Το σύνδρομο του μεγάλου αδελφού!

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

ΟΔΗΓΟΣ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ

Ο μεγαλύτερος γιος του βρισκόταν στο χωράφι και καθώς ερχόταν και πλησίαζε στο σπίτι, άκουσε μουσικές και χορούς. Φώναξε, λοιπόν, έναν από τους υπηρέτες και ρώτησε να μάθει τι συμβαίνει. Εκείνος του είπε: «γύρισε ο αδελφός σου κι ο πατέρας σου έσφαξε το σιτευτό μοσχάρι γιατί του ήρθε πίσω γερός». Αυτός τότε θύμωσε και δεν ήθελε να μπει μέσα. Ο πατέρα του βγήκε και τον παρακαλούσε, εκείνος όμως του αποκρίθηκε: «εγώ τόσα χρόνια σου δουλεύω και ποτέ δεν παράκουσα καμιά εντολή σου· κι όμως σ’ εμένα δεν έδωσες ποτέ ένα κατσίκι για να ευφρανθώ με τους φίλους μου. Όταν όμως ήρθε αυτός ο γιος σου, που κατασπατάλησε την περιουσία σου με πόρνες, έσφαξες για χάρη του το σιτευτό μοσχάρι». Κι ο πατέρας του του απάντησε: «παιδί μου εσύ είσαι πάντοτε μαζί μου κι ό,τι είναι δικό μου είναι και δικό σου. Έπρεπε όμως να ευφρανθούμε και να χαρούμε, γιατί ο αδελφός σου αυτός ήταν νεκρός κι αναστήθηκε, ήταν χαμένος και βρέθηκε». (Λουκάς 15:25 – 30)

Η αντίδραση του μεγάλου αδελφού είναι σκληρή, γεμάτη από κατάκριση, περιφρόνηση και κριτική. Δεν μπορεί να καταλάβει πόσο μακριά βρίσκεται από την αληθινή αγάπη, τη συμπόνια και την αποδοχή. Είναι τόσο απασχολημένος με τη διαχείριση της περιουσίας που δεν μπορεί να δει:

• την καρδιά και την αγάπη του πατέρα του

• την επιστροφή του αδελφού του ούτε την πλήρη ανανέωσή του

• τις ευλογίες του πατέρα του στη δική του ζωή

Ίσως κι εσύ να μεγάλωσες μέσα στην εκκλησία, υπακούοντας πάντα στους γονείς σου και στο Θεό. Ίσως δεν απομακρύνθηκες ποτέ από το σπίτι, ούτε σπατάλησες τα χρήματά σου σε διάφορες απολαύσεις. Ήσουν υπεύθυνο άτομο και κρατούσες τις παραδόσεις σ’ ολόκληρη τη ζωή σου, όμως παρόλα αυτά ένιωθες τόσο χαμένος όσο ο νεώτερος γιος.

Ο Henri Nouwen γράφει τις εμπειρίες του ως «μεγάλος αδελφός»: «Ξαφνικά είδα τον εαυτό μου από μια εντελώς διαφορετική οπτική γωνία. Είδα τη ζήλια, το θυμό, τον εγωκεντρισμό, την ισχυρογνωμοσύνη, την ακαμψία μου, και... την αυτοδικαίωσή μου. Είδα τον εαυτό μου σαν ένα κακομαθημένο μωρό. Είδα τις σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου να κυριαρχούνται από πικρία... Ήμουν σίγουρα σαν το μεγάλο γιο, αλλά το ίδιο χαμένος όσο και ο νεώτερος γιος, παρόλο που είχα μείνει στο «πατρικό» σ’ όλη μου τη ζωή.

Με προσευχή...

✽ Να μετανοήσουμε για όλες εκείνες τις περιπτώσεις που είχαμε την ίδια στάση με το μεγάλο αδελφό.

✽ Να εξομολογηθούμε για την πικρία μας, την κακή μας διάθεση, την αυτολύπηση. Ας εξομολογηθούμε τη ζήλια μας για τον αυθορμητισμό, την παιχνιδιάρικη διάθεση και τη χαρά των νεώτερων αδελφών.

✽ Ας προσευχηθούμε για τα πρωτότοκα παιδιά, που συχνά είναι μοντέλα τελειότητας, να απελευθερωθούν απ’ αυτή τη βαριά ευθύνη που νιώθουν.

✽ Ας προσευχηθούμε για την απομάκρυνση του φαρισαϊσμού και του νομικισμού μέσα από τις εκκλησίες μας και από εμάς προσωπικά.

✽ Ας προσευχηθούμε για διακονίες που είναι διαφορετικές από τις δικές μας, εκκλησίες που αποφασίζουν να έχουν μια παρουσία μέσα στη γειτονιά και την κοινωνία της πόλης υπηρετώντας τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.

✽ Ας προσευχηθούμε για ιατρικές διακονίες και την κλινική του Αγίου Λουκά στη Θεσσαλονίκη που υπηρετεί χιλιάδες συνανθρώπους μας κάθε μήνα.