«Δια τούτο λέγω υμίν• Πάσα αμαρτία και βλασφημία αφεθήσεται τοις ανθρώποις, η δε του Πνεύματος βλασφημία ούκ αφεθήσεται. Και ός αν είπη λόγον κατά του Υιού του ανθρώπου, αφεθήσεται αυτώ• ός δ’ αν είπη κατά του Πνεύματος του Αγίου, ούκ αφεθήσεται αυτώ εν τούτω τω αιώνι, ούτε εν τω μέλλοντι – Γι’ αυτό σας λέω, κάθε αμαρτία και βλαστήμια θα αφεθεί [συγχωρεθεί] στους ανθρώπους, αλλά η βλαστήμια στο Πνεύμα δεν θα αφεθεί [συγχωρεθεί]. Και σ’ όποιον πει λόγια κατά του Υιού του ανθρώπου, θα αφεθεί [συγχωρεθεί] σ’ αυτόν• σ’ όποιον όμως πει κατά του Πνεύματος του Αγίου, δεν θα αφεθεί [συγχωρεθεί] σ’ αυτόν σε τούτον τον αιώνα ούτε στο μελλοντικό» (Ματθαίος 12:31-32).
«Ούκ αφεθήσεται αυτώ εν τούτω τω αιώνι, ούτε εν τω μέλλοντι – Δεν θα αφεθεί [συγχωρεθεί] σ’ αυτόν σε τούτον τον αιώνα ούτε στο μελλοντικό».
Αφού ο Κύριος απέκρουσε με αυτά που είπε παραπάνω τη συκοφαντία και τη διαβολή, τώρα παίρνει τη θέση του κατήγορου και χαρακτηρίζει ποιοι είναι εκείνοι, από τους οποίους εξήλθε ο βλάσφημος λόγος. Τους χαρακτηρίζει ως βλάσφημους όχι σύμφωνα με τους ανθρώπους, αλλά σύμφωνα με τον Θεό, το αμάρτημα δε τούτο είναι τέτοιας φύσης, ώστε ουδέποτε μπορούν να λάβουν συγχώρεση, ούτε στον παρόντα αιώνα ούτε στο μελλοντικό. Θα ρωτήσουμε λοιπόν, γιατί ο Κύριος χαρακτηρίζει το λόγο των Φαρισαίων ως αμάρτημα κατά του Αγίου Πνεύματος; Γιατί έλεγαν ότι το Πνεύμα της Δυνάμεως, μέσω του Οποίου ο Χριστός εδίωκε τα δαιμόνια, ήταν του Βεελζεβούλ, ότι, δηλαδή, το Πνεύμα το Άγιο είναι πνεύμα ακάθαρτο, και λέγοντας αυτά, δεν προσέβαλλαν την ανθρώπινη φύση και αρετή του Χριστού, αλλά το Ίδιο το Άγιο Πνεύμα, το Οποίο μέσω του Χριστού ενεργούσε την απέλαση των δαιμόνων. Και ρητά αυτό λέει ο Ευαγγελιστής Μάρκος, ότι, δηλαδή, οι Φαρισαίοι έλεγαν ότι ο Χριστός έχει πνεύμα ακάθαρτο. Ώστε, βλασφημούσαν όχι κατά της ανθρωπότητας, αλλά κατά της Θεότητας. Αλλά ελάτε να εξετάσουμε πλατύτερα τους λόγους αυτούς του Χριστού από θρησκευτική και θεολογική άποψη.
Ρωτάμε – γιατί αυτός που βλασφημεί κατά του Υιού του ανθρώπου συγχωρείται, ο δε κατά του Αγίου Πνεύματος δεν συγχωρείται; Κατεβάζει άραγε ο Χριστός με τα λόγια αυτά τον Εαυτό Του και τον ονομάζει κατώτερο του Πνεύματος, όπως φλυαρούσαν οι άφρονες που έλεγαν τον Χριστό απλό άνθρωπο, που ενεργεί μέσω του Αγίου Πνεύματος όπως και οι Προφήτες; Ο Χριστός λέγεται [αποκαλείται] Υιός του Θεού και Υιός του ανθρώπου• και Υιός μεν του Θεού είναι από αιώνος αΐδια, Υιός δε του Ανθρώπου έγινε μέσα στο χρόνο. Εδώ λοιπόν ο Χριστός κρίνει αμάρτημα που συγχωρείται όχι το αναφερόμενο στον Υιό του Θεού, αλλά στον Υιό του ανθρώπου, δηλαδή, στην ανθρώπινη θέληση και φύση Του. Γιατί δεν είπε “όποιος αν βλασφημήσει κατά του Υιού του Θεού θα συγχωρεθεί”, αλλά είπε, “όποιος αν βλασφημήσει κατά του Υιού του ανθρώπου”. Γιατί ο άνθρωπος που δεν γνωρίζει ότι ο Χριστός είναι και Θεός και βλασφημεί εναντίον Του, απευθύνει τις ύβρεις του σαν σε άνθρωπο• αυτός όμως που έχει λάβει επίγνωση ότι ο Χριστός είναι και Θεός, και βλασφημεί εναντίον Του, αυτός βλασφημεί κατά του Αγίου Πνεύματος και δεν συγχωρείται σ’ αυτόν η βλασφημία. Οι Φαρισαίοι στους οποίους αναφέρεται, δεν απέδωσαν κακία στον άνθρωπο Χριστό, αλλά στο Πνεύμα του Θεού που ενοικεί σ’ Αυτόν. Γιατί γνώριζαν ότι τα θαύματα δεν ενεργούνται από ανθρώπινη, αλλά από θεία δύναμη. Συνεπώς, λέγοντας ότι ο Χριστός έχει πνεύμα ακάθαρτο και ότι μέσω αυτού εκβάλλει τα δαιμόνια, βλαστήμησαν κατά του Αγίου Πνεύματος. Ιδού λοιπόν ο λόγος για τον οποίο αυτή η βλασφημία δεν έχει άφεση [συγχώρεση].
Και ο άνθρωπος που έχει το Πνεύμα του Θεού μπορεί πολλές φορές να αμαρτάνει. Αλλά δεν αμαρτάνει το Πνεύμα, αλλά αυτός. Γιατί το Πνεύμα το Άγιο φωτίζει μόνο και προτρέπει, αλλά δεν παραβιάζει την ελεύθερη θέληση του ανθρώπου. Παράδειγμα έχουμε τον Ανανία και τη Σαπφείρα, οι οποίοι ως Χριστιανοί έλαβαν το Πνεύμα το Άγιο όπως ακριβώς και όλοι οι άλλοι πρώτοι Χριστιανοί. Αλλά όταν ρωτήθηκαν από τον Πέτρο αποκρίθηκαν άλλα παρά όσα το Πνεύμα το Άγιο μαρτυρούσε. Γιατί το μεν Πνεύμα ενδόμυχα μαρτυρούσε το αληθές, η δε θέλησή τους μαρτυρούσε το ψεύδος.[1] Οπότε, αν κάποιος αποκαλούσε αυτούς ψεύτες, δεν αμάρτανε, γιατί δεν προσέβαλλε το Πνεύμα το Άγιο που ήταν μέσα τους, αλλά τα πρόσωπα που μιλούσαν από μόνοι τους. Εάν όμως, κατά την ώρα που μιλούσε καθ’ υπαγόρευση του Αγίου Πνεύματος, ο πνευματέμφορος [γεμάτος από Πνεύμα] Προφήτης Ησαΐας, έλεγε κάποιος σ’ αυτόν, “ψευδή είναι αυτά που μιλούνται από εσένα”, η βλασφημία αυτή αποδίδετε στο Άγιο Πνεύμα. Αυτή λοιπόν τη διάκριση κάνει εδώ ο Χριστός. Δηλαδή λέει: “Όποιος αποδίδει ύβρη στην ελεύθερη θέλησή Μου ως ανθρώπου, και Με αποκαλεί, για παράδειγμα, φιλόδοξο, εγωιστή, κακό κλπ., αυτός βλασφημεί κατά του Χριστού ανθρώπου, και αυτές οι βλασφημίες έχουν άφεση [συγχώρεση]. Αλλά αυτός που βλασφημά κατά του Θεού Λόγου-[Χριστού] και του Αγίου Πνεύματος, που είναι αχώριστο από Αυτόν, όπως οι Φαρισαίοι, αυτός είναι ασυγχώρητος, γιατί το Πνεύμα το Άγιο το αμίαντο, το αμόλυντο, το αποκαλεί πονηρό και ακάθαρτο”.
Από τα ανωτέρω λόγια του Χριστού, διακρίνονται αμαρτήματα αφέσιμα [που συγχωρούνται], και ότι υπάρχουν και αμαρτήματα που είναι αφέσιμα [που συγχωρούνται] και στον μελλοντικό αιώνα. Γιατί όταν λέει: «Ούκ αφεθήσεται αυτώ εν τούτω τω αιώνι, ούτε εν τω μέλλοντι – Δεν θα αφεθεί [συγχωρεθεί] σ’ αυτόν σε τούτον τον αιώνα ούτε στο μελλοντικό», εννοεί ότι και στο μελλοντικό αιώνα γίνονται αφέσεις [συγχωρήσεις] αμαρτιών αφέσιμων [που συγχωρούνται]. Δεν πρέπει όμως να συγχέουμε τα αφέσιμα [που συγχωρούνται] αμαρτήματα του μελλοντικού αιώνα με τη μετάνοια του ανθρώπου. Γιατί στο μελλοντικό αιώνα δεν υπάρχει μετάνοια, άφεση [συγχώρεση] όμως υπάρχει και εδώ και εκεί. Γιατί η μεν μετάνοια είναι αλλαγή και διόρθωση γνώμης, η δε άφεση [συγχώρεση] είναι δικαίωμα του δικαστή, ο οποίος μπορεί και εδώ και εκεί να χορηγήσει άφεση [συγχώρεση]• αλλά ο αμαρτωλός δεν έχει στο μέλλον το δικαίωμα της μετανοίας, γιατί εκεί καταργείται η πίστη με τη δύναμη της οποίας συγχωρούνται τα αμαρτήματα, και άρχεται η πληροφορία. Προσέχουμε λοιπόν μήπως υπολάβουμε ότι και στο μελλοντικό αιώνα υπάρχει μετάνοια. Άφεση [συγχώρεση] όμως υπάρχει. Αν κάποιος πεθάνει με αφέσιμες [που συγχωρούνται] αμαρτίες, έχει το δικαίωμα ο Δικαστής να δώσει εκεί την άφεση [συγχώρεση]. Την αλήθεια αυτή είπε ο Χριστός και στους μαθητές Του, λέγοντας:
«Εν εκείνη τη ημέρα όσα αν αιτήσητε τον Πατέρα εν τω Ονόματί Μου δώσει υμίν – Εκείνη την ημέρα όσα αν ζητήσετε από τον Πατέρα στο Όνομά Μου, θα σας τα δώσει» (Ιωάννης 16:23).
Ό,τι, δηλαδή, ζητήσουμε την ημέρα εκείνοι οι άγιοι του Θεού υπέρ αυτών που έχουμε συμπάθεια, θα το λάβουν. Επί των αληθειών αυτών του Κυρίου στηρίζονται τα υπέρ των τεθνεώτων [αυτών που έχουν πεθάνει] μνημόσυνα και οι δεήσεις της Εκκλησίας, τα οποία γίνονται όχι μήπως μετανοήσουν οι τεθνεώτες [αυτοί που έχουν πεθάνει] και συγχωρεθούν, αλλά για να τους ελεήσει ο Δικαστής και να παράσχει σ’ αυτούς άφεση [συγχώρεση] στα αφέσιμα [που συγχωρούνται] αμαρτήματα. Κάμπτεται δε η θεία δικαιοσύνη και κινείται προς έλεος ιδίως μέσω της αναίμακτης θυσίας, την οποία προσφέρουν οι ιερουργοί Του στο άγιο Θυσιαστήριο. Γι’ αυτό ο Κύριος συμβουλεύει τους πλεονέκτες και άδικους να κάνουν φίλους δικούς τους από τον Μαμμωνά της αδικίας, να κάνουν, δηλαδή, εδώ αγαθοεργίες, ευεργετώντας και υποχρεώνοντας άγιους και δίκαιους άνδρες που έχουν παρρησία [θάρρος] και δύναμη ενώπιον του Θεού να αιτούνται υπέρ αυτών εκείνη την ημέρα άφεση [συγχώρεση] για τις αφέσιμες [που συγχωρούνται] δικές τους αμαρτίες.
Απόστολος Μακράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου