Η ΤΙΜΗ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΑΝΑΓΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Στον έλεγχο αυτό του Κυρίου κατά των Φαρισαίων οφείλουμε να σκύψουμε από πάνω καλά, γιατί αποβλέπει στο λαό του Θεού σε όλες τις εποχές και τους χρόνους. Ο λαός που πιστεύει στον Θεό και είναι βαπτισμένος στο Όνομά Του έχει καθήκον να εγγίζει και να πλησιάζει τον Θεό όχι με τη γλώσσα, αλλά με την καρδιά. Ο Θεός ζητά από τον άνθρωπο την καρδιά, την αφοσίωση και ολοσχερή υπακοή. Οι Ιουδαίοι όμως έδιναν μεν στον Θεό τα χείλη και τις λέξεις, την αγάπη όμως και υπακοή στα εντάλματα των ανθρώπων. Όταν το θέλημα του Θεού γίνεται θέλημα της ψυχής μας, τότε η καρδιά είναι σε ενότητα με τον Θεό, μεταξύ, δηλαδή, σ’ εμάς και στον Θεό δεν υπάρχει χάσμα, αλλά ενότητα. Αλλά όταν στην καρδιά εισέλθει θέλημα αντίθετο τού θελήματος του Θεού, αυτό γίνεται φραγμός και πέφτουμε από τον Θεό. Η θέληση του Θεού είναι όχι μόνο ανώτατη από όλες, αλλά και η αγαθότατη, που δεν θέλει κανένα κακό. Συνεπώς, οι άνθρωποι οφείλουν να έχουν μέτρο και κανόνα της θέλησής τους τη θέληση του Θεού, ώστε και με τον Θεό και με τους άλλους να είναι ενωμένοι. Αντιθέτως δε, θα έρχονται πάντοτε σε σύγκρουση και με τον Θεό και με τους ανθρώπους και θα καταστραφούν.

Η εντολή «Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου» είναι μέσον με το οποίο επιβάλλεται σ’ εμάς ο σεβασμός του Θεού, ο Οποίος είναι αληθινός Πατέρας όλων μας. Τα παιδιά υποχρεούνται να σέβονται και να τιμούν τον πατέρα και τη μητέρα, από τους οποίους έλαβαν τη ζωή, και όταν έτσι εθιστούν μαθαίνουν να έχουν καθήκον να σέβονται και τον ουράνιο Πατέρα, στον Οποίο όλοι οφείλουμε την ύπαρξη και ζωή, γιατί όλες οι ευεργεσίες από τους γονείς μας προέρχονται από τον Θεό. Συνεπώς, από το καθήκον μας στους γονείς μας αναγόμαστε στο καθήκον προς τον Θεό. Τα δε παιδιά που βρίζουν εκείνους, από τους οποίους έλαβαν τη ζωή, είναι ανάξια της ζωής και πρέπει να τους αφαιρεθεί το δώρο αυτό. Γι’ αυτό και ο θείος νόμος αποφαίνεται, «ο ατιμάζων πατέρα αυτού ή μητέρα θανάτω τελευτάτω – αυτός που ατιμάζει τον πατέρα του ή την μητέρα οπωσδήποτε θα θανατωθεί» (Έξοδος 21:16). Σε ρωτώ – όταν κακολογούμε τον Θεό και Πατέρα μας, είτε με τα λόγια είτε με τα έργα, δεν είμαστε άξιοι θανάτου; Ναι, και μάλιστα θάνατο αιώνιο και φρικαλέο.
Το ζήτημα περί της τιμής των γονέων ενδιαφέρει όλους και συντελεί τα μέγιστα στην ευταξία [καλή τάξη] και πρόοδο της κοινωνίας. Γιατί κάθε σπίτι είναι ένα μέλος της κοινωνίας, και όταν στα σπίτια υπάρχει αγάπη και αρμονία μεταξύ γονέων και τέκνων, τότε όλη η κοινωνία είναι σε ευταξία, όπου όμως οι οικιακοί δεσμοί παραλύουν, εκεί άφευκτα [αναπόφευκτα] είναι παραλυμένοι και οι κοινωνικοί. Γι’ αυτό και οι νομοθέτες των αρχαίων εθνών φωτιζόμενοι από τον ορθό λόγο έδιναν μεγάλα δικαιώματα στους γονείς προς τα παιδιά τους, τα οποία απέναντι στους γονείς έτρεμαν περισσότερο, παρά απέναντι στους νόμους της πολιτείας. Και τέτοιος ήταν κατεξοχήν ο Ρωμαϊκός νόμος, ο οποίος υπήρξε η βάση του μεγαλείου της Ρώμης. 

Οι Δέκα Εντολές, τις οποίες ο Θεός έδωσε στον Μωυσή στις πλάκες, ήταν εγγεγραμμένες και στη φύση του ανθρώπου, και από το φυσικό αυτό νόμο φωτιζόμενα τα έθνη, όπως λέει ο Παύλος, νομοθέτησαν το σεβασμό των τέκνων προς τους γονείς, και θεωρούσαν μεγάλη κακοήθεια την ασέβεια των παιδιών προς τους γονείς. Αυτή λοιπόν την κακοήθεια, την ανατρεπτική των βάσεων της κοινωνίας, δίδασκαν οι Φαρισαίοι στα παιδιά, συμβουλεύοντας αυτά να αποκρούουν τα δικαιώματα των γονέων, λέγοντας: “Το δικαίωμα αυτό, ω πατέρα, που ζητάς, το έχω τάξιμο στον Θεό”. Το καθήκον του σεβασμού στους γονείς είναι αχώριστο από το καθήκον του σεβασμού στον Θεό. Γι’ αυτό οι διδάσκαλοι που διδάσκουν τα παιδιά να μην σέβονται τους γονείς είναι ασεβέστατοι προς τον Θεό, και τανάπαλιν [το αντίθετο] οι γονείς ή οι διδάσκαλοι που διδάσκουν τα παιδιά να μην σέβονται τον Θεό, αποβάλουν το δικαίωμα του σεβασμού εκ μέρους των παιδιών. Και αυτό το βλέπουμε στη σημερινή κοινωνία. Τα παιδιά ούτε τους γονείς σέβονται, όσο πρέπει, ούτε τους διδασκάλους. Γιατί; Γιατί δεν διδάχτηκαν να σέβονται τον Θεό.

Απόστολος Μακράκης