλίππους μετά από σεισμό με τα τόσα ευεργετικά της αποτελέσματα, η αρπαγή του Φιλίππου από την οδό που κατέβαινε στη Γάζα και η μεταφορά του στην Άζωτο, η ανάσταση της Δορκάδας στην Ιόππη, είναι ενέργειες θαυμάτων.  Ενέργειες θαυμάτων πρέπει να συντελούνται και στις μέρες μας, για να φανερώνεται η αγάπη, η δύναμη και κυριαρχία του Θεού, και να δοξάζεται έτσι το Όνομά Του.

Το θαύμα επιτελείται κατόπιν ενάσκησης μεγάλης πίστης, και έχει την δυνατότητα να δημιουργεί πίστη σ’ αυτούς που αμφιβάλουν. Είναι δυνατό να συναντήσουμε πολλές περιπτώσεις θαυμάτων, η προσοχή μας όμως πρέπει να είναι άγρυπνη, μήπως κάποια φορά ενεργεί ο Διάβολος, μέσω κάποιου πονηρού πνεύματος, για να παραπλανήσει τον άνθρωπο μακριά από το Πρόσωπο και το σωτήριο έργο του Ιησού Χριστού. (Διάβασε Πράξεις η΄: 9-24 και ις΄: 16-18)

6^ο Χάρισμα  - Π Ρ Ο Φ Η Τ Ε Ι Α Σ:

ΠΡΟΦΗΤΕΣ.                                                                                                                                                         
«Γιατί δεν ήρθε ποτέ προφητεία από θέλημα ανθρώπου, αλλά φερόμενοι από Πνεύμα Άγιο μίλησαν άγιοι άνθρωποι από το Θεό.» (Β΄Πέτρου α΄: 21)                                                                                                                 
«Ήσαν τότε στην Αντιόχεια, στην εκκλησία που υπήρχε εκεί, προφήτες και δάσκαλοι…» (Πράξεις ιγ΄: 1)          
«…που οικοδομηθήκατε πάνω στο θεμέλιο των αποστόλων και των προφητών.» (Εφεσίους β΄: 20)                        «Αυτό το μυστήριο…αποκαλύφτηκε τώρα στους αγίους αποστόλους Του και στους προφήτες με το Πνεύμα…» (Εφεσίους γ΄: 5)         

Οι προφήτες αποτελούν μια απ’ τις πιο υπεύθυνες διακονίες. Αυτοί δίνονται από τον Κύριο ως Χάρισμα.  (Διάβασε Εφεσίους δ΄: 7-8)                                               

 Το Χάρισμα της προφητείας δίνεται και στα δύο φύλα (Πράξεις β΄: 17, κα΄: 9), με σκοπό όχι να προστεθούν νέες προφητείες στο γραπτό Λόγο, αλλά να οικοδομείται η Εκκλησία (Α΄ Κορινθίους ιδ΄: 3-5), μέσα από ιδιαίτερες προτροπές κι αποκαλύψεις. Η προφητεία δίνεται κατά την ώρα της προσευχής της Εκκλησίας, πρώτα για να μαθαίνουν πάντες (όλοι) και πάντες να παρηγορούνται και δεύτερο για να ελέγχεται η γνησιότητα της από το Πνεύμα της διάκρισης. (Α΄Κορινθίους ιδ΄: 29, 31)

Οι προφήτες μιλούν δύο ή τρεις με τάξη και σεβασμό, ενώ η υπόλοιπη Εκκλησία διακρίνει την προφητεία. Αν ο προφήτης νομίσει ότι η προφητεία του θα φέρει ακαταστασία και έριδες μέσα στην Εκκλησία (φασαρία, τσακωμό), μπορεί να υποτάξει το πνεύμα της προφητείας. (Α΄ Κορινθίους ιδ΄: 32-33)  Η προφητεία δεν προσβάλλει, ούτε εκθέτει ονομαστικά πρόσωπα, αλλά συντελεί προς το πνευματικό συμφέρον – αύξηση και οικοδομή της Εκκλησίας.

Ο Προφήτης πρέπει να ζει ζωή άγια και υποδειγματική. Το αντικείμενο της προφητείας δεν πρέπει να είναι επανάληψη εδαφίων του Ευαγγελίου, ούτε προσωπική γνώμη του Προφήτη, αλλά η έκφραση του Θελήματος του Θεού για ορισμένο θέμα, σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Ο άπιστος ελέγχεται υπό των προφητών κι ανακρίνεται, κι έτσι διακρίνει και βλέπει ότι ο Θεός είναι μέσα σ’ αυτήν την Εκκλησία! (Α΄ Κορινθίους ιδ΄: 25)       

7^ο Χάρισμα – Δ Ι Α Κ Ρ Ι Σ Η  Π Ν Ε Υ Μ Α Τ Ω Ν:

Το Χάρισμα αυτό είναι αφανές και πάρα πολύ πολύτιμο μέσα στην Εκκλησία γιατί είναι σπανιότατο. Διαφέρει από το Χάρισμα του Λόγου γνώσης ή Λόγου σοφίας, γιατί αυτά αναφέρονται στην ομιλία ή την γνώση, ενώ αυτό στα πνεύματα, τα οποία σε όλες τις εκφράσεις της ζωής του ανθρώπου παίρνουν ενεργό μέρος, είτε ως άγγελοι του Θεού που αποστέλλονται να υπηρετούν τους ανθρώπους του Θεού, είτε ως δαιμόνια (ξεπεσμένοι άγγελοι - σατανικά πνεύματα), που προσπαθούν να ξεγελάσουν και τους εκλεκτούς Του.

Ο πιστός δεν περιορίζεται στο φαινόμενο, αλλά στο βάθος των πραγμάτων, και σε κάθε θέμα που αφορά ιδίως την πνευματική ζωή των πιστών, είναι ανάγκη να διακρίνει το πνεύμα το οποίο πρυτανεύει σε κάθε περίπτωση, τι είδους είναι: άγγελος του Θεού, το Άγιο Πνεύμα ή διαβολικό πνεύμα; Ο άνθρωπος μπορεί να κρυφτεί εύκολα και από τα πιο κοντινά ή συγγενικά του πρόσωπα, όμως είναι αδύνατο να κρυφτεί από το Πνεύμα του Θεού, το Οποίον διερευνά τα πάντα και τα βάθη του Θεού. Έτσι το διερευνητικό Πνεύμα του Θεού αποκαλύπτει το βάθος της καρδιάς και των φρονημάτων κάθε ανθρώπου, είτε είναι μέλος της Εκκλησίας, είτε όχι, και προλαβαίνει την ζημιά των τραγικών σφαλμάτων σε βάρος της Εκκλησίας.

Επίσης το Χάρισμα της διάκρισης πνευμάτων μας αποκαλύπτει τη σωρεία των πνευμάτων τα οποία μας περιβάλλουν, τον αγώνα που διεξάγουν και το μέγεθος της αγάπης και του ενδιαφέροντος του Θεού. Υπάρχουν πολλά πνεύματα υποκρισίας, εκμετάλλευσης, αισχροκέρδειας, πονηρίας, φιλαργυρίας, αδιαφορίας για τα πνευματικά, μίσους και κακίας, αλλά κανένα απ’ αυτά δεν είναι δυνατό να κρυφτεί επιμελώς τόσο καλά, ώστε να διαφύγει από τον έλεγχο του Χαρίσματος της διάκρισης πνευμάτων, όταν αυτό λειτουργεί καλά.

Το Χάρισμα αυτό μπορεί να αποκαλύψει εκείνον που κατεύθυνε ένα κήρυγμα συγκλονιστικό ή ελκυστικό, συναρπαστικό ή ‘αποκαλυπτικό’ – αν ήταν το Πνεύμα του Θεού, ή μίλησε ‘άλλο’ πνεύμα. Έτσι, για να λειτουργεί χρήσιμα κι ωφέλιμα αυτό το Χάρισμα μέσα στην Εκκλησία, πρέπει - υποχρεούται - αυτός ή αυτή που το έχει, όταν και εάν διακρίνει κάτι κακό να το αποκαλύπτει και να το υποδεικνύει, έτσι ώστε να εξαφανίζονται όλες οι επεμβάσεις του πονηρού, και να αφαιρείται από την Εκκλησία το όνειδος, η ντροπή και κάθε είδους ρίζα πικρίας.

8^ο Χάρισμα – Γ Λ Ω Σ Σ Ω Ν:

Το πιο συνηθισμένο Χάρισμα είναι αυτό των γλωσσών. Ο Χριστιανός που το έχει μπορεί να μιλεί περισσότερες από μια γλώσσες αγνώριστες (άγνωστες), θείες και αγγελικές, χωρίς να κάνει ιδιαίτερη προσπάθεια για την απόκτησή της (τους). Όταν το Χάρισμα αυτό στολίζει μια άγια και καθαρή ζωή του Χριστιανού, μπορεί να θεωρείται σε συνδυασμό με το Χάρισμα της ερμηνείας, ως προφητική ρήση του Αγίου Πνεύματος.

Ο απόστολος Παύλος μπορούσε να μιλάει πολλές γλώσσες άγνωστες. Συνιστά στην Εκκλησία ‘το λαλείν γλώσσες’, γιατί προέρχεται μεγάλη πνευματική ωφέλεια, αν είναι πραγματικές γλώσσες του Πνεύματος στους πιστούς, λόγω του πλήθους των αποκαλύψεων και των άλλων ευλογιών του Θεού. Αυτός (-ή) που μιλάει γλώσσα άγνωστη οικοδομεί τον εαυτό του (της), ενώ όταν αυτό γίνεται μέσα στην Εκκλησία θα πρέπει να υπάρχει και το Χάρισμα της ερμηνείας για να οικοδομείται όλη η Εκκλησία. Είναι δυνατό επίσης ένας πιστός να μιλάει γλώσσα ανθρώπινη, δηλαδή γνωστή (π.χ. Κινέζικα) χωρίς όμως ποτέ να τη σπούδασε. Ή να μιλάει αγγελική γλώσσα της οποίας την ερμηνεία μόνο το Άγιο Πνεύμα γνωρίζει και μπορεί να δώσει στους πιστούς.

9^ο Χάρισμα Ε Ρ Μ Η Ν Ε Ι Α Σ  Γ Λ Ω Σ Σ Ω Ν:

Το Χάρισμα αυτό λειτουργεί μόνο με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος και σε συνδυασμό με το Χάρισμα των γλωσσών, ισοδυναμεί με το Χάρισμα της προφητείας. (Α΄ Κορινθίους ιδ΄: 5) Έχει διαχωριστεί ως ιδιαίτερο Χάρισμα, γιατί λειτουργεί σπανιότερα απ’ το προηγούμενο, με σκοπό την πνευματική οικοδομή και άλλων εκτός αυτού που μιλάει. Διερμηνεύει τις πνευματικές γλώσσες όχι κατ’ ανάγκη επί λέξει, αλλά αποκαλυπτικά. (Α΄ Κορινθίους ιδ΄: 13) Είναι πιθανό ολιγόλογος ομιλία ξένης γλώσσας να έχει ευρεία ερμηνεία, ή και το αντίθετο. Το Χάρισμα αυτό δίνεται και στα δύο φύλα και σε οποιαδήποτε ηλικία.

Για την ΕΚΚΛΗΣΙΑ

                Όταν το Σύμβολο της Πίστης λέει: «Μιαν, αγίαν, καθολικήν …Εκκλησίαν», ο όρος ‘καθολική’ είναι η αληθινή έννοια της Εκκλησίας και σημαίνει ‘παγκόσμιος’ κι όχι δογματική.

                Υπάρχει μ ό ν ο  έ ν α  Σ ώ μ α στο οποίο όλοι οι πιστοί είναι βαπτισμένοι δια του Πνεύματος του Αγίου. «Και πράγματι, με ένα Πνεύμα εμείς όλοι σ’ ένα σώμα βαφτιστήκαμε…» (Α΄ Κορινθίους ιβ΄: 13)

                Αυτή είναι η Εκκλησία, για την οποία ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός μίλησε και είπε ότι Αυτός θα κτίσει. «Θα οικοδομήσω την Εκκλησία Μου και οι πύλες του Άδη δεν θα υπερισχύσουν εναντίον της.» (Ματθαίος ις΄: 18)

                Η Εκκλησία δεν είναι ένας επίγειος οργανισμός, και είναι τελείως ανεξάρτητη από ‘θρησκευτικά δόγματα’. Είναι σχεδόν ιεροσυλία για κάθε ‘θρησκευτικό δόγμα’ το οποίο διακηρύττει ότι ‘αυτοί είναι η Εκκλησία του Χριστού’.

                Η λέξη Εκκλησία σημαίνει ‘εκ-καλεσμένοι’. Η αληθινή Εκκλησία συμπεριλαμβάνει ΟΛΟΥΣ όσους έχουν καλεστεί έξω από το βασίλειο του σκότους, μέσα στο Βασίλειο του αγαπητού Υιού του Θεού.

«Ο Οποίος μας έσωσε από την εξουσία του σκότους και μας μετέφερε (μετέθεσε) στη Βασιλεία του αγαπητού Του Υιού.» (Κολοσσαείς α΄: 13)

Και που είναι γεννημένοι στην οικογένεια του Θεού.

«Αλήθεια, αλήθεια σου λέω, αν κάποιος δεν αναγεννηθεί δεν μπορεί να δει τη Βασιλεία του Θεού.» (Ιωάννης γ΄: 3-7)

                Στην Εκκλησία υπάγονται όλοι όσοι πιστεύουν στο απολυτρωτικό έργο του Κυρίου Ιησού Χριστού, και αποτελούν το Άγιο Έθνος, το Βασίλειο Ιεράτευμα (Διάβασε Εφεσίους ε΄: 25-27 και Α΄ Πέτρου β΄: 9)

Όλα τα μέλη της πιστεύουν στο Λόγο του Θεού (Παλαιά και Καινή Διαθήκη), ως το μόνο μέσο παροχής δύναμης στον άνθρωπο, και ως το μόνο αναντικατάστατο βιβλίο, που περιέχει το θέλημα του Θεού, και οι οποίοι ζούνε με τον τρόπο που Αυτός συνιστά.

                Με λίγα λόγια, η Εκκλησία του Θεού είναι ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ανεξάρτητα από το έθνος στο οποίο ανήκουν, τη γλώσσα που μιλάνε ή το χρώμα του δέρματός τους.

                 

ΑΛΛΟΙ ΟΡΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Α. Το Σώμα του Ιησού:

«…Την Εκκλησία, η οποία είναι το Σώμα Του…» (Εφεσίους α΄: 23)

«Και Αυτός είναι Κεφαλή του Σώματος, δηλαδή της Εκκλησίας.» (Κολοσσαείς α΄: 18)

Ο ορισμός αυτός, τονίζει την οργανική ενότητα της Εκκλησίας στη ζωτική σχέση της με τον Ιησού Χριστό, την Κεφαλή.

Τονίζει την αλληλοεξαρτώμενη και ατομική ευθύνη του ‘κάθε μέλους’.

«Η Κεφαλή, ο Χριστός, απ’ τον Οποίο όλο το Σώμα συναρμολογείται και συνενώνεται μέσω της άφθονης προσφοράς κάθε συνδέσμου κατά την ενέργεια με μέτρο κάθε μέρους ξεχωριστά και γίνεται η αύξηση του Σώματος για οικοδομή δική του με αγάπη.» (Εφεσίους δ΄: 16)

«Γιατί καθώς ακριβώς το σώμα είναι ένα, και έχει πολλά μέλη, και όλα τα μέλη του σώματος ενώ είναι πολλά, είναι ένα σώμα, έτσι κι ο Χριστός…ο Θεός έθεσε τα μέλη, καθένα ξεχωριστά απ’ αυτά μέσα στο Σώμα καθώς θέλησε…ο Θεός συγκρότησε το Σώμα…Εσείς είστε Σώμα Χριστού, και μέλη Του ο καθένας κατά μέρος.» (Α΄ Κορινθίους ιβ΄: 12-30)

Β. Ο Ναός του Αγίου Πνεύματος:

«Δεν ξέρετε ότι είστε ναός του Θεού και το Πνεύμα του Θεού κατοικεί μέσα σας;» (Α΄ Κορινθίους γ΄: 16)

«Στον Οποίον (Ιησού Χριστό) όλη η οικοδομή συναρμολογείται κι αυξάνει για Ναό άγιο στον Κύριο, πάνω σ’ Αυτόν κι εσείς συνοικοδομείστε για κατοικητήριο του Θεού μέσω του Πνεύματος.» (Εφεσίους β΄: 21-22)

«…Οικοδομείστε σε Οίκο πνευματικό…» (Α΄ Πέτρου β΄: 5)

Γ. Άνω Ιερουσαλήμ:

«Η άνω Ιερουσαλήμ είναι ελεύθερη, που είναι η μητέρα μας.» (Γαλάτες δ΄: 26)

Δ. Ο Στύλος και το Στήριγμα της Αλήθειας:

«…Η Εκκλησία του ζωντανού Θεού, ο στύλος και η εδραίωση της αλήθειας.»

(Α΄ Τιμόθεου γ΄:15)

Η Εκκλησία είναι λοιπόν ο φύλακας και ο υπερασπιστής της αλήθειας.

Ε. Η Νύφη του Χριστού:

«… Σας αρραβώνιασα με έναν άντρα, για να σας παρουσιάσω σαν αγνή παρθένα στο Χριστό.» (Β΄ Κορινθίους ια΄: 2)

«Οι άντρες αγαπάτε τις γυναίκες σας καθώς και ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία και παράδωσε τον Εαυτό Του υπέρ αυτής…για να παρουσιάσει Αυτός ένδοξη την Εκκλησία στον Εαυτό Του…» (Εφεσίους ε΄:25-27)

«…ήρθε ο Γάμος του Αρνίου, και η γυναίκα Του ετοίμασε τον εαυτό της…» (Αποκάλυψη ιθ΄: 7)

ΔΥΟ  ΕΥΚΡΙΝΕΙΣ  ΟΡΙΣΜΟΙ

Η αόρατη Εκκλησία εκτείνεται στους αιώνες, συμπεριλαμβάνει καλεσμένους και νικητές πιστούς. Είναι ο ζωντανός οργανισμός ό λ ω ν των εκλεκτών του Χριστού.

Οι ορατές εκκλησίες είναι το τοπικό πανομοιότυπο αυτής της αόρατης ύπαρξης. Κάθε τοπική συνάθροιση αναγεννημένων πιστών του Κυρίου Ιησού Χριστού, ονομάζεται εκκλησία.

«Οι επτά λυχνίες είναι οι επτά εκκλησίες.» (Αποκάλυψη α΄: 20)

Όλοι όσοι ομολογούν την πίστη τους στον Κύριο συμπεριλαμβάνονται.

Μερικές φορές φυτρώνουν και ζιζάνια μαζί με το στάρι. Διάβασε Ματθαίος ιγ΄: 24-30)

Στην Εκκλησία του Θεού υπάρχει απόλυτος ισοτιμία κι αποκλείεται κάθε διάκριση. Όλοι ανεξάρτητα φύλου, ηλικίας, χρώματος, κοινωνικής τάξης, μόρφωσης, περιουσιακών στοιχείων, και θέσης τους, έχουν τα ίδια προνόμια - δικαιώματα και υποχρεώσεις. Η μία παγκόσμια στρατευόμενη εκκλησία διαιρείται σε πολλές επιμέρους και κατά τόπους εκκλησίες, (διάβασε Ρωμαίους ις΄: 4-5), οι οποίες συνδέονται μεταξύ τους με αγάπη, συνεργάζονται με σύμπνοια, και λόγω του κοινού σκοπού και προορισμού τους, αισθάνονται σα μια ψυχή και μια καρδιά! (Πράξεις δ΄: 32)

                Τα μέλη κάθε εκκλησίας αποτελούν μια πνευματική οικογένεια, όπου τα ασθενέστερα προστατεύονται και τιμούνται από τα δυνατότερα, όχι μόνο ηθικά αλλά και σωματικά και οικονομικά. (Ρωμαίους ιε΄: 1)  

                Κάθε επιμέρους Εκκλησία θα πρέπει να διοικείται από το Λόγο και το Πνεύμα του Θεού, μέσω του Ποιμένα της και των συμβουλών των Πρεσβυτέρων. 

Γράφει τα ενήλικα μέλη της στο Βιβλίο Μελών της Εκκλησίας, μετά από αίτησή τους κι έπειτα από εξάμηνη παρακολούθηση της πνευματικής ζωής και συμπεριφοράς τους, όταν αυτά διαθέτουν τα χαρακτηριστικά που αναφέρει ο Λόγος του Θεού.

Στην περίπτωση που ζητάει μέλος άλλης παρόμοιας εκκλησίας την εγγραφή του στην τοπική Εκκλησία του Θεού, ο Ποιμένας της οφείλει να ρωτήσει τον Ποιμένα της άλλης εκκλησίας, κι εφόσον οι λόγοι κρίνονται ορθοί, και δεν υπάρχει η δημιουργία παρεξήγησης, τότε γίνεται η εγγραφή, διαφορετικά ο πιστός αυτός θεωρείται επισκέπτης.

                Στην περίπτωση που ένας πιστός δεν ανήκει σε κάποια τοπική εκκλησία, και ισχυρίζεται ότι είναι μέλος της μιας, καθολικής και αποστολικής, πρέπει αυτός να νουθετηθεί έτσι ώστε ν’ αναθεωρήσει τις απόψεις του, και να ενταχθεί σε μια τοπική. (Α΄ Τιμόθεου γ΄: 15)

                Κάθε επιμέρους εκκλησία συνιστά τακτικό εκκλησιασμό στα μέλη της και κάθε μέλος της σέβεται και αγαπά κάθε μέλος όποιας άλλης Εκκλησίας.

                Στον Ευκτήριο Οίκο γίνονται οι συναθροίσεις στις οποίες λατρεύεται ο Τριαδικός Θεός με ύμνους και άσματα και ωδές πνευματικές (Εφεσίους ε΄: 19-20), κηρύττεται ο Λόγος του Θεού, γίνονται δεήσεις και προσευχές και τελούνται ιερές τελετές.

                Είναι το Θέλημα του Θεού, κάθε τοπική εκκλησία να είναι οικονομικά εύρωστη, για να μπορεί να αντιμετωπίζει διάφορες αντιξοότητες. Αυτό πρέπει να γίνεται με την κατάθεση των εισφορών των μελών της που είναι τα δέκατα και οι προσφορές, οι δωρεές και οι προαιρετικές συνδρομές. (Διάβασε όλο το η΄ κεφάλαιο της Β΄ Κορινθίους Επιστολής) 

                Μόνιμη εισφορά υπέρ της εκκλησίας αποτελεί το δέκατο των εισοδημάτων των μελών, και οι προαιρετικές τους προσφορές τους, τα οποία προσφέρονται την πρώτη και την τελευταία Κυριακή κάθε μήνα, τουλάχιστο.

(Α΄ Κορινθίους ις΄: 1,2 και Β΄ Κορινθίους θ΄: 6,7)

                Στην Εκκλησία τηρούνται διάφορα χρήσιμα βιβλία, που είναι:

1)                   Το βιβλίο των μελών.

2)                  Το βιβλίο των γάμων.

3)                  Το βιβλίο των πρακτικών των συνελεύσεων της Εκκλησίας και του Πρεσβυτερίου.

4)                  Το βιβλίο εσόδων – εξόδων,  και

5)                  Το βιβλίο των ‘κοιμηθέντων’ – (θανάτων).

Όλα τα βιβλία τα τηρεί, τα επιμελείται και επιβλέπει ο Ποιμένας της εκκλησίας.

Επίσης, μπορεί να τα τηρεί ο ή η Γραμματέας της εκκλησίας, που τοποθετείται από τον Ποιμένα και / ή εκλέγεται από το Πρεσβυτέριο με τη σύμφωνη γνώμη της εκκλησίας.

Τα παραπάνω βιβλία είναι δυνατό να βρίσκονται πάντοτε ή όποτε το θελήσει ο Ποιμένας υπό την δική του επιμέλεια ή διατήρηση, και να παραδίδονται όλα ή κάποιο από αυτά στον ή στην Γραμματέα για διατήρηση και ανάλογη εργασία.

Ειδικά το βιβλίο εσόδων - εξόδων θα πρέπει να τηρείται και να ενημερώνεται από τον Ποιμένα ή τον / την Ταμία, ή και από τους δύο.

Το σώμα της εκκλησίας θα πρέπει να μπορεί να ενημερωθεί ανά πάσα στιγμή για ό,τι γράφεται στα παραπάνω βιβλία, και να εκφράσει ακόμα και διαφορετική άποψη ή απόφαση για οποιοδήποτε θέμα το αφορά.

Ο Ποιμένας υποχρεούται μια φορά κάθε χρόνο – στο τέλος ή στην αρχή του – να δίνει Οικονομικό Απολογισμό των Εσόδων και των Εξόδων όλης της εκκλησίας.

Με δεδομένο το γεγονός ότι υπάρχουν μέλη που κατά καιρούς περνούν οικονομική δυσπραγία, ο Ποιμένας, ή το Πρεσβυτέριο μπορεί να χορηγεί απ’ τα έσοδα της εκκλησίας σχετική οικονομική ενίσχυση. Έτσι στο τηρούμενο βιβλίο εσόδων – εξόδων εμφανίζεται κάθε κατάθεση υπέρ της εκκλησίας. Γράφονται δηλαδή τα μέλη και το ποσό ή οποιοσδήποτε άλλος προσφέρει οποιαδήποτε συνεισφορά (ποσό) στην εκκλησία, όπως και κάθε έξοδο που κάνει αυτή μηνιαίως.

                Στην περίπτωση που μια επιμέρους εκκλησία είναι ανθηρή οικονομικά, μπορεί και πρέπει σύμφωνα με το Λόγο του Θεού:

«Ο Κύριος διέταξε γι αυτούς που κηρύττουν το ευαγγέλιο, να ζούνε απ’ το ευαγγέλιο» (Α΄ Κορινθίους θ΄: 14)  να στηρίζει οικονομικά τον Ποιμένα της και την οικογένειά του, να στέλνει και να στηρίζει οικονομικά – αν αυτό είναι δυνατό – ιεραπόστολους κι ευαγγελιστές με σκοπό να ιδρύσουν ιεραποστολές και εκκλησίες.

Εάν η εκκλησία έχει την οικονομική δυνατότητα, όλα τα έξοδα της διακονίας και της συντήρησης αυτών (Ποιμένα, Ευαγγελιστή, Ιεραποστόλου) και της οικογένειάς τους, βαρύνουν την εκκλησία.

                Η Εκκλησία ως συλλογικό όργανο, έχει την ευθύνη και την αρμοδιότητα, πάντοτε κάτω από την καθοδήγηση του Αρχιποιμένα της Κυρίου Ιησού Χριστού μέσω του Αγίου Πνεύματος, και τη Διοίκηση του Ποιμένα της :

1)      Να επιλύει τις διαφορές μεταξύ των μελών της (Α΄ Κορινθίους ς΄: 1).

2)     Να αποφασίζει για τη διαγραφή ή όχι ενός μέλους της που 

‘περπατάει  άτακτα’ (Ματθαίος ιη΄: 15-17 και Γαλάτες ε΄: 12)

3)     Να συγκαλεί τα μέλη της για να ‘αναδείξουν’ και ‘τοποθετήσουν’ νέο Ποιμένα ή νέο Πρεσβυτέριο σε περίπτωση έκπτωσης του προηγούμενου, πάντα με προσευχή και με την οδηγία του Κυρίου. 

Τα μέλη κάθε εκκλησίας προτιμούν οι τυχόν διαφορές τους να επιλύονται ενώπιον των αγίων (Α΄ Κορινθίους ς΄: 1-8), για να αποδίδεται σε κάθε περίπτωση η δικαιοκρισία που πρέπει.

Επίσης τα μέλη της κάθε εκκλησίας υπακούουν στο Σύνταγμα και τους Νόμους και σε όλες τις διατάξεις της Πολιτείας, ψηφίζουν στις εκλογές, οι άρρενες εκτελούν τις στρατιωτικές υποχρεώσεις τους, πληρώνουν τους φόρους τους και αποφεύγουν να αναμιχθούν στην πολιτική, γνωρίζοντας ότι κάθε ανθρώπινη εξουσία είναι ταγμένη από το Θεό.

(Ρωμαίους ιγ΄: 1-7, Τίτος γ΄: 1-2, Α΄ Πέτρου β΄: 13,  Α΄ Πέτρου γ΄: 13-17)

Οι πιστοί και τα μέλη της εκκλησίας μπορούν να απευθύνονται στα πολιτικά δικαστήρια, μόνο όταν ο αντίδικός τους δεν είναι αναγεννημένος Χριστιανός.

                Οι πιστοί επίσης και τα μέλη της εκκλησίας θα πρέπει να μην είναι αργόσχολοι, θα πρέπει να ασκούν βιοποριστικό επάγγελμα και όταν δεν έχουν να βοηθιούνται από τα υπόλοιπα μέλη στην εξεύρεση εργασίας.

Μπορούν να εμπορεύονται, να κατέχουν περιουσιακά στοιχεία, με τον όρο να τα θεωρούν αυτά ως μέσα επιβίωσης, κι όχι ως αυτοσκοπό.

                Ως προς την εργασία την οποία εξασκεί ο πιστός, θα πρέπει να δίνει μέγιστη σημασία. Επαγγέλματα που έχουν σχέση με άσεμνα θεάματα, κοσμικές διασκεδάσεις και εκφράσεις, με παράνομη εκμετάλλευση, ή με επιζήμιες για τη δημόσια τάξη και υγεία ασχολίες, θα πρέπει οπωσδήποτε να αποφεύγονται. 

ΟΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

1.       Βάπτισμα μέσα στο νερό. Η ιεροτελεστία της εισόδου, συμβολίζει την αρχή της πνευματικής ζωής. (Διάβασε Ρωμαίους ς΄:2-7)

2.      Δείπνος του Κυρίου. Η ιεροτελεστία της κοινωνίας (σχέσης) συμβολίζει τη συνέχεια της πνευματικής ζωής. (Α΄ Κορινθίους ι΄: 16-17 και ια΄: 23-32)

Η ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

                Σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες που μπορούμε να βρούμε στην Καινή Διαθήκη, η συνάθροιση των πιστών ήταν δημόσια, για προσευχή, λατρεία, και κήρυγμα του Λόγου. Κήρυγμα, διδασκαλία, ύμνοι, λατρεία, προσευχή, η συνεργασία της διακονίας του Αγίου Πνεύματος (διάβασε Α΄ Κορινθίους ιβ΄), λάμβαναν μέρος στη συνάθροιση.

                Ο βασικός τόνος ήταν απλότητα. Αποδιδόταν τιμή στο Άγιο Πνεύμα.

Ο Θεός συνεργαζόταν μαζί τους, αποδεικνύοντας και ‘μιλώντας’ με το Λόγο Του, την Αγία Γραφή.

Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

                Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ‘η Κεφαλή της Εκκλησίας’ δεν άφησε, ούτε περιέγραψε κανένα ‘σκελετό’ ή ‘τύπο’ εκκλησίας. Το Άγιο Πνεύμα καθοδηγούσε καθώς η Εκκλησία αυξανόταν. Στις Πράξεις ς΄: 1-6 μας λέει το διορισμό των διακόνων για την υπηρεσία των υλικών υποθέσεων της Εκκλησίας.

                Στις Πράξεις ιε΄: 6 (διάβασέ το) μας περιγράφει το συνέδριο των αποστόλων και πρεσβυτέρων (ή αλλιώς όπως ονομάστηκε αργότερα Α΄ Οικουμενική Σύνοδος), περί δογματικών υποθέσεων της Εκκλησίας.

Δεν υπάρχει καμιά απόδειξη περί του ‘Μυστηριασμού’, που διδάσκει η εκκλησία της Ρώμης, αλλά και άλλες.

Η ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Γενικά:

Σύμφωνα με το Εφεσίους δ΄: 4- 13, ο Θεός έδωσε στην Εκκλησία άλλους αποστόλους, άλλους προφήτες, άλλους ευαγγελιστές, άλλους ποιμένες, άλλους δασκάλους για τον καταρτισμό των αγίων σε έργο διακονίας, στην οικοδομή του Σώματος του Χριστού…

Οι απόστολοι έλαβαν και λαβαίνουν τις εντολές από τον ζωντανό Χριστό. Η ίδια λέξη εξηγεί το έργο τους: αποστολή να κηρύξουν το Ευαγγέλιο σε όλη την κτίση.

Οι προφήτες, είχαν κι έχουν το δώρο της εμπνευσμένης έκφρασης και βασική τους υπηρεσία ήταν και είναι, ο έλεγχος, η προτροπή, η διόρθωση, η οικοδομή της Εκκλησίας, όπως και η πρόρρηση συγκεκριμένων γεγονότων που θα γίνουν. 

Οι ευαγγελιστές, ευαγγέλιζαν κι ευαγγελίζουν τους ανθρώπους μέσα κι έξω απ’ την Εκκλησία και στην ουσία ‘μάζευαν’ και ‘μαζεύουν’ τους καινούργιους πιστούς.

Οι δάσκαλοι είχαν κι έχουν το δώρο της εξήγησης των Γραφών και της μετάδοσης των βαθύτερων εννοιών της Αγίας Γραφής.

Τοπικά: Και οι απόστολοι, και οι προφήτες, και ευαγγελιστές, και οι διδάσκαλοι πρέπει να είναι υπό την πνευματική εξουσία του Ποιμένα της τοπικής εκκλησίας, αλλά και υπό την εκκλησιαστική του διοίκηση για το καλό της ενότητας της εκκλησίας – του Αποστολικού ΟΜΟΘΥΜΑΔΟΝ – και για την πρόοδο και αύξηση του έργου της.

Όλοι τους μαζί με τον Ποιμένα επιβλέπουν την πνευματική ζωή της Εκκλησίας, και εργάζονται για την αύξηση της και την πρόοδό της.  Κηρύττουν και διδάσκουν το ποίμνιο τρέφοντάς το με το Λόγο του Θεού. Επιμελούνται των ψυχών τους να είναι πάντα στον Κύριο, στο Λόγο Του και στην προσευχή. Επισκέπτονται τους πιστούς ιδιαίτερα όταν ασθενούν ή έχουν ιδιαίτερη ανάγκη προσωπική φροντίδας και αγάπης. (Διάβασε: Α΄ Τιμόθεου γ΄: 1-13 και ε΄: 9-11, και Φιλιππησίους δ΄:3)  

Οι Ποιμένες – Οι Πρεσβύτεροι

                Ο Ποιμένας τοποθετείται από τον Κύριο (Εφεσίους δ΄:4)

Το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων ζητάει Αίτηση των μελών της εκκλησίας και του νέου Ποιμένα μαζί με τις υπογραφές τους, προκειμένου να εγκρίνει τον ορισμό - την τοποθέτηση του νέου Ποιμένα και να εκδώσει σχετική Άδεια.

Τα μέλη της εκκλησίας υπογράφουν μαζί με τον Ποιμένα την Αίτηση προς το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων (Τμήμα Ετεροδόξων), για την έγκριση του ορισμού και της τοποθέτησης του νέου Ποιμένα.

Το Υπουργείο εγκρίνει τον ορισμό και την τοποθέτηση του νέου Ποιμένα της Εκκλησίας.

                Ο Ποιμένας επιλέγει και τοποθετεί τους Πρεσβύτερους, όπως και στις πρώτες αποστολικές ημέρες τοποθετούνταν από τους αποστόλους σε κάθε πόλη (Τίτος α΄: 5).

Ο Ποιμένας διοικεί τους Πρεσβυτέρους και την Εκκλησία. Ο Ποιμένας και οι Πρεσβύτεροι είναι πάντοτε άνδρες με προσόντα που περιγράφονται στην Α΄ Προς Τιμόθεο επιστολή του αποστόλου Παύλου, στο κεφάλαιο γ΄, από το 1^ο έως και το 7^Ο εδάφιο, καθώς και στην επιστολή του προς τον Τίτο α΄: 5-9.

                Με δεδομένο ότι ο Ποιμένας έρχεται σε επαφή με διάφορους ανθρώπους και αποτελεί την προθήκη της Εκκλησίας την οποία εκπροσωπεί, είναι καλό και χρήσιμο να διαθέτει εκτός από τα προαναφερόμενα προσόντα, ικανή μόρφωση και κοινωνικότητα, για να μπορεί να ερμηνεύσει τους νόμους και ν’ αντιμετωπίζει ανθρώπους κάθε είδους κοινωνικής προβολής και μόρφωσης.

Με βάση το Τίτος α΄: 5-9, ο  έχει την πλήρη δυνατότητα να καταστήσει Πρεσβυτέρους ή / και διακόνους μέσα στην Εκκλησία, οι οποίοι όμως θα πρέπει  να εκπληρώνουν τις προϋποθέσεις του Λόγου του Θεού, όπως εξηγούνται στην Α΄ Τιμόθεου γ΄: 1-13.

Ο Ποιμένας προΐσταται του Πρεσβυτερίου, ως Πρόεδρος του, τελεί τις ιεροτελεστίες (γάμους, αφιερώσεις, βαπτίσεις, Κυριακό Δείπνο, κηδείες, κ.λ.π), διακονεί το Λόγο του Θεού, επισκέπτεται τα μέλη της Εκκλησίας και επιλαμβάνεται κάθε θέμα που την αφορά.

                Ο Πρεσβύτερος πρέπει να έχει πνευματική πείρα και γνώση του Λόγου του Θεού, και να μην είναι νεοκατήχητος. (Α΄ Τιμόθεου γ΄: 6)

Οι πιστοί δεν επιτρέπεται να επιπλήξουν Πρεσβύτερο στην αρμοδιότητα ή στην ηλικία αδελφό.

Η ηλικία δεν επηρεάζει την εκλογή – τοποθέτηση Ποιμένα ή Πρεσβύτερου, καλό είναι όμως να προτιμούνται πρόσωπα ‘δόκιμα’ δηλαδή δοκιμασμένα με μεγάλη χριστιανική εμπειρία, έτσι ώστε να μην πέφτουν σε πειρασμό και να μην παρασύρονται από ενθουσιασμούς και επιπόλαια συμπεριφορά, ή κάνουν λάθη λόγω πνευματικής ανωριμότητας.

Ο Πρεσβύτερος δεν αποκλείεται να είναι άγαμος, απαγορεύεται όμως να είναι πολύγαμος. Η διακυβέρνηση του οίκου του είναι ένδειξη της επιμέλειάς του στα πράγματα του Θεού και της Εκκλησίας Του. Η υποταγή των παιδιών του αποδεικνύει την ικανότητά του να κυβερνά καλά τον οίκο του, όμως νοείται ότι φέρει την ευθύνη μόνο των ανήλικων τέκνων του, και όχι εκείνων που διαθέτουν τον εαυτό τους και τη ζωή τους αυτόβουλα. Αν ένας πιστός αναγεννήθηκε όταν ήταν παντρεμένος και η σύζυγός του παραμένει άπιστη (μη αναγεννημένη), αυτό δεν αποτελεί κώλυμα εκλογής του. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ‘έξωθεν καλή μαρτυρία’.

                Πρόσθετη υποχρέωση του Πρεσβύτερου είναι, εάν επαγγέλλεται βιοποριστικό επάγγελμα, αυτό να μην επιτρέπει καμία παρεξήγηση, έτσι ώστε να μην προσάπτεται σ’ αυτόν καμία κατηγορία, κι επομένως να μην προσβάλλεται το όνομα του Κυρίου και Σωτήρα μας Θεού Ιησού Χριστού.

Εάν κάποιο μέλος της Εκκλησίας έχει σοβαρά παράπονα ή κατηγορία  κατά του Ποιμένα ή Πρεσβύτερου, υποχρεώνεται να τα γνωστοποιήσει εγγράφως στο Πρεσβυτέριο, το οποίο πρέπει να επιληφθεί την υπόθεση. Το Πρεσβυτέριο πρέπει να πειστεί αποδεδειγμένα για το αν υπάρχει βάσιμη αδικία , αμαρτία ή λανθασμένη συμπεριφορά, προτού αποφασίσει για το τι πρέπει να πράξει, με βάση το Α΄ Τιμόθεον ε΄:19. Αν τα παράπονα ή η κατηγορία δεν ευσταθούν, ή μπορούν να επιλυθούν ανάμεσα στον Ποιμένα – το Πρεσβυτέριο και το μέλος της Εκκλησίας, τότε η υπόθεση επιλύεται χωρίς να φτάσει στο Σώμα της Εκκλησίας.

Αν όμως αποδειχτεί πως υπάρχει βάσιμη αμαρτία, αδικία, παράβαση του Λόγου του Θεού απ’ τον Ποιμένα ή τον Πρεσβύτερο, η οποία μπορεί να αποκατασταθεί με την προσωπική μετάνοια εξομολόγηση και την αποδοχή της συγνώμης από το προσβεβλημένο μέλος, τότε το Πρεσβυτέριο πρέπει ν’ αποδεχτεί αυτήν τη Βιβλική αποκατάσταση και να επιτρέπει πλέον στον Ποιμένα ή τον Πρεσβύτερο να ασκεί το έργο και τη διακονία του.

Στην περίπτωση όμως που δεν επιτευχθεί αυτή η αποκατάσταση επειδή ο Ποιμένας ή ο Πρεσβύτερος δεν παραδέχεται την κατηγορία, ενώ αυτή έχει αποδειχτεί βάσιμη και πραγματική, τότε το Πρεσβυτέριο υποχρεώνεται να κηρύξει έκπτωτο τον Ποιμένα ή τον Πρεσβύτερο. Τότε  συγκαλείται υποχρεωτικά σε γενική συνέλευση η Εκκλησία, ή για να επικυρώσει την απόφαση του Πρεσβυτερίου, ή για να καταστήσει ελεύθερο τον κατηγορούμενο αν η κατηγορία δεν ευσταθεί είναι ψεύτικη κι αβάσιμη χωρίς αποδεικτικά στοιχεία, και έφτασε τελικά στο Σώμα της Εκκλησίας.     

Στην περίπτωση που η κατηγορία ή τα παράπονα του μέλους της Εκκλησίας αποδειχτούν αβάσιμα, αναληθή και δυσφημιστικά εναντίον του Ποιμένα η του Πρεσβύτερου, το Πρεσβυτέριο θα πρέπει με αγάπη Χριστού και σοφία να συστήσει στο μέλος να μετανοήσει και να ζητήσει συγχώρεση απ’ τον Θεό πρώτα και απ’ τον Λειτουργό της Εκκλησίας που πλήγωσε άδικα. Αν το μέλος πράξει ορθά – Βιβλικά, τότε θα πρέπει να του δοθεί πλήρη συγχώρεση και άφεση, διαφορετικά, αν επιμένει με τρόπο κακό και μη Χριστιανικό στις άδικες κατηγορίες και συνεχίσει να μην συμμορφώνεται στις νουθεσίες, τότε θα πρέπει να αφεθεί με προσευχή η σάρκα του στο διάβολο, για να σωθεί το πνεύμα του την Ημέρα του Κυρίου σύμφωνα και με βάση το Α΄ Κορινθίους ε΄: 2-5.

Αν μετά απ’ αυτό μετανοήσει κι επιστρέψει στις νουθεσίες τότε θα πρέπει να παρηγορηθεί ανάλογα, σύμφωνα με το Β΄ Κορινθίους β΄: 5-11.

Αν και τότε επιμένει και δεν μετανοεί, θα πρέπει να αποκοπεί επειδή συνεχίζει να αναστατώνει την Εκκλησία, με βάση και σύμφωνα με το Γαλάτες ε΄: 12. 

Εάν Ποιμένας ή Πρεσβύτερος διαπράξει κάποια αποδεδειγμένη αμαρτία – παράβαση του Λόγου του Θεού, που προκαλεί δυσφήμιση του έργου του και / ή κακή μαρτυρία της Εκκλησίας ή σκανδαλισμό προς την κοινωνία γενικότερα ή ακόμα και προς μεμονωμένα άτομα εκτός της τοπικής Εκκλησίας, θα πρέπει να παραιτείται αυτόβουλα από τη θέση του, ακόμα και αν έχει υπάρξει αληθινή προσωπική μετάνοια και συγχώρεση από το Θεό και από τους ανθρώπους, αν αυτό χρειάζεται. Είναι υποχρέωση του Πρεσβυτερίου και όλης της τοπικής Εκκλησίας να αποφασίσουν μετά από προσευχή και πολλή σοβαρή σκέψη, αν θα επιτρέψουν πλέον στον μετανοημένο Ποιμένα ή Πρεσβύτερο να συνεχίσει να ασκεί το έργο του ή θα πρέπει να συνεχίσει να διακονεί σε άλλη θέση ή με άλλο τρόπο. Αυτό το λεπτό θέμα πρέπει να οδηγείται πλήρως από το Άγιο Πνεύμα. Το Πρεσβυτέριο της Εκκλησίας είναι καλό και χρήσιμο να συνέρχεται τακτικά, κατά ορισμένα χρονικά διαστήματα. Έκτακτα επίσης όταν το προσκαλέσει ο Ποιμένας, ή τουλάχιστο δύο μέλη του.

Διάκονοι

Τα προσόντα τους περιέχονται στην Α΄ Προς Τιμόθεο Επιστολή κεφάλαιο γ΄ κι εδάφια 8-13. Και αυτοί επίσης εκλέγονται από την Εκκλησία, με τρόπο παρόμοιο των Πρεσβυτέρων.

                Οι διάκονοι έχουν κι ασκούν εξίσου υπεύθυνη διακονία όπως οι Πρεσβύτεροι. Δεν επιτρέπεται και σ’ αυτούς να είναι πολύγαμοι, μπορούν όμως να είναι άγαμοι. (Στέφανος, Φοίβη).

                Διάκονοι εκλέγονται κι από τα δύο φύλα. Μεριμνούν κυρίως για όλα τα υλικά πράγματα που αφορούν στον Οίκο του Θεού, δεν μετέχουν όμως στη Διοίκηση της Εκκλησίας.

                Αναφορικά με την ηλικία, το επάγγελμα και τη μόρφωσή τους, ισχύουν τα ίδια τα οποία αφορούν τους Πρεσβύτερους.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:

                Ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία κι έδωσε τη ζωή Του για αυτήν. Κάθε ειλικρινής Χριστιανός επίσης, θα αγαπά την Εκκλησία, θα υποστηρίζει την μαρτυρία της Εκκλησίας, θα υποτάσσεται στην πειθαρχία της Εκκλησίας, θα συμμερίζεται την αποστολή της Εκκλησίας και θα υπερασπίζεται και θα προσέχει την Εκκλησία από τους εχθρούς της.

                Η συμμετοχή σου στην τοπική Εκκλησία, και η ενεργός και πρακτική σου δραστηριότητα στην ζωή της είναι βεβαίωση και απόδειξη της αποδοχής σου στον άγιο αυτό ζωτικό πνευματικό οργανισμό, που κάνει τον ένα με τον άλλο μέλη του Σώματος του Ιησού Χριστού.

  

Για τα ΘΕΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ 

            Κατ’ αρχήν ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ σε όλα αυτά που η Αγία Γραφή περιγράφει ως ΜΥΣΤΗΡΙΑ.  Η λέξη μυστήριο μέσα στην Καινή Διαθήκη βρίσκεται :

1)       Μάρκος δ΄: 11 «Και τους έλεγε (ο Χριστός) : ‘Σ’ εσάς έχει δοθεί το μυστήριο της Βασιλείας του Θεού. Αλλά σ’ εκείνους, τους έξω, με παραβολές τα πάντα γίνονται»

2)      Ρωμαίους ια΄: 25 «Γιατί δεν θέλω εσείς να αγνοείτε, αδελφοί, το μυστήριο τούτο, για να μη θεωρείτε τους εαυτούς σας φρόνιμους, ότι δηλαδή έχει γίνει πώρωση (τύφλωση)  μερικώς στο λαό Ισραήλ, μέχρις ότου εισέλθει (στη Βασιλεία) η πληρότητα των εθνικών.» 

3)       Ρωμαίους ις΄: 25 «Σ’ Αυτόν λοιπόν, που δύναται να σας στηρίξει… …σύμφωνα με την αποκάλυψη του μυστηρίου για το οποίο είχε τηρηθεί σιγή από χρόνους αιώνιους, αλλά που φανερώθηκε τώρα και με Γραφές προφητικές κατ’ εντολή του αιώνιου Θεού, για να υπακούσουν στην πίστη οι άνθρωποι, αφού (το μυστήριο) γνωρίστηκε σε όλα τα έθνη…»

4)      Α΄ Κορινθίους ιε΄: 51- 53 «Ιδού, μυστήριο σας λέω: όλοι δε θα κοιμηθούμε, όλοι όμως θα αλλάξουμε, σε μια στιγμή, σε ριπή οφθαλμού, κατά την έσχατη σάλπιγγα. Γιατί θα σαλπίσει και οι νεκροί θα εγερθούν (αναστηθούν) άφθαρτοι και εμείς θα αλλάξουμε. Γιατί πρέπει το φθαρτό τούτο να ντυθεί αφθαρσία και το θνητό τούτο να ντυθεί αθανασία.»

5)      Εφεσίους α΄: 9-10 «Και μας γνώρισε το μυστήριο του θελήματός Του σύμφωνα με την ευαρέσκειά Του που προαποφάσισε μέσα Του, για την οικονομία του πληρώματος των καιρών, ώστε να ανακεφαλαιώσει τα πάντα μέσα στο Χριστό, τα επουράνια και τα επίγεια μέσα σ’ Αυτόν.»

6)       Εφεσίους γ΄: 3-11 «Επειδή σύμφωνα με αποκάλυψη μου γνωρίστηκε το μυστήριο…του Χριστού…να είναι οι εθνικοί συγκληρονόμοι, σύσσωμοι και συμμέτοχοι της επαγγελίας στον Ιησού Χριστό διαμέσου του ευαγγελίου…»

7)      Εφεσίους ε΄: 32 «Το μυστήριο τούτο είναι μεγάλο΄ εγώ λοιπόν το λέω για το Χριστό και την Εκκλησία.»

8)      Κολοσσαείς α΄: 26 «…το μυστήριο που ήταν κρυμμένο από την αρχή των αιώνων…ο πλούτος της δόξας του μυστηρίου…που είναι ο Χριστός μέσα σας, η ελπίδα της δόξας.»

9)      Β΄ Θεσσαλονικείς β΄: 7 «Γιατί το μυστήριο της ανομίας ήδη ενεργείται…»

10)   Α΄ Τιμόθεου γ΄: 9 «…να κατέχουν το μυστήριο της πίστης με καθαρή συνείδηση.»

11)    Α΄ Τιμόθεου γ΄: 16 «Και ομολογουμένως το μυστήριο της ευσέβειας είναι μεγάλο…»

12)   Αποκάλυψη α΄: 20 «Το μυστήριο των επτά αστέρων που είδες πάνω στο δεξί Μου Χέρι και τις εφτά λυχνίες τις χρυσές.»

13)   Αποκάλυψη ιζ΄: 5, 7  «Και πάνω στο μέτωπό της ένα όνομα γραμμένο, ένα μυστήριο: ‘Βαβυλώνα η μεγάλη, η μητέρα των πόρνων και των βδελυγμάτων της γης’…»

Άγιο Μυστήριο, είναι ένα εξωτερικό, ορατό σημείο (πράξη) μιας εσωτερικής και πνευματικής χάριτος.

Πιστεύουμε ότι ο Ίδιος ο Κύριος Ιησούς διόρισε μόνο ΔΥΟ μυστήρια, ως πράξεις τελετουργικές, που πρέπει να εκτελούμε οι πιστοί – αναγεννημένοι και συνειδητοί Χριστιανοί:

Το Βάπτισμα μέσα στο νερό και ο Δείπνος του Κυρίου.

                Η Εκκλησία της Ρώμης (και τα άλλα δόγματα που ακολουθούν αυτή τη διδασκαλία), συνιστά ότι τα Μυστήρια είναι επτά. Άλλοι διδάσκουν ότι είναι τρία.

‘Μυστηριασμός’ είναι η διδασκαλία ότι, πράγματι, άνδρες και γυναίκες παίρνουν Θεία Χάρη κατά τη πράξη και τέλεση Θείων Μυστηρίων.

Αυτή όμως η ιδέα και διδασκαλία, είναι τελείως άγνωστη στο πνεύμα και στη διδασκαλία του Χριστιανισμού της Καινής Διαθήκης. Η διδασκαλία αυτή κάνει την εκκλησία και τον κλήρο της επιστάτες και διαχειριστές της Θείας Χάρης!

ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ στην ΙΕΡΟΣΥΝΗ  Ο Λ Ω Ν  ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ. Μελέτησε :

«Σ’ Αυτόν που μας αγαπά και μας έλυσε (ή έλουσε) από τις αμαρτίες μας με το Αίμα Του, και μας έκανε βασιλείς και ιερείς για το Θεό και Πατέρα Του, σ’ Αυτόν η δόξα και το κράτος στους αιώνες των αιώνων.»  (Αποκάλυψη α΄: 5, 6)

«Και τραγουδούν ωδή καινούργια λέγοντας: ‘Άξιος είσαι να λάβεις το βιβλίο και ν’ ανοίξεις τις σφραγίδες του, γιατί σφάχτηκες και αγόρασες για το Θεό με το Αίμα Σου ανθρώπους από κάθε φυλή και γλώσσα και έθνος και τους έκανες για το Θεό μας βασιλεία και ιερείς, και θα βασιλέψουν πάνω στη γη.» (Αποκάλυψη ε΄: 10)

1.             ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ.

                Είναι εντολή του Ιησού Χριστού:

«Πορευτείτε λοιπόν, και μαθητέψτε όλα τα έθνη, βαφτίζοντας αυτούς στο όνομα του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντας αυτούς να τηρούν όλα όσα σας έδωσα εντολή. Και ιδού, Εγώ είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες ως τη συντέλεια του αιώνα.» (Ματθαίος κη΄: 19-20)

«Πορευτείτε σε όλο τον κόσμο και κηρύξτε το ευαγγέλιο σε όλη την κτίση. Όποιος πιστέψει και βαφτιστεί θα σωθεί, όποιος όμως απιστήσει θα κατακριθεί.»

(Μάρκος ις΄: 15-16)

            Γινόταν από τους πρώτους Χριστιανούς:

«Αυτοί λοιπόν που αποδέχτηκαν το Λόγο του βαφτίστηκαν και προστέθηκαν την ημέρα εκείνη περίπου τρεις χιλιάδες ψυχές.» (Πράξεις β΄: 41)

«Όταν όμως πίστεψαν στο Φίλιππο που ευαγγέλιζε για τη Βασιλεία του Θεού και το όνομα του Ιησού Χριστού, βαφτίζονταν άντρες και γυναίκες.» (Πράξεις η΄: 12)

«Όταν το άκουσαν τότε, βαφτίστηκαν στο όνομα του Κυρίου Ιησού.» (Πράξεις ιθ΄: 5)

Το Βάπτισμα γινόταν στο όνομα του Ιησού Χριστού, σε αναγνώριση της κυριαρχίας Του, και σαν μαρτυρία αυτών που είναι μαθητές Του και Τον ακολουθούν.

Πιστεύουμε ότι ο τύπος του Βαπτίσματος δίνεται στο Ματθαίος κη΄: 19,

«…βαπτίζοντας αυτούς στο όνομα του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.»

                Το Βάπτισμα των νηπίων δεν το βρίσκουμε πουθενά μέσα στο Λόγο του Θεού – στην Αγία Γραφή – και είναι εφεύρεση μη Βιβλικής θεολογίας. Το Βάπτισμα των νηπίων είναι ‘καρπός’ του ‘Μυστηριασμού’.

                Το Βάπτισμα δεν βάζει κανένα στη Βασιλεία του Θεού. Η Αναγέννηση το κάνει αυτό:

«Σε όσους όμως Τον δέχθηκαν (τον Ιησού), σ’ αυτούς έδωσε εξουσία να γίνουν παιδιά του Θεού, σε όσους πιστεύουν στ’ όνομά Του…οι οποίοι από το Θεό γεννήθηκαν.» (Ιωάννης α΄: 12-13)

Το Βάπτισμα συμβολίζει την αναγνώριση με το Χριστό στο θάνατο, στην ταφή και στην ανάσταση.

«Ή αγνοείτε ότι όσοι βαφτιστήκαμε στο Χριστό Ιησού βαφτιστήκαμε στο θάνατό Του; Θαφτήκαμε λοιπόν μαζί Του, μέσω του βαφτίσματος στο θάνατό Του, ώστε , όπως ακριβώς αναστήθηκε ο Χριστός από τους νεκρούς, μέσω της δόξας του Πατέρα, έτσι κι εμείς να περπατήσουμε σε καινούργια ζωή.» (Ρωμαίους ς΄: 3-4)

                Το Βάπτισμα είναι μια δημόσια μαρτυρία ως προς τη Σωτήρια Πίστη.

«Όταν όμως πίστεψαν στο Φίλιππο που ευαγγέλιζε για τη Βασιλεία του Θεού και το όνομα του Ιησού Χριστού, βαφτίζονταν άντρες και γυναίκες.» (Πράξεις η΄: 12)

                Το Βάπτισμα συμβολίζει το ‘πλύσιμο’ της αναγέννησης.

«Σήκω, βαφτίσου και πλύσου από τις αμαρτίες σου, αφού επικαλεστείς το όνομά Του.» (Πράξεις κβ΄: 16)

Το Βάφτισμα μέσα στο νερό είναι ενδιαφέρον για τον ακόλουθο του Ιησού, για κάθε μαθητή Του, για κάθε Χριστιανό. Είναι σπουδαίο κι ενδιαφέρον σαν υπακοή στην εντολή που Αυτός, ο Ίδιος ο Ιησούς έδωσε.

                Με προσοχή πρέπει να διακριθεί από το Βάπτισμα μέσα στο Σώμα του Κυρίου – την Εκκλησία – με το Άγιο Πνεύμα.

«Και πράγματι, με ένα Πνεύμα εμείς όλοι σ’ ένα Σώμα (μέσα στην Εκκλησία) βαφτιστήκαμε…» (Α΄Κορινθίους ιβ΄: 13)

                Με προσοχή επίσης πρέπει να διακριθεί από το Βάφτισμα στο Άγιο Πνεύμα.

«…και γέμισαν όλοι Άγιο Πνεύμα.» (Πράξεις β΄: 4)

Το ‘ΕΝΑ ΒΑΦΤΙΣΜΑ’ στο Εφεσίους δ΄: 5 είναι αυτό, χωρίς το οποίο κανείς δεν είναι Χριστιανός. Είναι ακριβώς αυτό που μιλάει το Α΄ Κορινθίους ιβ΄: 13,

 «Και πράγματι, με ένα Πνεύμα εμείς όλοι σ’ ένα Σώμα (μέσα στην Εκκλησία) βαφτιστήκαμε…» (Α΄Κορινθίους ιβ΄: 13)

2.            Ο ΔΕΙΠΝΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

                Η εντολή της ανάμνησης του θανάτου του Κυρίου μας, μέσω της συμμετοχής του άρτου και του οίνου, δόθηκε από τον Ίδιο, τον Ιησού Χριστό:

«…Ο Ιησούς έλαβε άρτο και τον ευλόγησε, τον έκοψε με τα χέρια και, αφού τον έδωσε στους μαθητές Του, είπε: ‘Λάβετε, φάγετε, τούτο είναι το σώμα Μου’. Και αφού ευχαρίστησε το Θεό, τους το έδωσε λέγοντας: ‘Πιείτε απ’ αυτό όλοι, γιατί τούτο είναι το Αίμα Μου της Διαθήκης, που χύνεται χάρη πολλών για άφεση αμαρτιών. Και σας λέω: δεν θα πιω από τώρα από τούτο το γέννημα της αμπέλου ως την ημέρα εκείνη, όταν θα το πίνω μαζί σας καινούργιο μέσα στη Βασιλεία του Πατέρα Μου’.» (Ματθαίος κς΄: 26-29)

Επίσης διάβασε Μάρκος ιδ΄: 22-25, Λουκάς κβ΄: 14-20 και Α΄ Κορινθίους ια΄: 23-26

            Η ΜΕΤΟΥΣΙΩΣΗ είναι διδασκαλία της εκκλησίας της Ρώμης (που την ακολουθούν κι άλλα δόγματα όπως η ‘Ορθόδοξη Εκκλησία’) και υποστηρίζει ότι ο ‘άρτος’ και ο ‘οίνος’ κυριολεκτικά αλλάζουν και γίνονται το ‘Σώμα’ και το ‘Αίμα’ του Ιησού, κι αυτό όταν ‘αγιάζονται’ πάνω στην αγία τράπεζα. Κι έτσι με αυτόν τον τρόπο διδάσκουν την ‘ατέλειωτη και διαρκούσα θυσία του Ιησού Χριστού, μέσω της λειτουργίας.’ Και αυτό είναι η καρδιά του παπικού δόγματος, καθώς και όλων των άλλων δογμάτων που ακολουθούν τη διδασκαλία αυτή.

ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ:

«…Είμαστε αγιασμένοι μέσω της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού μια φορά για πάντα.»

(Εβραίους ι΄: 10)

«…Τώρα όμως έχει φανερωθεί ΜΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ στη συντέλεια των αιώνων.» (Εβραίους θ΄:26)

«Ο Οποίος (Ιησούς) δεν έχει ανάγκη…να προσφέρει θυσίες κάθε μέρα…

αυτό το έκανε ΜΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, όταν πρόσφερε τον εαυτό Του.» (Εβραίους ζ΄: 27)

Ο ‘οίνος’ σ υ μ β ο λ ί ζ ε ι το Αίμα του Χριστού.

Ο ‘άρτος’ σ υ μ β ο λ ί ζ ε ι το Σώμα του Χριστού.

Γίνεται σε ανάμνηση:

«Τούτο κάνετε στη δική Μου ανάμνηση.» (Α΄ Κορινθίους ια΄: 24)

Είναι μια διακήρυξη του έργου Του στο σταυρό:

«Γιατί κάθε φορά που τρώτε τον άρτο τούτο και πίνετε από το ποτήρι τούτο, καταγγέλλετε τον θάνατο του Κυρίου.»

 (Α΄ Κορινθίους ια΄: 26)

                Η συμμετοχή του ανθρώπου στο Δείπνο, δεν σώζει την ψυχή του, χωρίς προηγούμενη μετάνοια και εκζήτηση συγχώρεσης των αμαρτιών από τον Κύριο.

Δεν είναι ‘μέσον Χάριτος’, εκτός μόνο αν αυτός που λαμβάνει μέρος, ο μετέχων, τρέφει την ψυχή του με τη ζωντανή πίστη στο Χριστό, και τότε μπορεί να λάβει μέρος στο Δείπνο του Κυρίου.

Η δυσαρέσκεια και η κρίση του Θεού πέφτουν σ’ αυτόν που παίρνει μέρος δίχως ειλικρίνεια ή με υποκρισία στην άγια αυτή εντολή του Κυρίου.

Ο Χριστιανός που απλώνει το χέρι του να πάρει απ’ τα σύμβολα αυτά πρέπει εκείνη τη στιγμή να έχει ήδη εξετάσει τον εαυτό του. Αν το Άγιο Πνεύμα του θυμίσει κάποια γνωστή του αμαρτία πρέπει οπωσδήποτε να την εξομολογηθεί στον Ιησού και να ζητήσει άμεσα συγχώρεση, διαφορετικά δεν πρέπει να λάβει απ’ τον ‘άρτο’ και τον ‘οίνο’.

Επίσης αν κάποιος πιστός έχει βλάψει αδελφικό πρόσωπο θα πρέπει να ζητήσει τη συγχώρεσή του. Αν κάποιος έχει πικρία για κάποιον άλλον Χριστιανό ή άνθρωπο, θα πρέπει να τον συγχωρέσει, σύμφωνα με το Ματθαίος ς΄: 14-15,   όπως είναι η εντολή του Θεού:

«Ώστε όποιος τρώει τον άρτο και πίνει από το ποτήρι του Κυρίου ανάξια, ένοχος θα είναι στο σώμα και το αίμα του Κυρίου.

Ας δοκιμάζει λοιπόν ο άνθρωπος τον εαυτό του, κι έτσι από τον άρτο ας τρώει και από το ποτήρι ας πίνει.

Γιατί όποιος τρώει και πίνει [ανάξια], τρώει και πίνει καταδίκη για τον εαυτό του, αν δεν διακρίνει το σώμα [του Κυρίου].

Γι αυτό μεταξύ σας είναι πολλοί ασθενείς και άρρωστοι και κοιμούνται (πεθαίνουν) αρκετοί.»  (Α΄ Κορινθίους ια΄: 27- 30)

Ο Ποιμένας της Εκκλησίας, με βάση το Λόγο του Θεού σχετικά με την πνευματική και όχι μόνο ευθύνη που φέρει για τις ψυχές που του εμπιστεύεται ο Κύριος να φροντίζει, μπορεί, ή μάλλον θα πρέπει να μην επιτρέψει τη λήψη των συμβολικών στοιχείων του Δείπνου σε πρόσωπο ή πρόσωπα που δεν έχουν αναγέννηση, ή δεν περπατούν σωστά πνευματικά, ή δεν συμμορφώνονται με τα παραπάνω Λόγια – εντολές του Θεού, ακόμα και αν αυτά επιμένουν στη συμμετοχή τους. Κι αυτό, για να μην λάβει κατάκριση και καταδίκη για τον εαυτό του. 

                Είναι λάθος να απευθύνουμε το Ιωάννης ς΄:53-58 κατευθείαν στο Δείπνο του Κυρίου. Το Ιωάννης ς΄: 53 εξηγείται από το Ιωάννης ς΄: 35. (Διάβασε αυτά τα εδάφια)

Υπάρχει επίσης μια πιο βαθιά πνευματική έννοια του Δείπνου του Κυρίου, και αναφέρεται στο Α΄ Κορινθίους ι΄: 16-17

«Το ποτήρι της ευλογίας που ευλογούμε δεν είναι Κοινωνία του Αίματος του Χριστού; Τον άρτο που κόβουμε με τα χέρια δεν είναι Κοινωνία του Σώματος του Χριστού; Επειδή ένας είναι ο Άρτος και ένα Σώμα είμαστε οι πολλοί, γιατί όλοι από τον ένα Άρτο μετέχουμε.»

Στα εδάφια αυτά γίνεται έμφαση της οργανικής ενότητας της αόρατης Εκκλησίας Του.

                Ο ‘άρτος’ δεν αντιπροσωπεύει μόνο το φυσικό Σώμα του Χριστού, αλλά και την ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ…….. της Οποίας είμαστε μέλη της.

Στη διάρκεια του Δείπνου προσφέρεται από τον Ποιμένα της Εκκλησίας ή / και από βοηθούς του Πρεσβύτερους, στα κοινωνά μέλη της, άρτος άζυμος και μικρό ποτήρι που περιέχει οίνο. Είναι καλό να τελείται την Κυριακή ημέρα, σε τακτά χρονικά διαστήματα που καθορίζονται από την Εκκλησία, πάντως τουλάχιστο μια φορά κάθε μήνα. Η τοπική Εκκλησία του Θεού έχει αποφασίσει και τελεί το Δείπνο του Κυρίου εδώ και πολλά χρόνια, την πρώτη Κυριακή του κάθε μήνα.

Για το ΓΑΜΟ και την ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

                Ο γάμος είναι ο πρώτος θεσμός που έφτιαξε ο Θεός αμέσως μετά τη δημιουργία του ανθρώπου. Πριν ακόμα υπάρξουν οι γλώσσες, τα έθνη, οι θρησκείες, οι πολιτισμοί, η φιλοσοφία, τα πολιτικά κόμματα,  ο Ίδιος ο Θεός έφτιαξε το γάμο:

«Και είπε Κύριος ο Θεός, ‘Δεν είναι καλό να είναι ο άνθρωπος μόνος΄ θέλω κάμει βοηθό όμοιο με αυτόν’.»

«Και είπε ο Αδάμ (για την Εύα που μόλις είχε δημιουργήσει από την πλευρά του ο Θεός) Τούτο είναι τώρα οστούν εκ των οστέων μου, και σαρξ εκ της σαρκός μου. Αύτη θέλει ονομασθή ανδρίς, διότι εκ του ανδρός αύτη ελήφθη. Δια τούτο θέλει αφήσει ο άνθρωπος τον πατέρα αυτού και τη μητέρα αυτού, και θέλει προσκολληθή εις την γυναίκα αυτού΄ και θέλουσιν είσθαι εις σάρκα μίαν.» (Γένεση β΄: 23-24)  Αυτό είναι γάμος. Η συνένωση ενός άντρα και μίας γυναίκας. 

Είναι υπόθεση προσωπική, ανάμεσα σε έναν άντρα και μία γυναίκα για την οποία μόνο οι ενδιαφερόμενοι έχουν το λόγο. Για να είναι νόμιμος, απαιτείται να δημοσιευτεί στον ημερήσιο τύπο, σύμφωνα με τις διατάξεις της πολιτείας, και να περιβληθεί με ιεροτελεστία.

Οι Χριστιανοί θα πρέπει να συνάπτουν γάμο θεμελιωμένο πάνω σε πνευματικά θεμέλια, και κυρίως πάνω στο Βράχο των αιώνων τον Κύριο Ιησού Χριστό – στον άγιο κι αιώνιο Λόγο Του - και πάνω στην πρόνοια και αγάπη του Παντοδύναμου Θεού, ο Οποίος είναι και Αυτός που μπορεί να τον οικοδομήσει:

«ΕΑΝ ο Κύριος δεν οικοδομήσει οίκον, εις μάτην κοπιάζουσι οι οικοδομούντες αυτόν.» (Ψαλμός ρκζ: 1,  διάβασε και Παροιμίες λα΄: 10 – 28)

                Τον πρώτο λόγο πρέπει να έχουν οι αμέσως ενδιαφερόμενοι, οι οποίοι πρέπει να έχουν ακραιφνή πίστη Θεού, και να είναι εφοδιασμένοι με ψυχικές και πνευματικές αρετές, έτσι ώστε να υπάρχει αρμονία και κατανόηση σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους.   (Β΄ Κορινθίους ς΄: 14)

                Ο γάμος είναι ευλογημένος δεσμός, χρήσιμος κι απαραίτητος για την πνευματική ολοκλήρωση του Χριστιανού και την αποτελεσματική εκπλήρωση του ύψιστου σκοπού του που είναι να γνωρίζει, να λατρεύει και να υπηρετεί τον Αληθινό και Ζωντανό Κύριο και Θεό. Εκτός αν υπάρχει προσωπική κλήση και αποκάλυψη να μείνει χωρίς να παντρευτεί, για το σκοπό της ευρύτερης χρησιμοποίησής του από τον Κύριο. (Διάβασε Α΄ Κορινθίους ζ΄: 1 και 7)

             Οι σύζυγοι είναι ισότιμοι (Α΄ Κορινθίους ια΄: 11-12), διαφέρουν όμως στα εξής σημεία:

 Ο άντρας είναι κεφαλή της γυναίκας (Α΄ Κορινθίους ια΄: 3) και αρχηγός της οικογένειας. Οφείλει να αφήσει τον πατέρα του και τη μητέρα του (Εφεσίους δ΄: 33 και ε΄: 25), και να εκτρέφει και περιθάλπει τη γυναίκα του (Εφεσίους ε΄: 29).

Η γυναίκα πρέπει να σέβεται τον άντρα (Εφεσίους ε΄: 33), να υποτάσσεται σ’ αυτόν με φόβο Θεού (Εφεσίους ε΄: 21-22), να διατρέφει τα παιδιά της, να είναι γλυκιά (Α΄ Πέτρου γ΄: 1-7), να ντύνεται ευπρεπώς (Α΄ Τιμόθεου β΄: 9-10), να προσεύχεται γι αυτήν και την οικογένειά της ως ισότιμος βοηθός του.

Η γυναίκα έχει υποχρέωση να μην πιάνει συζητήσεις που χαλούν την ησυχία στην Εκκλησία (Α΄ Κορινθίους ιδ΄:34), να ρωτά τον άντρα της στο σπίτι τους για τα θέματα τα οποία χρειάζεται απάντηση, και να μην αυθεντεύει πάνω του.

Μέσα στην εκκλησία η γυναίκα μπορεί να διακονεί, να προσεύχεται, να προφητεύει, να μιλάει άγνωστες γλώσσες – αν είναι βαπτισμένη στο Άγιο Πνεύμα, όπως καθορίζει το Α΄ Κορινθίους ιδ΄ κεφάλαιο – να διδάσκει το Λόγο του Θεού, να είναι δασκάλα στο Κυριακό σχολείο (στα παιδιά ή στη νεολαία), να δίνει την ομολογία της, να ψάλλει προς δόξα Θεού, ακόμα και να ηγείται της υμνωδίας και λατρείας της εκκλησίας, αν έχει τέτοια κλήση φανερή απ’ το Θεό. Η Εκκλησία του Θεού ΗΠΑ χειροτονεί γυναίκες συζύγων Πρεσβυτέρων ως Πρεσβυτέρες εκείνες που το επιθυμούν. Επίσης χειροτονεί γυναίκες ως Ποιμένες, όχι όμως ως επισκόπους.

                Αν πιστή γυναίκα επιθυμεί να απασχοληθεί στον ευαγγελισμό ψυχών, έχει την άδεια να εκτελέσει αυτήν την επιθυμία της.

               

               Το Διαζύγιο για τους πιστούς είναι λέξη χωρίς περιεχόμενο. Οι πιστοί σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται να χωρίσουν, κι αυτό γιατί ο γάμος τους εξυπακούεται ότι έχει θεμελιωθεί πάνω σε θεία βάση. Μόνος λόγος κατά παραχώρηση (Ματθαίος ε΄: 3) είναι η περίπτωση πορνείας ενός εκ των δύο συζύγων, όμως στην περίπτωση αυτή το μέρος που θέλει να χωρίσει αναλαμβάνει εξολοκλήρου την ευθύνη της περαιτέρω αντιμετώπισης του θέματος.

Πάντως κάθε περίπτωση ενδεχόμενου χωρισμού αναγεννημένου ζευγαριού θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ξεχωριστά με την απαραίτητη χάρη, αγάπη, σοφία και φρόνηση μέσα στα όρια του Λόγου του Θεού.

                Αν πιστό πρόσωπο αναγεννήθηκε μετά το γάμο του και το συζυγικό του πρόσωπο εξακολουθεί να παραμένει σε κατάσταση απιστίας (δεν έχει αναγέννηση), είναι καλό και πρέπει το πιστό πρόσωπο να μην εγκαταλείπει τη συζυγική στέγη, εφόσον το μη πιστό πρόσωπο συγκατανεύει να συνοικεί μαζί του (Α΄ Κορινθίους ζ΄: 12-13) Μέσα από τη συγκατοίκηση αυτή, το άπιστο συζυγικό πρόσωπο, δέχεται μερίδα αγιασμού από το πιστό πρόσωπο, ενώ παράλληλα – αν υπάρχουν παιδιά – και αυτά μπορούν να παραμένουν σε καθαρότητα καρδιάς και αγιασμό, εξαιτίας (μέσω) των προσευχών του πιστού γονιού. (Α΄ Κορινθίους ζ΄: 14) Επίσης η καλή και άγια ζωή του πιστού προσώπου γίνεται αιτία να συντελεστεί και η σωτηρία του άπιστου. (Α΄ Κορινθίους ζ΄: 16)

                Το θέμα της τεκνοποιΐας είναι προσωπική υπόθεση των συζύγων. Είναι καλό όμως, γιατί ο Θεός το θέλει, να μην αποφεύγεται η τεκνογονία, γιατί οι σύζυγοι στερούνται μεγάλης ευλογίας, κυρίως οι γυναίκες, οι οποίες ξεφεύγουν έτσι από τον προορισμό τους.

                Ο γάμος, εφόσον και οι δύο μελλόνυμφοι ανήκουν στην ίδια τοπική Εκκλησία, τελείται στον Ευκτήριο Οίκο της, ή σε άλλο Ευκτήριο Οίκο άλλης της ίδιας Χριστιανικής Ομολογίας, πάντοτε από τον υπεύθυνο Ποιμένα της Εκκλησίας στην οποία ανήκουν οι μελλόνυμφοι.

Γάμος που τελέσθηκε κατά την επιθυμία των νεόνυμφων σε Ευκτήριο Οίκο διαφορετικής Ομολογίας Πίστης από τον Ποιμένα της, δεν μπορεί να συμπεριληφθεί, δηλαδή να καταγραφτεί στο Βιβλίο Γάμων της Εκκλησίας.

              Σε περίπτωση που η Εκκλησία είναι οικονομικά εύρωστη, μπορεί να αναλάβει αυτή, μετά από σχετική έγκριση του Ποιμένα ή / και του Πρεσβυτερίου, όλα ή μέρος από τα έξοδα του γάμου απόρων μελών της.

Για τους ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ

                Το Σύμβολο της Πίστης, αναφέρει το Δεύτερο Ερχομό του Κυρίου:

«Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης, κρίναι ζώντας και νεκρούς… Προσδοκώ ανάσταση νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος.»

               

                ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ, είναι η αποκάλυψη του Θεού, μέσα στην Αγία Γραφή – και μόνο – σχετικά με τα γεγονότα που θα λάβουν χώρα ‘προς το τέλος’ και κατά το ‘τέλος’ της εκκλησιαστικής περιόδου. Αναφέρεται στους Εβραίους, στους Εθνικούς και στην Εκκλησία.

                ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ :

Το Βιβλίο της Αποκάλυψης κεφάλαια β΄ και γ΄ εικονίζει την παρούσα εκκλησιαστική περίοδο. Το κεφάλαιο δ΄ δείχνει την Εκκλησία στον ουρανό.

Τα κεφάλαια δ΄ μέχρι το ιθ΄, απεικονίζουν την επτάχρονη βασιλεία του αντίχριστου. Το κεφάλαιο ιθ΄ δείχνει την επιστροφή του Ιησού Χριστού μαζί με τους αγίους Του, για να κρίνει τα έθνη, να δεσμεύσει το Σατανά και να βασιλεύσει για 1000 χρόνια (κ΄: 4-6). Μετά απ’ αυτά το ‘λύσιμο’ του Σατανά για ‘ολίγον καιρόν’, η μάχη της Μεγάλης Ημέρας του Θεού, η Κρίση του Λευκού Θρόνου και…. Καινούργιοι ουρανοί και καινούργια γη (κεφάλαιο κα΄, κβ΄).

                ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ότι το β΄ κεφάλαιο του βιβλίου του Δανιήλ, περιγράφει την ιστορία του κόσμου, μέχρι την εποχή που θα βασιλεύσει ο Χριστός (Διάβασε Δανιήλ β΄: 44-45). Τα ‘Δέκα Δάχτυλα’ του αγάλματος του Ναβουχοδονόσορα συμβολίζουν τα δέκα βασίλεια της Αποκάλυψης ιζ΄ : 12. Αυτή η ομοσπονδία των εσχάτων καιρών, πιστεύουμε ότι είναι μια αναβίωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, πιθανόν να προέλθει μέσα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ή μια καινούργια συμμαχία 10 κρατών στην επικράτειά της π.χ χωρών της Μεσογείου, ή ίσως η συμμαχία των G8 πιο δυνατών οικονομικά χωρών της γης, η οποία βέβαια θα πρέπει να γίνει G10.

                ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ότι ο Δεύτερος Ερχομός του Κυρίου Ιησού Χριστού – που αναφέρεται περισσότερο από 300 φορές στην Καινή Διαθήκη – θα γίνει σε δύο φάσεις:

Α.  Η μυστική αρπαγή των κοιμισμένων (πεθαμένων) και ζώντων αγίων στον αέρα, όπως περιγράφει ξεκάθαρα η Αγία Γραφή :

«Γιατί ο Ίδιος ο Κύριος θα κατεβεί από τον ουρανό με πρόσταγμα, με φωνή αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού, και οι νεκροί στο Χριστό θα αναστηθούν πρώτα. Έπειτα εμείς οι ζωντανοί, που θ’ απομένουμε, μαζί μ’ αυτούς θ’ αρπαχτούμε μέσα σε νεφέλες για συνάντηση του Κυρίου στον αέρα. Και έτσι πάντοτε θα είμαστε μαζί με τον Κύριο.»

 (Α΄ Θεσσαλονικείς δ΄: 16,17)

Αυτή είναι η επιστροφή του Γαμπρού (Χριστού) για τη νύφη Του (την Εκκλησία).

               

Αυτή είναι η Ευλογημένη Ελπίδα της Εκκλησίας.

«…Περιμένοντας τη μακάρια (ευλογημένη) Ελπίδα και την επιφάνεια της δόξας του μεγάλου Θεού και σωτήρα μας Ιησού Χριστού…» (Τίτος β΄: 13), η οποία θα μπορούσε να συμβεί  ο π ο ι α δ ή π ο τ ε  στιγμή, είτε στην αρχή της επταετούς Μ. Θλίψης, είτε στην μέση της, είτε στο τέλος της....και πάντως σίγουρα ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΧΙΛΙΕΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΗ ΓΗ!

Β.  Η δημόσια αποκάλυψη του Χριστού μαζί με τους αγίους Του:

«…Ιδού, ήρθε ο Κύριος με τις άγιες μυριάδες Του…» (Ιούδας 14)

«…Ιδού, ίππος λευκός και Αυτός που κάθεται πάνω του καλείται ‘Πιστός και Αληθινός’, και με δικαιοσύνη κρίνει και πολεμά.» (Αποκάλυψη ιθ΄: 11)

«Θέλουσιν επιβλέψει προς Εμέ, τον Οποίον εξεκέντησαν.» (Ζαχαρίας ιβ΄: 10)

«Και οι πόδες Αυτού θέλουσι σταθή κατά την ημέρα εκείνην επί του όρους των ελαιών.» (Ζαχαρίας ιδ΄: 4)

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός θα αναλάβει τη Βασιλεία και τη Διακυβέρνηση του κόσμου για 1000 χρόνια… Μ Α Κ Α Ρ Ι Ο Τ Η Τ Α Σ.

ΟΙ ΚΡΙΣΕΙΣ :

Το Βήμα του Χριστού (διάβασε Ρωμαίους ιδ΄: 10 και Β΄ Κορινθίους ε΄: 10) είναι για τους Χριστιανούς και θα λάβει χώρα μετά την Αρπαγή της Εκκλησίας, προς απόφαση και προσδιορισμό  της αμοιβής (Στεφάνια – Βραβεία που θα δώσει ο Κύριος στους Χριστιανούς, ανάλογα με το πώς έζησαν γι Αυτόν στην επίγεια ζωή τους) και της θέσης μας στην ερχόμενη Βασιλεία του Κυρίου (διάβασε Α΄ Κορινθίους γ΄: 11-15)

«Άρα, λοιπόν, καθένας μας θα δώσει λόγο στο Θεό για τον εαυτό του.» (Ρωμαίους ιδ΄: 12)

Η Κρίση του Μεγάλου Λευκού Θρόνου, ακολουθεί την περίοδο της Χιλιετηρίδας, και συμπεριλαμβάνει όλους, όσους δεν έλαβαν μέρος στην πρώτη ανάσταση – Αρπαγή – (διάβασε Αποκάλυψη κ΄: 6, 11-15)

ΟΙ ΜΑΧΕΣ :

                Αρμαγεδδών : (Διάβασε Αποκάλυψη ις΄: 16 και ιθ΄: 19). Λαβαίνει χώρα στο τέλος της επταετούς βασιλείας του αντίχριστου, της Μεγάλης Θλίψης.

                Γωγ και Μαγώγ: (Διάβασε Ιεζεκιήλ  λη΄ και λθ΄) Θα μπορούσε να λάβει μέρος οποιαδήποτε στιγμή, όμως το πιο πιθανό είναι να συνδέονται οι μάχες εναντίον του Γωγ και Μαγώγ με αυτήν του Αρμαγεδδώνα.

                Μεγάλη Ημέρα του Θεού: (Διάβασε Αποκάλυψη κ΄: 8-10)

Λαβαίνει χώρα στο τέλος της Χιλιετηρίδας.

                ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ:

                Ο Θεός ξαναμαζεύει το λαό Του (Ισραήλ) στη γη τους.

«Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός. Ιδού, Εγώ θέλω λάβει τους υιούς Ισραήλ εκ μέσου των εθνών, όπου υπήγον, και θέλω συνάξει αυτούς πανταχόθεν, και φέρει αυτούς εις την γην αυτών.» (Ιεζεκιήλ λζ΄: 21)

                Το ‘σπασμένο κλαδί’ θα μπολιαστεί πάλι.

«Αλλά κι εκείνοι, αν δεν επιμένουν στην απιστία, θα μπολιαστούν΄ γιατί είναι δυνατός ο Θεός πάλι να τους μπολιάσει…….Κι έτσι όλος ο λαός Ισραήλ θα σωθεί, καθώς είναι γραμμένο…» (Ρωμαίους ια΄: 23, 26)

                ΟΥΡΑΝΟΣ και ΚΟΛΑΣΗ:

                Και τα δύο είναι αιώνια…..Όπως υπάρχει μια ατέλειωτη χαρά για τους Λυτρωμένους, έτσι υπάρχει κόλαση γι αυτούς που απορρίπτουν τη Χάρη Του.

Πουθενά στην Αγία Γραφή δεν αναφέρεται ότι υπάρχει ‘δεύτερη ευκαιρία’, ή ότι θα αλλάξουν τα γραμμένα μέσα σε Αυτήν.

                ΑΙΩΝΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ …..ΑΙΩΝΕΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ….

               

                Το τελικό και ατελείωτο Βασίλειο του Θεού:

«Ο Χριστός είναι η απαρχή, έπειτα όσοι είναι του Χριστού κατά την παρουσία Του, έπειτα το τέλος, όταν παραδίνει τη Βασιλεία στο Θεό και Πατέρα, όταν καταργήσει κάθε αρχή και κάθε εξουσία και δύναμη. Γιατί πρέπει Αυτός να βασιλεύει μέχρις ότου θέσει όλους τους εχθρούς κάτω από τα πόδια του. …..

Και όταν υποταχτούν σ’ Αυτόν τα πάντα, τότε και ο Ίδιος θα υποταχτεί σ’  Αυτόν που Του υπόταξε τα πάντα, για να είναι ο Θεός τα πάντα σε όλους.»

(Α΄ Κορινθίους ιε΄: 23-28)